Fietspad langs het Apeldoorns Kanaal vlakbij de Hallse Brug
Het is kwart over zes op zo'n typische Fiets Naar Je Werkdag. Ik rij over het jaagpad langs het Apeldoorns Kanaal. Andere fietsers? Ik kom ze voorlopig niet tegen. Auto's? Die rijden aan de andere kant van het kanaal. Het asfalt is glad en glijdt moeiteloos onder mijn banden vandaan.
Ik tref het maar met zo'n mooi
↧
Het is Fiets Naar Je Werk Dag 2015
↧
Human powered vs. ligfietsen?
Ik ben NVHPV-lid sinds de Cycle Vision van 2012. Toen deelden vrijwilligers gratis nummers van Ligfiets& uit bij de ingang. Terug in de trein las ik het blad met veel interesse door en besloot, juist vanwege dat hele mooie blad, lid te worden.
Beetje bij beetje raakte ik bekend met de vreemde wereld van het ligfietsen. Niet alleen maakte ik duizenden woonwerk-kilometers met Strada 94, ik
↧
↧
Een IIIT kan niet mee
Met grote tegenzin rolde ik vanochtend uit mijn bed. De wekker gaf 5:30 uur aan maar dat was niet de oorzaak van mijn slechte humeur. Nee, het was de wetenschap dat ik de reis naar Apeldoorn die dag niet per comfortabele Strada zou gaan maken.
De oorzaak van dit ongemak lag al een paar weken terug en ik had het allemaal zien aankomen. Het was mijn eigen schuld. Jaarlijks organiseert mijn
↧
Velomobilitus visionitus extremis
Op Ligfiets.net werd het al genoemd. De Cycle Vision koorts heerst weer. Die koortsverschijnselen herken ik wel. Altijd als ik met mijn gele Strada onderweg ben heb ik ze: ik krijg het warm en het zweet breekt mij uit. Ik noem dit ziektebeeld ook wel velomobilitus vulgaris. Er is geen remedie voor. Maar dan heb je dus ook nog de ernstige variant, de velomobilitus visionitus extremis.
Dat is een
↧
Mijn Cycle Vision 2015
Mijn derde Cycle Vision begon al ruim voor 20 en 21 juni. De week ervoor had ik namelijk vakantie en Anja en ik zouden gaan fietsen en kamperen. Eén voorwaarde had ik aan de route gesteld: "Het maakt me niet uit of we via Kopenhagen, Ulan Bator of Maastricht rijden, als ik op zondag 21 juni maar de Cycle Vision kan bezoeken!" Het werd uiteindelijk Maastricht. In feite was dat hele weekje fietsen
↧
↧
Fietsen als een trein naar drie Luxemburgse maagden
Hè hè, de Cycle Vision ligt achter ons. De blogposts zijn weer gepubliceerd en de foto's bekeken. Op naar volgend jaar. Wie weet weer in Venray en misschien wel met een weer iets gewijzigde opzet. De wijze mannen en vrouwen van de NVHPV gaan zich er over buigen, las ik op ligfiets.net.
Maar voor dat ik een zondag op het terrein van de Raceway kon ronddwalen had ik er al vele honderden
↧
Hitteplan in actie en Edith is boos!
De airconditioning gonst zachtjes op de achtergrond maar verder is het stil in de kamer van Theo. Da's eigenlijk wel opvallend want bij Theo als Nationaal Coördinator Hittebestrijding zou het juist deze week een heksenketel moeten zijn bij het NCH (Nationaal Centrum Hittebestrijding). Maar Theo houdt het hoofd koel en heeft alles onder controle." Straks loop ik nog even langs de afdelingen...",
↧
Ze bedoelen het goed (denk ik)
Ik heb weer eens iemand geërgerd. Iemand in een auto en op een plek waar dat vaker voorkomt. Terwijl ik toch zo'n aardige fietser ben. Met een vriendelijke glimlach en een opgestoken hand weet ik zelfs de meest koppige recre-ebikers de vouwen uit de broek te rijden bij het inhalen, terwijl ze me daarna in de spiegels nog vriendelijk toeknikken. Vraag me niet hoe ik dat doe, het is een talent en
↧
Tour du Beau Jaune; een live verslag
Welkom, beste lezers. Voor iedereen die wat later aangehaakt is: we zijn net lekker op weg voor alweer een etappe in de mooie Tour du Beau Jaune. De etappe vandaag is, zoals eigenlijk elke dag, weer uitdagend en afwisselend en is alweer een individuele tijdrit van Apeldoorn naar Dieren. Onze vaste presentatoren Maarten Ducrot en Herbert Dijkstra nemen u mee tot aan een hopelijk bloedstollende
↧
↧
Stil
Het is stil overal. Nederland is op vakantie of gaat heel binnenkort op vakantie. Wat mij betreft de mooiste tijd van het jaar. Alhoewel er eigenlijk meer mooiste tijden zijn. De zon schijnt en alhoewel maar zo'n 6% van de Nederlanders gelijktjidig op vakantie in het buitenland is lijkt het wel of dat 60% is. Zon, rust en ruimte dus. Precies die zaken waar honderdduizenden landgenoten duizenden
↧
Elke meter wordt 't mooier!
’T Is zo’n mooie zomerse middag met ideale velomobielomstandigheden. De zon schijnt aangenaam terwijl een heerlijk briesje door de voetengaten naar binnen waait. Rechts van mij rolt het zonovergoten Apeldoorns Kanaal met een aangename vooral niet te hoge snelheid voorbij. Met een korte tik op de claxon wijken hele groepen e-bikers die voor mij opduiken uiteen als de Rode Zee op Mozes’ commando. ’
↧
Een gecko met één pootje
Toen ik een Contour actioncamera aanschafte bevestigde ik 'm de eerste tijd op mijn fietshelm. Dat gaf een mooi perspectief maar uiteindelijk ging ik me ergeren aan het feit dat ik m'n hoofd altijd wat heen en weer beweeg bij het fietsen. Ik zocht een stabielere plek.
Dus schafte ik een jaar geleden een Hama zuignap statiefje aan. Waarvan ik verwachtte dat het zich als een gecko aan de gladde gelcoat van mijn Strada zou hechten. Nou dat hechten dat klopte aardig alhoewel ik gelijk al een noodlijntje aanbracht voor het onwaarschijnlijke geval dat de Hama zijn kleefkracht onverwacht zou gaan verliezen. En zoiets gebeurt dan altijd net als je met meer dan 70 kilometer per uur de Holterberg afdendert.
