Het is vroeg als altijd. S94 rolt ontspannen langs het Apeldoorns kanaal. Niks te rissen, niks doorscheuren. Een woonwerkritje in een ontspannen toertempo; zals wel vaker op de vrijdagochtend.
Het is koud en boven het roerloze water hangt een dunne sluier van nevels. Net als ik me zit af te vragen of ik soms even moet stoppen voor een foto, zie ik een aalscholver ontspannen ronddobberen. Maar niet lang meer; de aalscholver schrikt en begint aan een nerveuze spurt om op te stijgen. Voor mij uit, van mij af.
"Hmm...", denk ik, " even kijken hoe hard zo'n vogeltje nou eigenlijk gaat...". In mijn ooghoek zie ik dat de kilometerteller op 31 staat. Ik duw iets harder op de pedalen en de teller springt naar 32 en 33. Maar die verdraaide aalscholver loop nog steeds snel op mij uit, ondanks mijn vliegende start. Alleen z'n vleugeltoppen raken nog het water en een moment later verdwijnt ie als een zwarte flits de lucht in.
En weg is ie... Wel mooi het eerste officiële geval van Aalscholver Inhaal Syndroom kunnen registreren.
Het is koud en boven het roerloze water hangt een dunne sluier van nevels. Net als ik me zit af te vragen of ik soms even moet stoppen voor een foto, zie ik een aalscholver ontspannen ronddobberen. Maar niet lang meer; de aalscholver schrikt en begint aan een nerveuze spurt om op te stijgen. Voor mij uit, van mij af.
 |
| Foto Frans Schouwenburg |
En weg is ie... Wel mooi het eerste officiële geval van Aalscholver Inhaal Syndroom kunnen registreren.
