Fietsen bij Fidel (dl. 1)

Het was de afgelopen 5 weken weer erg stil op dit weblog. En dat betekent meestal maar één ding: Paul was op vakantie. Nu zullen sommigen roepen: "alweer?",  want nog eind vorig jaar fietsten Anja en ik een hele maand door het mooie en gastvrije Iran.

Maar omdat we dit jaar naar Cuba wilden werd het jaarlijkse schema van de grote fietsvakantie in het najaar voor een keertje omgegooid en gingen we vanwege het weer en de orkaanseizoenen in Cuba al in maart. Voor de liefhebbers: hieronder heb ik 1400 kilometer fietsen door west en centraal Cuba op de inmiddels bekende wijze samengevat in een serie foto's.

De reis begint op Schiphol. Waar de fietsen in KLM fietsdozen verdwijnen. Dozen die we op de plek van bestemming proberen op te slaan om ze op de terugweg nog een keer te kunnen gebruiken. Daarna zijn deze stevige kartonnen dozen (20 euro per stuk) dan wel zo'n beetje op. Op het wagentje ligt deze keer weinig bagage. Voor het eerst in 12 jaar gaat er namelijk geheel niet gekampeerd worden.

Na die vliegreis kwamen we  aan in Havana. Een stad als een 'grande dame' met heel veel rimpels en afbladderende lipstick. Veel sfeer dus en ook enorme gaten in de wegen waar een velomobiel makkelijk in zou kunnen verdwijnen.

Het mooiste plekje van de stad: de Malecon. De lange boulevard waar Cubanen het magere voedselaanbod met een hengeltje proberen aan te vullen.

Na twee dagen rondkijken begon het fietsen. Net een paar kilometer waren we de stad uit toen mijn achterwiel verdacht begon te zwabberen. Dat was dus een lekke band, de eerste na vele jaren fietsvakantie. De gemonteerde Schwalbe Marathon XR banden zijn bijzonder slijtvast en kunnen heel wat hebben.

Ontbijten en avondeten deden we  meestal bij de b&b's waar we  overnachtten. Maar de lunch sprokkelden we zelf bij elkaar, Anja staat, zoals bij elke bakker, in de rij om een zwaar gesubsidieerd broodje te kopen. Voor 30 cent had je al een broodje. Slecht en slap witbrood waar ook de Cubanen graag over klagen.

En ja hoor hier hebben we dus een echte ligfietser: een Brit met een Grashopper FX die net als wij lekker aan het toeren was. Cuba blijkt bijzonder populair bij vakantiefietsers van allerlei nationaliteiten. Elke dag kwamen we er wel een paar tegen. Onze Brit wist ook nog te melden dat ergens voor hem uit twee Nederlandse ligfietsers onderweg moesten zijn. Die twee moeten zich dus onverwijld melden bij Ligfiets& en daar een mooi verslag voor schrijven. Ik mag dat helaas weer niet ;-)

Verder was het rustig fietsen over meestal uitgestorven wegen en weggetjes. Paard en wagen bleek nog zeer populair in Cuba. De aanschaf van een auto is door enorme importheffingen een extreem dure aangelegenheid.

Cubanen fietsen ook nog veel. En een kinderzitje? Natuurlijk koop je dat niet bij Bol.com maar maak je dat zelf van een paar plekjes en wat oude bouten.

Meest gesignaleerde model fiets. Een doortrapper zonder remmen. Remmen doe je door met je voeten over de grond te schuiven.

Voor wie niet zelf wil of kan fietsen is er de bicitaxi. Veel bicitaxis hebben trouwens een flinke geluidsinstallatie aan boord; een bel hebben ze niet meer nodig.

Na een aantal dagen waren we in de vallei van Vinales. Een supertoeristisch gebied met kleurrijke tabaksplantages en bijzonder rotsformaties. Een ideaal gebied om zonder bagage een dagje rond te kijken.

Aan het eind van de dag ga je dan lekker in je schommelstoel op het terras van je Casa Particulares zitten. Die casas zijn een soort bed en breakfast waar particulieren 1 of 2 kamers verhuren aan toeristen. Heel betaalbaar en je kunt er ook eten. Zo'n kamer heeft altijd een keurige badkamer met douche en wc, airco, een koelkast vol met koude biertjes en frisdrank en soms ook een tv. Beter en leuker dan de meeste Cubaanse hotels!

Cuba is een mooi tropisch eiland maar na de energieke start van de Cubaanse revolutie eind vijftiger jaren is er stilstand opgetreden. Onderhoud? Nee daar doen we  niet aan. Cuba raakte geïsoleerd van de rest van de wereld en na het instorten van de Sovjet-Unie verdween ook die steun. Daarna moesten de Cubanen op een houtje bijten en de enorme bureaucratie hielp ook al niet.

Fietsen op de autosnelweg, de Autopista, is voor fietsers officieel toegestaan. Op deze foto steken we  een druk stuk ;-) over. Later hebben we  nog een keer 100 km op de Autopista gereden. Heel saai want je komt door geen enkel dorp.

Zijn er nog lezers die ooit met lijn 410 naar Haarlem reisden? Nou deze bus is daarna in elk geval gewoon doorgegaan? Een van de vele afgedankte Nederlandse bussen die we  zagen rondrijden.

Aflevering 1 van dit reisverslag sluiten natuurlijk we  af met een toepasselijk plaatje voor een velomobielblog. Niet mooi geel (meer) maar wel 10 x lekkerder dan de melige reuzenbananen die we hier in Nederland kunnen kopen....

Wordt binnenkort vervolgd met een tweede en laatste deel....