Voor de twintig euro die ik voor dit ministatiefje moest neertellen viel het eigenlijk niet mee. De zuignap hield zich goed maar het kogelkopje voelde krakkemikkig aan om maar te zwijgen over het vleugelmoertje waarmee je dat kogelkopje en daarmee je camera moest proberen vast te zetten. Elke keer had ik het gevoel dat dat plastic dingetje af zou breken. Maar dat gebeurde niet en ik maakte een hele serie velomobielvideo's.
Tot zaterdagochtend 23 mei. Toen reed ik met Lorenz over de IJsselbrug bij Zutphen. We waren onderweg naar het startpunt voor het rondje GTDP met LOL. Ik was net de brug over toen in één keer zuignap en de rest van het statiefje explosief van elkaar afscheid namen. Het was voorbij, er bleek een permanente niet meer te lijmen breuk tussen die twee.
De rest van de tocht filmde ik uit de losse hand. Dat heeft zeker ook voordelen want je wisselt dan nog eens makkelijk van opnamepositie. Laag bij het wiel, hoog boven je hoofd, achteruit, het kan allemaal. Maar je aandacht bij de weg houden en de Contour actioncamera bedienen, hoe eenvoudig ook, is geen goede zaak. Daarom moest er een nieuwe komen. Maar dan wel een betere, eentje die mogelijk vasthoudender en vooral steviger zou zijn.
Ik was zelfs bereid om er iets meer voor uit te geven. Uiteindelijk viel mijn blik op de Delkin Fat Gecko Stealth van 30 euro. Als die net zo goed kleefde als de pootjes van een echte gecko, dan moest dit wel een geweldig product zijn. Bovendien zat er 2 jaar garantie op.
Tja, dat was andere koek dan dat Hama dingetje. Dit zag er allemaal veel solider uit. Deze versie kan bijna 2 kilo torsen dus een Contour ROAM2 kon geen probleem zijn. Kwestie van de fiets netjes schoonmaken, voor zekerheid toch maar een reddingslijntje bevestigen, vastzuigen en fietsen maar.
En hoe deed mijn gecko met één pootje het? Dan is er maar één manier om dat te beoordelen. Ik nam een videoopname van 31 juli 2014 en maakte er één van hetzelfde (woonwerk)traject op 29 juli 2015. De tweede is nog gemaakt met het inmiddels gesneuvelde Hama statiefje, de eerste vandaag met de nieuwe Gecko.
Als je de video's tegelijk start zie je al snel de verschillen. De hoeveelheid vibraties die zichtbaar zijn in de oudste video is aanzienlijk groter. Hoe ruiger het wegdek hoe groter het verschil. En nu maar eens kijken of de Gecko het langer dan een jaar uit gaat houden.
Dus schafte ik een jaar geleden een Hama zuignap statiefje aan. Waarvan ik verwachtte dat het zich als een gecko aan de gladde gelcoat van mijn Strada zou hechten. Nou dat hechten dat klopte aardig alhoewel ik gelijk al een noodlijntje aanbracht voor het onwaarschijnlijke geval dat de Hama zijn kleefkracht onverwacht zou gaan verliezen. En zoiets gebeurt dan altijd net als je met meer dan 70 kilometer per uur de Holterberg afdendert.
Voor de twintig euro die ik voor dit ministatiefje moest neertellen viel het eigenlijk niet mee. De zuignap hield zich goed maar het kogelkopje voelde krakkemikkig aan om maar te zwijgen over het vleugelmoertje waarmee je dat kogelkopje en daarmee je camera moest proberen vast te zetten. Elke keer had ik het gevoel dat dat plastic dingetje af zou breken. Maar dat gebeurde niet en ik maakte een hele serie velomobielvideo's.
 |
| Hama zuignap statiefje van ongeveer 20 euro. Niet erg degelijk, trilt snel en brak uiteindelijk bij de zuignapbevestiging af |
De rest van de tocht filmde ik uit de losse hand. Dat heeft zeker ook voordelen want je wisselt dan nog eens makkelijk van opnamepositie. Laag bij het wiel, hoog boven je hoofd, achteruit, het kan allemaal. Maar je aandacht bij de weg houden en de Contour actioncamera bedienen, hoe eenvoudig ook, is geen goede zaak. Daarom moest er een nieuwe komen. Maar dan wel een betere, eentje die mogelijk vasthoudender en vooral steviger zou zijn.
Ik was zelfs bereid om er iets meer voor uit te geven. Uiteindelijk viel mijn blik op de Delkin Fat Gecko Stealth van 30 euro. Als die net zo goed kleefde als de pootjes van een echte gecko, dan moest dit wel een geweldig product zijn. Bovendien zat er 2 jaar garantie op.
Tja, dat was andere koek dan dat Hama dingetje. Dit zag er allemaal veel solider uit. Deze versie kan bijna 2 kilo torsen dus een Contour ROAM2 kon geen probleem zijn. Kwestie van de fiets netjes schoonmaken, voor zekerheid toch maar een reddingslijntje bevestigen, vastzuigen en fietsen maar.
 |
| Delkin Fat Gecko Stealth....met geel reddingslijntje aan de spiegel vast |
En hoe deed mijn gecko met één pootje het? Dan is er maar één manier om dat te beoordelen. Ik nam een videoopname van 31 juli 2014 en maakte er één van hetzelfde (woonwerk)traject op 29 juli 2015. De tweede is nog gemaakt met het inmiddels gesneuvelde Hama statiefje, de eerste vandaag met de nieuwe Gecko.
Als je de video's tegelijk start zie je al snel de verschillen. De hoeveelheid vibraties die zichtbaar zijn in de oudste video is aanzienlijk groter. Hoe ruiger het wegdek hoe groter het verschil. En nu maar eens kijken of de Gecko het langer dan een jaar uit gaat houden.
↧
Elke afwisseling is welkom (oorlog in 't Hooiland)
Op 9 mei schreef ik dat de dagelijkse woonwerkrit wel heel erg routine is geworden maar dat het mooie daarvan weer is dat elke kleine verandering langs je woonwerkroute je onmiddellijk opvalt.
Toen ging het om de borden die de actiegroep Actiebiogas.nl tegen de komst van een vieze mestvergister in het buitengebied van Apeldoorn langs de weg plaatste. Ik maakte een paar foto's van die borden en vermeldde als onderschrift "Het zal er niet gezelliger op worden aan de Kleinedijk in Klarenbeek..."
Nou, dat lijkt wel te kloppen. Toen ik begin deze week dit gebied weer doorkruiste waren letterlijk alle borden beklad. Veel leesbaar stond er niet meer op en omdat te compenseren hadden de kladderaars op elke bord wat eigen overpeinzingen achtergelaten. Helaas beperkte zich dat tot de woorden "Homo" en "Lul". Er waren hier en daar ook wat gestileerde vruchtbaarheidssymbolen achtergelaten.
