Ik heb een verrassende ontdekking gedaan. Wat hieronder volgt is controversieel en nee, het gaat (helaas voor de liefhebbers) dus niet over banden.
Het begon allemaal op de mooie ochtend van de eerste Pinksterdag. Anja had zin om naar een markt bij kasteel Cannenburgh bij Vaassen te gaan. En ze zag een ritje op de fiets daarnaartoe, van zo'n 35 kilometer, wel zitten.
Tja, dat slenteren langs kraampjes met dingen die ik toch niet wil kopen is helemaal niks voor mij, maar met z'n tweeën gezellig er op uit sprak me wel aan. Hoe los je dat dan op?
Zij zou op haar "vakantiefiets" (een Koga World Traveller) naar Vaassen rijden en ik zou de Strada nemen. Nu zijn we wel eens vaker zo'n ongelijk koppel maar niet over zulke grote afstanden. Terwijl zij dwaalde langs de kraampjes zou ik een uurtje of zo gaan scheuren over de IJsseldijk bij Deventer. En daarna zouden we weer samen terug fietsen. Prima oplossing, iedereen blij.
Ai, ai, ai dat was even terugschakelen voor mij! Zowel letterlijk als figuurlijk. Op de teller verscheen het getal 20 (twintig) en daar bleef het meestal bij. Maar toen ik ook tussen de oren had teruggeschakeld kon ik al snel het voordeel van dit langzame fietsen inzien.
Het was als een dutje doen in een luie leunstoel. Ontspannen duwde ik de pedalen in het rond intussen Anja in de gaten houdend en langzaam, langzaam die andere nog veel langzamere fietsers op de fietspaden inhalend.
Dat inhalen was een ervaring op zich. Normaal is dat een flits; mijn snelheid is meestal minstens het dubbele van de fietser die ik inhaal. Nu kwam ik statig, als een geel zeilscheepje bij matige wind, langszij en koerste langzaam verder. Soms leek het wel of ze daar meer van schrokken.
Één ding viel me in het bijzonder op. Als je maar een km of 20 per uur trapt, ga een je stuk minder geconcentreerd fietsen, je let minder scherp op. Het duurt toch nog een uur voor je die fietsers voor je gaat inhalen, in plaats van de 3 seconden die je gewend bent. Het fietsen met een geconcentreerde blik strak vooruit maakte plaats voor alle kanten opkijkend slingerfietsen. Ik werd ondanks mijn gele omhulsel weer een gewone recreatiefietser.
De beleving van snelheid, waarbij de weg als een grijze flits onder je weg glijdt, was er dus niet, maar het comfort, het gemak van een velomobiel was ook bij deze snelheid een 'unique selling point'. Misschien moet dat comfort wel veel meer de aandacht krijgen bij de verkoop van velomobielen!
En, nu wordt 't controversieel ;-), ga zelf eens een kilometer of 40 fietsen met een snelheid van maximáál 20 kilometer per uur. Je komt er ongelofelijk van tot rust en je raakt gegarandeerd niet bezweet. Probeer het maar eens. 'T is even oefenen naar dan...
Het begon allemaal op de mooie ochtend van de eerste Pinksterdag. Anja had zin om naar een markt bij kasteel Cannenburgh bij Vaassen te gaan. En ze zag een ritje op de fiets daarnaartoe, van zo'n 35 kilometer, wel zitten.
Tja, dat slenteren langs kraampjes met dingen die ik toch niet wil kopen is helemaal niks voor mij, maar met z'n tweeën gezellig er op uit sprak me wel aan. Hoe los je dat dan op?
Zij zou op haar "vakantiefiets" (een Koga World Traveller) naar Vaassen rijden en ik zou de Strada nemen. Nu zijn we wel eens vaker zo'n ongelijk koppel maar niet over zulke grote afstanden. Terwijl zij dwaalde langs de kraampjes zou ik een uurtje of zo gaan scheuren over de IJsseldijk bij Deventer. En daarna zouden we weer samen terug fietsen. Prima oplossing, iedereen blij.
Ai, ai, ai dat was even terugschakelen voor mij! Zowel letterlijk als figuurlijk. Op de teller verscheen het getal 20 (twintig) en daar bleef het meestal bij. Maar toen ik ook tussen de oren had teruggeschakeld kon ik al snel het voordeel van dit langzame fietsen inzien.
Het was als een dutje doen in een luie leunstoel. Ontspannen duwde ik de pedalen in het rond intussen Anja in de gaten houdend en langzaam, langzaam die andere nog veel langzamere fietsers op de fietspaden inhalend.
 |
| Niks passeren in een flits, maar rustig langszij komen... |
Dat inhalen was een ervaring op zich. Normaal is dat een flits; mijn snelheid is meestal minstens het dubbele van de fietser die ik inhaal. Nu kwam ik statig, als een geel zeilscheepje bij matige wind, langszij en koerste langzaam verder. Soms leek het wel of ze daar meer van schrokken.
Één ding viel me in het bijzonder op. Als je maar een km of 20 per uur trapt, ga een je stuk minder geconcentreerd fietsen, je let minder scherp op. Het duurt toch nog een uur voor je die fietsers voor je gaat inhalen, in plaats van de 3 seconden die je gewend bent. Het fietsen met een geconcentreerde blik strak vooruit maakte plaats voor alle kanten opkijkend slingerfietsen. Ik werd ondanks mijn gele omhulsel weer een gewone recreatiefietser.
De beleving van snelheid, waarbij de weg als een grijze flits onder je weg glijdt, was er dus niet, maar het comfort, het gemak van een velomobiel was ook bij deze snelheid een 'unique selling point'. Misschien moet dat comfort wel veel meer de aandacht krijgen bij de verkoop van velomobielen!
En, nu wordt 't controversieel ;-), ga zelf eens een kilometer of 40 fietsen met een snelheid van maximáál 20 kilometer per uur. Je komt er ongelofelijk van tot rust en je raakt gegarandeerd niet bezweet. Probeer het maar eens. 'T is even oefenen naar dan...
Toen ik in Google Afbeeldingen zocht op "langzaam fietsen" kreeg ik bij de resultaten direct een aantal ligfietsen en velomobielen in beeld. Zo vreemd is het bovenstaande dus niet ;-) Pagina die de vraag beantwoord of je met een ligfiets ook traag kunt fietsen.