Heeft de strijd in het Hooiland zich nu echt verhard? Is dit het werk van de duistere handlangers van Meneer Mestvergister of is het niet meer dan het zinloze vermaak van de verveelde bontkraagjes, nozems, hangjongeren of -ouderen of wie dan ook uit de nabijgelegen woonwijk de Maten?
Het moet in elk geval een flinke klus geweest zijn want alle ongeveer tien grote borden hebben dezelfde behandeling gekregen. Uw mooi gele verslaggever ter plekke blijft de ontwikkelingen op het gebied van duurzame groene energie op het Apeldoornse platteland volgen. Al was het alleen maar omdat het de 'sleur' van het dagelijkse forensen onderbreekt.
Toen ging het om de borden die de actiegroep Actiebiogas.nl tegen de komst van een vieze mestvergister in het buitengebied van Apeldoorn langs de weg plaatste. Ik maakte een paar foto's van die borden en vermeldde als onderschrift "Het zal er niet gezelliger op worden aan de Kleinedijk in Klarenbeek..."
Nou, dat lijkt wel te kloppen. Toen ik begin deze week dit gebied weer doorkruiste waren letterlijk alle borden beklad. Veel leesbaar stond er niet meer op en omdat te compenseren hadden de kladderaars op elke bord wat eigen overpeinzingen achtergelaten. Helaas beperkte zich dat tot de woorden "Homo" en "Lul". Er waren hier en daar ook wat gestileerde vruchtbaarheidssymbolen achtergelaten.
 |
| Let ook op het naar primitieve kunstvormen gemodelleerde vruchtbaarheidssymbool boven de letter H |
 |
| Ik ben benieuwd wie deze bordenwedloop gaat winnen |
Heeft de strijd in het Hooiland zich nu echt verhard? Is dit het werk van de duistere handlangers van Meneer Mestvergister of is het niet meer dan het zinloze vermaak van de verveelde bontkraagjes, nozems, hangjongeren of -ouderen of wie dan ook uit de nabijgelegen woonwijk de Maten?
Het moet in elk geval een flinke klus geweest zijn want alle ongeveer tien grote borden hebben dezelfde behandeling gekregen. Uw mooi gele verslaggever ter plekke blijft de ontwikkelingen op het gebied van duurzame groene energie op het Apeldoornse platteland volgen. Al was het alleen maar omdat het de 'sleur' van het dagelijkse forensen onderbreekt.
↧
↧
LOL vliegt er uit!
Als je je ogen bijna dichtkneep en door je oogharen keek, leek het eigenlijk wel of er zondagochtend zeven geamputeerde zweefvliegtuigjes het terrein van vliegveld Terlet opreden. Maar het waren gewoon Strada´s en Questen. En dan waren er ook nog twee gewone luchtfietsers. Die negen maakten onder de noemer van de maandelijkse toertocht van LOL uit Zutphen een rondje dat ze naar die plek had gebracht.
Ik woon al 20 jaar in Dieren en heb tientallen malen in het gebied rond Terlet gewandeld en gefietst maar op het vliegveldje zelf was ik nog nooit geweest. Tot zondag dan. Ze bleken er fatsoenlijke hompen appelgebak mét slagroom te hebben en daar draait het tenslotte allemaal om bij zo'n LOL toertocht.
Uiteindelijk fietsten we weer verder. Via een route die speciaal voor Arjen was uitgestippeld. Hij moest namelijk een laptop ophalen in Apeldoorn en daar past de rest zich dan heel makkelijk aan aan. Hoenderlo kwam in zicht en intussen was het behoorlijk druk geworden op de wegen en fietspaden. Met zo'n lange sliert vleugelloze vliegtuigfietsjes blijkt het op zo'n dag telkens een hoop tijd te kosten om een hindernis (stoplicht, kruising, andere fietsers) te passeren.
Ten noorden van Hoenderlo heb je dan de bult naar Apeldoorn. De eerste keer dat ik hier naar beneden zeilde vond ik het wel eng snel gaan. Ik bleek uiteindelijk meer dan 60 kilometer per uur gehaald te hebben en dat was toen een record voor mij. Nu bleef ik steken op 50 km omdat er een ´gewone´ fietster voor mij reed. Ik kon er niet voorbij en het viel me op dat ik het met die 50 op de teller helemaal niet zo snel vond gaan. Nu leek het een ontspannen sukkelgangetje. Snelheid went blijkbaar.
Ergens bij Beekbergen werd er weer eens gestopt. Ik bungelde zoals gebruikelijk helemaal achteraan en op het moment dat ik stopte was er al een verhitte discussie over de DF in volle gang. Nadat een aantal LOLlers elkaar eindeloos had doogezaagd over gewicht, stijfheid en bandenbreedtes kwam ineens het ´euforie-effect´ voorbij. De rest van het verhaal vergat ik onmiddellijk maar dat speciale effect knoopte ik in mijn oren.
En dat is dan het euforie-effect dat de heren van LOL bespraken. Ik hoorde het aan en dacht, dit moet ik onthouden. ;-).'
Wat later sloeg Arjen af om zijn laptop op te halen. Wij, de rest van LOL, fietsten verder in oostelijke richting. Thuis stonden er 93 zonnige kilometers op de teller. Die waren weer voorbijgevlogen!
Ook Wim maakte een verslag
 |
| LOL op vliegveld Terlet |
 |
| Vertrek van de Houtmarkt |
Uiteindelijk fietsten we weer verder. Via een route die speciaal voor Arjen was uitgestippeld. Hij moest namelijk een laptop ophalen in Apeldoorn en daar past de rest zich dan heel makkelijk aan aan. Hoenderlo kwam in zicht en intussen was het behoorlijk druk geworden op de wegen en fietspaden. Met zo'n lange sliert vleugelloze vliegtuigfietsjes blijkt het op zo'n dag telkens een hoop tijd te kosten om een hindernis (stoplicht, kruising, andere fietsers) te passeren.
Ten noorden van Hoenderlo heb je dan de bult naar Apeldoorn. De eerste keer dat ik hier naar beneden zeilde vond ik het wel eng snel gaan. Ik bleek uiteindelijk meer dan 60 kilometer per uur gehaald te hebben en dat was toen een record voor mij. Nu bleef ik steken op 50 km omdat er een ´gewone´ fietster voor mij reed. Ik kon er niet voorbij en het viel me op dat ik het met die 50 op de teller helemaal niet zo snel vond gaan. Nu leek het een ontspannen sukkelgangetje. Snelheid went blijkbaar.
 |
| Dank zij deze dame ging ik maar 50 km per uur. Eigenlijk wel relaxed ;-) |
 |
| Waarover spraken zij? Het DF-euforie-effect! |
Het euforie-effect: Je fietst met je loodzware glasvezel oceaanstomer naar Dronten voor een proefritje. Natuurlijk sleep je van alles mee. Een kloeke computergestuurde pomp die je via je smartphone kunt instellen, een doosje oordopjes, een buitenband, twee binnenbanden (oh nee, meer), een litertje water, plakspullen, extra plakspullen, 6 krentebollen, 2 mueslirepen, een flinke zak winegums, een trottoirtegel, een meer dan complete set noodgereedschap, een actioncamera, een fotocamera, een versleten ketting en zo nog meer klein spul. En dan stap je in zo'n gedroomde DF. Een lege en kale fiets. Een gloednieuwe glimmende velo-bolide. Je hebt van iedereen al gehoord dat ie zo superlicht fietst en dat vooral de acceleratie gewééééldig is. Je klikt je schoenen vast en geeft een paar flinke meppen op de pedalen. Dat doe je anders nooit maar die acceleratie moet natuurlijk wel ergens vandaan komen. Met name uit jouw benen. En dan ga je door de combi van een mooie state-of-the-art lichte en stijve velomobiel én je verwachttingen daarvan als een raketaangedreven dragracer over het asfalt. Wooooow!
En dat is dan het euforie-effect dat de heren van LOL bespraken. Ik hoorde het aan en dacht, dit moet ik onthouden. ;-).'
 |
| Gelukkig zijn er altijd weer aardige automobilisten die je rustig de tijd geven als je weer eens met je glasvezel oceaanstomer de bocht niet kunt krijgen. Wim (QuestXS rechts) denkt "dat zal mij niet gebeuren..." en maakt alvast zo'n typische Quest schijnbeweging. |
Ook Wim maakte een verslag
↧
De Natte Acht Punten tocht
Maandag verscheen er een berichtje van Wim op mijn mobiele telefoon. Of ie het zondag tijdens de LOL-tocht goed gehoord had dat ik naar Dronten wilde fietsen en of ik er bezwaar tegen zou hebben om samen te gaan? Wim had het goed gehoord. En samen fietsen is altijd leuker dan alleen die hele reis maken. In mijn geval toch wel 160 kilometers op en neer.
Ik belde Wim even op om de details van verzamelpunt en vertrektijd te bespreken. "Alle vorige drie keren dat ik naar Dronten fietste regende het pijpenstelen...", vertelde Wim mij. Ik begon nattigheid te voelen, vooral omdat het weerbericht voor dinsdag enige neerslag voorspelde. Maar dat zou wel meevallen. Als ik naar Dronten fiets is het namelijk altijd mooi weer. Wat ik daarbij maar even vergat is dat ik alle vorige keren solo fietste ;-).
Dinsdag kwart over zeven stak ik de drukke Zutphensestraat over waar Wim nog maar net aangekomen was. We zouden 'mijn' route rijden. Via Apeldoorn Noord, Wenum Wiesel, Gortel, Doornspijk en Elburg naar Dronten. De meeste velonauten uit mijn regio kiezen vreemd genoeg niet voor deze schitterende autoluwe natuurroute maar voor de moeizame klim via de bult van 't Harde.
De regen die bij vertrek uit Dieren nog matig was zwol af en toe aan tot een heuse bui. Wim zat heerlijk droog onder zijn Sinnerkap, ik trotserende de nattigheid zonder deksel. Bovendien fiets je via deze heerlijke Veluweroute merendeels onder grote groene parapu's. Het fietspad ten noorden van Gortel, dwars over de heide en door het bos, bleek sinds kort nu geheel van superglad beton te zijn voorzien.
In Dronten kwam ik, zoals meestal, net tegen koffietijd aan. Even later kon Theo aan de Acht Punten op mijn lijstje beginnen.
1. Sensorkabel kilometerteller
De sensorkabel was al een paar keer doorgegaan. De eerste keer door slijtage langs de veerpoot. Daarna nog twee keer omdat de gesoldeerde verbinding het begeven had. Ik zo'n geval laat ik liever het bewuste onderdeel vervangen zodat ik er weer jaren tegen kan.
2. Nieuwe wieldoekjes
De beide wieldoekjes voor waren na drie jaar wel aan vervanging toe. De hoepeltjes geknakt, het doek vaal en plaatselijk gescheurd. Nu heb ik weer frisse zwarte wielen met een modieus blokpatroontje.
3. Scheurtje in het stoeltje
Er zat een scheurtje in de bovenkant van mijn stoeltje. Het zat er waarschijnlijk al maanden maar het was me pas recent opgevallen. Volgens de heren van velomobiel moet er ooit iets klem gezeten hebben waardoor het stoeltje scheef op z'n plek geklemd werd. Ik vermoed dat het mijn schuimdeksel is geweest wat ik altijd achter het stoeltje opberg. Zo'n scheurtje moet gerepareerd worden en een tijd drogen. Maar zonder stoeltje kon ik natuurlijk niet huiswaarts fietsen. En dan is er weer de uitstekende service in Dronten. Voor een heel redelijk bedragje krijg je dan een 'ruilstoeltje' dat waarschijnlijk ooit eens op dezelfde manier in Dronten is beland.
4. Remmen
Al het stof er uitblazen en de parkeerrem zo strak afstellen dat je de fiets in geparkeerde toestand zelfs niet met dommekracht vooruit kunt duwen. Een terugkerend klusje bij elk bezoek aan velomobiel.nl
5. Ketting tandwiel afgesleten
Bij het vervangen van de O-ringen een week of wat geleden zag dat de ketting een deel van het kettingtandwiel danig beschadigd had. Wat er precies aan de hand geweest was begreep ik niet maar Theo zag het onmiddellijk. Ergens moet de ketting van het tandwiel gelopen zijn en via een van de plastic zijkanten van de kettingrol gelopen hebben. "Dat moet een boel lawaai gemaakt hebben", sprak hij "dat moet je gehoord hebben...". Maar ik moest heel diep in mijn geheugen graven tot ik het wist. Ergens in mei bezocht ik een verjaardagsfeestje. Bij vertrek ontdekte ik dat de aanwezig kindertjes aan mijn fiets hadden gezeten. Ondanks het aangebrachte schuim- en kleine deksel bleken ze met hun kleverige vingertjes aan de versnelling gedraaid te hebben. Toen moet het gebeurd zijn. Maar nu heb ik wel een 4e generatie kettingtandwiel!
6. Gebroken spaak
Twee weken geleden maakte ik de 45 graden bocht bij het spoor Apeldoorn-Deventer. Een vast onderdeel op de route waar je nooit te snel doorheen moet gaan. Terugschakelen en rustig doorrollen is hier het motto. 'Ploink' hoorde ik halverwege de bocht. En zonder te kijken wist ik het al: er was zojuist een spaak gesneuveld. "Da's een mooi klusje voor als ik straks toch al naar Dronten ga", dacht ik en fietste rustig verder.
7. Bonkend geluid bij drempels en hobbels
Je kunt een keer 'ploink' horen maar ook vaak 'boenk'. Als ik een drempel of andere oneffenheid passeerde hoorde ik dat geluid en voelde ik het zelfs in mijn stoeltje. "Vast iets met de Risse Genesis-demper", dacht ik en controleerde nog eens de luchtdruk. Die was wat laag maar zelfs op de juiste spanning van een bar of zes bleef de 'boenk' mij achtervolgen. Ik keek maar zag niks en dacht "Da's een mooie klusje voor als ik straks toch al naar Dronten ga."
Ik was nog maar vijf minuten binnen toen de heren van velomobiel het al gezien hadden. Mijn Risse Genesis had alle olie verloren (waarschijnlijk heel langzaam) en dempte daarom helemaal niet meer. Na het soepele inveren sprong ie met een klap terug en dan hoor je dus 'boenk'. Ik zag Allert en Theo een beetje lachen en stilletjes dachten ze ongetwijfeld: "Da's wel een heel erg a-technisch figuur die Paul. Dat ie dat niet zelf in de gaten had!"
Een beetje technisch ben ik natuurlijk toch wel dus ik had mijn oude originele achterdemper meegenomen. Die kon nu niet alleen direct teruggezet worden, er werd ook nog low budget demping toegevoegd door middel van een stukje plakband.
Velombielonderdelen.nl heb ik inmiddels gevraagd hoe het verder moet met mijn Risse. Wim bericht mij per ommegaande dat zo'n Risse demper elke 2 jaar of 400 uur onderhoud nodig heeft. Inmiddels is er ook een door Risse gemodificeerde versie die op een aantal punten verbeterd is. Als ik mijn kapotte demper terugstuur kan ik 'm omruilen voor zo'n verbeterde versie voor de kosten van een onderhoudsbeurt (45 euro) plus de verzendkosten. Ik vind dit een redelijk aanbod maar bericht Wim dat ik eerst weer eens een tijdje met de oude demper wil rondfietsen om te kijken of ik de Risse ga misse....
Nieuwe accu
Mijn 3 1/2 jaar oude accu verloor de laatste tijd snel zijn fut. En nu de ochtenden weer langzaam donker worden besloot ik te investeren in een nieuwe 6 V accu.
Uiteindelijk bleek Theo twee uur met mijn fiets bezig te zijn geweest. Helemaal niet erg. Had ik het zelf moeten doen dan was ik wel twee weken bezig geweest en had ik ook alle roddels en meningen over de allerlaatste ontwikkelingen in velomobielland moeten missen. Wim, Allert en Theo bleken alledrie uitgesproken meningen te hebben die, als ik ze allemaal op zou schrijven, stof genoeg voor wel tien blogposts op zouden leveren. ;-)
Toen Strada 94 weer helemaal winterklaar was begon het buiten keihard te regenen. We kregen nog een kop koffie en er kwamen nog meer wetenswaardigheden en ontwikkelingen op tafel. Tegen kwart over een sprak ik de historische woorden: "Zullen we maar eens gaan?" Buiten regende het iets minder hard. Met mijn zelfgemaakte velomo-poncho was het goed te doen.
Omdat het Wim zo goed bevallen was :-) fietsten we dezelfde mooie route weer terug. Om half vijf duwde ik S94 de garage in. De zon brak net voorzichtig door.
Ik belde Wim even op om de details van verzamelpunt en vertrektijd te bespreken. "Alle vorige drie keren dat ik naar Dronten fietste regende het pijpenstelen...", vertelde Wim mij. Ik begon nattigheid te voelen, vooral omdat het weerbericht voor dinsdag enige neerslag voorspelde. Maar dat zou wel meevallen. Als ik naar Dronten fiets is het namelijk altijd mooi weer. Wat ik daarbij maar even vergat is dat ik alle vorige keren solo fietste ;-).
Dinsdag kwart over zeven stak ik de drukke Zutphensestraat over waar Wim nog maar net aangekomen was. We zouden 'mijn' route rijden. Via Apeldoorn Noord, Wenum Wiesel, Gortel, Doornspijk en Elburg naar Dronten. De meeste velonauten uit mijn regio kiezen vreemd genoeg niet voor deze schitterende autoluwe natuurroute maar voor de moeizame klim via de bult van 't Harde.
De regen die bij vertrek uit Dieren nog matig was zwol af en toe aan tot een heuse bui. Wim zat heerlijk droog onder zijn Sinnerkap, ik trotserende de nattigheid zonder deksel. Bovendien fiets je via deze heerlijke Veluweroute merendeels onder grote groene parapu's. Het fietspad ten noorden van Gortel, dwars over de heide en door het bos, bleek sinds kort nu geheel van superglad beton te zijn voorzien.
In Dronten kwam ik, zoals meestal, net tegen koffietijd aan. Even later kon Theo aan de Acht Punten op mijn lijstje beginnen.
1. Sensorkabel kilometerteller
De sensorkabel was al een paar keer doorgegaan. De eerste keer door slijtage langs de veerpoot. Daarna nog twee keer omdat de gesoldeerde verbinding het begeven had. Ik zo'n geval laat ik liever het bewuste onderdeel vervangen zodat ik er weer jaren tegen kan.
2. Nieuwe wieldoekjes
De beide wieldoekjes voor waren na drie jaar wel aan vervanging toe. De hoepeltjes geknakt, het doek vaal en plaatselijk gescheurd. Nu heb ik weer frisse zwarte wielen met een modieus blokpatroontje.
 |
| Nu met chique patroontje |
Er zat een scheurtje in de bovenkant van mijn stoeltje. Het zat er waarschijnlijk al maanden maar het was me pas recent opgevallen. Volgens de heren van velomobiel moet er ooit iets klem gezeten hebben waardoor het stoeltje scheef op z'n plek geklemd werd. Ik vermoed dat het mijn schuimdeksel is geweest wat ik altijd achter het stoeltje opberg. Zo'n scheurtje moet gerepareerd worden en een tijd drogen. Maar zonder stoeltje kon ik natuurlijk niet huiswaarts fietsen. En dan is er weer de uitstekende service in Dronten. Voor een heel redelijk bedragje krijg je dan een 'ruilstoeltje' dat waarschijnlijk ooit eens op dezelfde manier in Dronten is beland.
 |
| Een Strada in een Strada: dubbel mooi! |
Al het stof er uitblazen en de parkeerrem zo strak afstellen dat je de fiets in geparkeerde toestand zelfs niet met dommekracht vooruit kunt duwen. Een terugkerend klusje bij elk bezoek aan velomobiel.nl
5. Ketting tandwiel afgesleten
Bij het vervangen van de O-ringen een week of wat geleden zag dat de ketting een deel van het kettingtandwiel danig beschadigd had. Wat er precies aan de hand geweest was begreep ik niet maar Theo zag het onmiddellijk. Ergens moet de ketting van het tandwiel gelopen zijn en via een van de plastic zijkanten van de kettingrol gelopen hebben. "Dat moet een boel lawaai gemaakt hebben", sprak hij "dat moet je gehoord hebben...". Maar ik moest heel diep in mijn geheugen graven tot ik het wist. Ergens in mei bezocht ik een verjaardagsfeestje. Bij vertrek ontdekte ik dat de aanwezig kindertjes aan mijn fiets hadden gezeten. Ondanks het aangebrachte schuim- en kleine deksel bleken ze met hun kleverige vingertjes aan de versnelling gedraaid te hebben. Toen moet het gebeurd zijn. Maar nu heb ik wel een 4e generatie kettingtandwiel!
6. Gebroken spaak
Twee weken geleden maakte ik de 45 graden bocht bij het spoor Apeldoorn-Deventer. Een vast onderdeel op de route waar je nooit te snel doorheen moet gaan. Terugschakelen en rustig doorrollen is hier het motto. 'Ploink' hoorde ik halverwege de bocht. En zonder te kijken wist ik het al: er was zojuist een spaak gesneuveld. "Da's een mooi klusje voor als ik straks toch al naar Dronten ga", dacht ik en fietste rustig verder.
7. Bonkend geluid bij drempels en hobbels
Je kunt een keer 'ploink' horen maar ook vaak 'boenk'. Als ik een drempel of andere oneffenheid passeerde hoorde ik dat geluid en voelde ik het zelfs in mijn stoeltje. "Vast iets met de Risse Genesis-demper", dacht ik en controleerde nog eens de luchtdruk. Die was wat laag maar zelfs op de juiste spanning van een bar of zes bleef de 'boenk' mij achtervolgen. Ik keek maar zag niks en dacht "Da's een mooie klusje voor als ik straks toch al naar Dronten ga."
Ik was nog maar vijf minuten binnen toen de heren van velomobiel het al gezien hadden. Mijn Risse Genesis had alle olie verloren (waarschijnlijk heel langzaam) en dempte daarom helemaal niet meer. Na het soepele inveren sprong ie met een klap terug en dan hoor je dus 'boenk'. Ik zag Allert en Theo een beetje lachen en stilletjes dachten ze ongetwijfeld: "Da's wel een heel erg a-technisch figuur die Paul. Dat ie dat niet zelf in de gaten had!"
Een beetje technisch ben ik natuurlijk toch wel dus ik had mijn oude originele achterdemper meegenomen. Die kon nu niet alleen direct teruggezet worden, er werd ook nog low budget demping toegevoegd door middel van een stukje plakband.
Nieuwe accu
Mijn 3 1/2 jaar oude accu verloor de laatste tijd snel zijn fut. En nu de ochtenden weer langzaam donker worden besloot ik te investeren in een nieuwe 6 V accu.
 |
| Mooi verbleekte foto van twee (Mondriaan?) Alleweders. Een stokoude bemoste Alleweder lag op dat moment op de werkbank. Die had jaren in een tuin gestaan en moest nu opgeknapt worden. |
 |
| Rechts op de werkbank: Strada 94 onder behandeling bij dokter Theo |
Omdat het Wim zo goed bevallen was :-) fietsten we dezelfde mooie route weer terug. Om half vijf duwde ik S94 de garage in. De zon brak net voorzichtig door.
↧
De vaste ochtendrubriek
Als je dit blog vanaf het begin volgt dan weet je dat er in elk geval één vast onderdeel is dat een paar keer per jaar terug komt. Eerst in het voorjaar en dan weer één of meer keren zo vanaf begin augustus.
De zonsopgang dus, die ik dan fotografeer ergens tussen Dieren en Apeldoorn. Elke keer weer mooi en afgelopen week was het weer eens raak. De Canon Powershot G11 ligt schietklaar in de rechtervelomobieltas. Het is een kwestie van precies op de goede plek stoppen, camera pakken en afdrukken.
De zonsopgang dus, die ik dan fotografeer ergens tussen Dieren en Apeldoorn. Elke keer weer mooi en afgelopen week was het weer eens raak. De Canon Powershot G11 ligt schietklaar in de rechtervelomobieltas. Het is een kwestie van precies op de goede plek stoppen, camera pakken en afdrukken.
 |
| Het is 6 augustus om 6 uur 10. |
 |
| Een collage van vorige keren. |
↧
Witte Wiev'n en estafetteding'n
De ligfietsers van LOL hebben inmiddels een innige relatie opgebouwd met het estafetteding. Een tijdje geleden namen ze het over van de ligfietsers van Mooi Bennekom. Daarna bleef het ding in sluimerstand bij LOL-voorman Casper. Tot afgelopen vrijdag. Toen begonnen de krachten van het ding weer te werken. Een ligfietser helemaal uit Noordwijk voelde ineens de aandrang om in oostelijke richting af te reizen. Razendsnel reisde de krans daarom naar LOl-ler Nico die Michel van Tongeren (de geestelijke vader van de estafette!) het ding in Zutphen overhandigde. Het ding reisde snel verder naar Winterswijk waar Mark Burgers van ACE zich er over ontfermde. Met maar één doel: het zo snel mogelijk weer kwijt te raken aan LOL afdeling Deventer. Speciaal daarvoor organiseerde hij een toertocht door de mooie Achterhoek.
En daarom moesten we met Arjen helemaal naar Zwiep fietsen voor een nieuw rendez-vous met de estafetteding. We dat waren Marc, Edwin, Arjen, Thom en ondergetekende. Drie velomobielen, een M5 en een Nazca Gaucho. En wat er in Zwiep allemaal gebeurde zie je hieronder.
En hoe het nu verder gaat met het estafetteding? De krans rijst 5 september als onderdeel van een LOL Megatocht naar Nijeveen. Aanhaken of toejuichen onderweg is mogelijk.
Tip: de Gelderlander publiceerde al een bericht over de estafettetocht
En daarom moesten we met Arjen helemaal naar Zwiep fietsen voor een nieuw rendez-vous met de estafetteding. We dat waren Marc, Edwin, Arjen, Thom en ondergetekende. Drie velomobielen, een M5 en een Nazca Gaucho. En wat er in Zwiep allemaal gebeurde zie je hieronder.
 |
| Wij waren ruim op tijd in Zwiep |
 |
| Met een flinke vertraging reed het Winterswijkse gezelschap het terrein op. Ze waren onderweg belaagd door de plaatselijke pers! Hou de Gelderlander in de gaten. |
 |
| Verrassend veel open liggers en slechts 4 velomobielen in het Winterswijkse peleton |
 |
| Er waren bijna meer ligfietsen dan wespen bij Restaurant de Witte Wieven |
 |
| "Allemaal appelgebak of zijn er ook mensen die gewoon wat willen eten?" |
 |
| Arjen wilde direct de DF XL proberen |
 |
| Zwiep staat bekend om z'n Witte Wiev'n |
 |
| De eerste keer dat ik een rug aan rug tandem in het echt zie.Nee ik wil er beslist niet op fietsen ;-) |
 |
| De krans, het ding. Een wonder dat het die talloze overdrachtsmomenten en die honderden kilometers redelijk onbeschadigd heeft doorstaan. |
 |
| Wie van deze 4 gaat als eerste een DF aanschaffen? |
 |
| Leuk om te zien waar de estafettekrans overal al geweest is.... |
 |
| 'T was een ware invasie van ligfietsers in Zwiep. Het dorpje zal er nog jaren over napraten! |
 |
| Witte Wiev'n zijn ook gek op estafetteding'n |
 |
| Links Arjen Haayman - rechts Mark Burgers van ACE. Mark blij dat ie 'm weer kwijt is en Arjen blij dat ie 'm heeft. |
 |
| Zo'n krans is net een Rubiks Kubus. Arjen probeert 'm al vijf minuten lang compact op te vouwen. |
Tip: de Gelderlander publiceerde al een bericht over de estafettetocht
↧
↧
Spring maar achterop!
Iedereen die bij de Oliebollentocht 2014 in Nijmegen was heeft ze in actie kunnen zien. De makers van een documentaire over onze eigen Nederlandse en zeer diverse fietscultuur. En wat is er eind december mooier om te filmen dan een stel bananen in de sneeuw? In het vrijdagbericht van 15 mei was er wat later meer over te lezen.
Inmiddels is de hele film "Spring maar achterop" klaar en kun je 25 minuten lang genieten van werkelijk alle aspecten van het fietsen in Nederland. Zelf schafte ik de DVD aan voor de afdeling Rheden van de Fietsersbond. In september is er weer de jaarlijkse verenigingsdag in Dieren en ook wij fietsers presenteren ons dan. "Spring maar achterop" willen we die dag doorlopend vertonen. De documentaire werd overigens mede mogelijk gemaakt door de Fietsersbond.
Wat is er te zien?
We zien allerlei fietsen en fietsers voorbij komen. Van 's ochtends heel vroeg tot diep in de nacht. Kinderen op weg naar school, forensen, recreanten, sporters en professionals. Daan met z´n bakfiets, Tes en Aniek met hun roze meisjesfietsen, Silvan en Jessy die net een fietsenwinkel zijn begonnen: "Er zal altijd werk genoeg zijn....", Odette die vanwege haar visuele handicap op een tandem over de wielerbaan racet, Chris die met z'n gewone fiets met opzetstuur z'n dagelijkse route minutieus beschrijft, Marije die voor het eerst zonder zijwieltjes gaat fietsen, Mitch de fietskoerier in Arnhem: "Ik heb wel eens een baksteen vervoerd..." en Ron en Glenny die filosoferen over de schone kunst van het tandemrijden. En dan heb ik ze nog lang niet allemaal gehad.
En de ligfietsers dan?
Ja natuurlijk! We zien en horen onze voorman Kees van Malssen in z'n oranje Quest tijdens de Oliebollentocht én ligfietser Frans die heel poëtisch verwoord waarom ligfietsen zo mooi is. "Als je op een ligfiets ligt is het allemaal blauw boven je...en je ziet alle vogels." Dat is mooi gesproken Frans! Ligfiets en velomobiel komen (dus) ruim aan bod in deze film. Alleen al daarom ga je deze DVD aanschaffen ;-).
De bovenstaande sterk ingekorte fragmenten van ligfietsers uit de documentaire worden getoond op grond van het beeldcitaatrecht.
Tussendoor zijn er ook nostalgische opnamen te zien van fietsend Nederland in de 50´er en 60'er jaren. Leuk om te zien alhoewel ik een aantal daarvan al op YouTube heb zien passeren. Wat mij betreft voegt die blik achterwaarts niet zoveel toe. Hoe makkelijk je dat ook doet achterop gesprongen op de bagagedrager. Als ligfietser heb ik altijd wat moeite met achteruit kijken, daardoor zal het wel komen.
Zelf kopen, kijken of cadeau doen? Kijk op Facebook of op Vimeo. Actieve Fietsersbonders kunnen ´m tegen gereduceerd tarief bestellen, om anderen aan het (lig)fietsen te krijgen.
Last but not least: niet bij mij achterop springen, asjeblieft!
Inmiddels is de hele film "Spring maar achterop" klaar en kun je 25 minuten lang genieten van werkelijk alle aspecten van het fietsen in Nederland. Zelf schafte ik de DVD aan voor de afdeling Rheden van de Fietsersbond. In september is er weer de jaarlijkse verenigingsdag in Dieren en ook wij fietsers presenteren ons dan. "Spring maar achterop" willen we die dag doorlopend vertonen. De documentaire werd overigens mede mogelijk gemaakt door de Fietsersbond.
Wat is er te zien?
We zien allerlei fietsen en fietsers voorbij komen. Van 's ochtends heel vroeg tot diep in de nacht. Kinderen op weg naar school, forensen, recreanten, sporters en professionals. Daan met z´n bakfiets, Tes en Aniek met hun roze meisjesfietsen, Silvan en Jessy die net een fietsenwinkel zijn begonnen: "Er zal altijd werk genoeg zijn....", Odette die vanwege haar visuele handicap op een tandem over de wielerbaan racet, Chris die met z'n gewone fiets met opzetstuur z'n dagelijkse route minutieus beschrijft, Marije die voor het eerst zonder zijwieltjes gaat fietsen, Mitch de fietskoerier in Arnhem: "Ik heb wel eens een baksteen vervoerd..." en Ron en Glenny die filosoferen over de schone kunst van het tandemrijden. En dan heb ik ze nog lang niet allemaal gehad.
En de ligfietsers dan?
Ja natuurlijk! We zien en horen onze voorman Kees van Malssen in z'n oranje Quest tijdens de Oliebollentocht én ligfietser Frans die heel poëtisch verwoord waarom ligfietsen zo mooi is. "Als je op een ligfiets ligt is het allemaal blauw boven je...en je ziet alle vogels." Dat is mooi gesproken Frans! Ligfiets en velomobiel komen (dus) ruim aan bod in deze film. Alleen al daarom ga je deze DVD aanschaffen ;-).
De bovenstaande sterk ingekorte fragmenten van ligfietsers uit de documentaire worden getoond op grond van het beeldcitaatrecht.
Tussendoor zijn er ook nostalgische opnamen te zien van fietsend Nederland in de 50´er en 60'er jaren. Leuk om te zien alhoewel ik een aantal daarvan al op YouTube heb zien passeren. Wat mij betreft voegt die blik achterwaarts niet zoveel toe. Hoe makkelijk je dat ook doet achterop gesprongen op de bagagedrager. Als ligfietser heb ik altijd wat moeite met achteruit kijken, daardoor zal het wel komen.
Zelf kopen, kijken of cadeau doen? Kijk op Facebook of op Vimeo. Actieve Fietsersbonders kunnen ´m tegen gereduceerd tarief bestellen, om anderen aan het (lig)fietsen te krijgen.
Last but not least: niet bij mij achterop springen, asjeblieft!
↧
Quercus Rubra stopt de Strada
 |
| Quercus Rubra stopt de Strada |
En dan kan het dus gebeuren dat je doortocht om half zeven 's ochtends geblokkeerd wordt. Een enorme tak uit een Quercus Rubra moet in de loop van de nacht met donderend gekraak bezweken zijn. Met wat trekken en duwen is er aan de kanaalkant met enige moeite een gaatje te maken waar een Strada door past.
↧
Scheisse of heerlijk toeren?
We zaten al ruim een kwartier in de trein maar het was ons nog steeds niet gelukt een kaartje aan de automaat te ontfutselen. Even leek het te lukken, maar op het beeldscherm verscheen de vraag: “Wiefiele Kinder reisen mit Ihnen?” Het minimum aantal kinderen dat we konden kiezen was vier. En we waren maar met z’n tweetjes. Onderweg in de DB Regio Bahn van Enschede naar de Duitse stad Münster. Vanaf Dieren kun je in ongeveer twee uur pure reistijd deze mooie oude stad in Noord Rijn Westfalen met slechts twee keer overstappen met de trein bereiken. Maar dan moet je niet bedenken dat je met een DB 5 Personen Kortingkaartje wil reizen!
Münster zou ons startpunt worden van een weekje fietsen. Eerst zouden we via de Europa Radweg R1 een flink stuk naar het oosten fietsen. Die R1 begint in Boulogne sur Mer (F) en volgt dan als LF1 de Belgische en Nederlandse kust. Vanaf Den Haag gaat ie verder als LF4 naar het oosten van het land om daar ergens de Duitse grens over te steken. Maar dat stuk en het deel tot Münster kenden wel al.
Aan het eind van de middag reden we Münster uit. En dan weet je het ineens weer. De fietsinfrastructuur in steden en stadjes is bij onze oosterburen ‘Scheisse’. Onmogelijke tegelpaden die je deelt met voetgangers en elke 200 meter een hekje of een paaltje. Maar zodra je de stad uit bent stuurt zo’n langeafstandsfietsroute je wel weer over heerlijk rustige fietspadbrede binnendoorweggetjes.Van die weggetjes waar je op een hele dag fietsen misschien maar een paar auto’s tegen komt. Over zulke wegen reden we laat die eerste middag van Münster Hbf naar Campingplatz Sonnenwiese.
Die naam klonk veelbelovend maar het bleek een nogal zompig ‘natuurkampeerterreintje’ te zijn waarvan de enige andere (Duitse) kampeerders ons vertelden dat ze de voorzieningen ‘spartanisch’ vonden. Bij het inspecteren van het toiletgebouw hadden we al de indruk gekregen in een langdurig door een burgeroorlog getroffen gebied te kamperen ;-).
De volgende dag begon het echte fietsen. De R1 was uitstekend bewegwijzerd maar de meegenomen GPS-track bleek soms wel verdraaid handig. Campings bleken langs de route dun gezaaid zodat we een paar keer overmachten in een Gasthof. Pas weer in de stad Höxter, bekend vanwege zijn fraaie oude klooster(kerk), vonden we weer eens een camping. Höxter ligt dan ook aan de Weser en Duitsers en kamperen laten zich blijkbaar alleen combineren met de aanwezigheid van meren of rivieren
Onderweg waren we al verscheidene fietsers tegengekomen die de hele R1 aan het fietsen waren. Naar Berlijn of voor de echte doorzetters helemaal naar Sint Petersburg. Zoveel tijd hadden wij niet. Wij fietsten verder zuidelijk langs de heerlijk vlakke Weser Radweg. Over prima fietspaden en uitgestorven landweggetjes vlogen de kilometers voorbij. Langs die Weser wemelde het van de typische Duitse Elektroradfahrer. Allemaal van pensioengerechtigde leeftijd, met een helm op en felgekleurde hesjes aan. Want het is nogal gevaarlijk langs die Weser ;-). De Weser heeft een zijrivier: de Diemel waar ook weer zo’n heerlijke fietsroute langsloopt. Overal staan bankjes en schuilhuisjes en veel klimmen is er niet bij. Echt fietsen voor watjes dus.
En toen bleken we ineens op de wereldberoemde Millingen –Praag fietsroute te rijden. We kwamen bosjes landgenoten tegen die allemaal maar Praag onderweg waren en allemaal Hét Routeboekje hadden. Op de camping in Warburg kregen we bij aankomst ongevraagd een hele serie tips over kampeerterreinen die we maar moesten vermijden. Bij de één was de eigenaar altijd dronkenen de Poolse vrouw die de toiletten schoonmaakte deed dat alleen maar als ze zin had. En verderop moesten we ook niet stoppen. Veel te duur! Toen wij vertelden dat we helemaal niet naar Praag gingen maar weer terug naar Münster keek de campingdame ons aan alsof we van Mars kwamen in plaats van uit Dieren.
Langs rivieren fietsen vinden Duitse routemakers blijkbaar leuk want een dag of wat later reden we langs de Lippe Radweg naar het oosten. Alles wat een heuvel of berg leek hadden we alweer achter ons gelaten. Diezelfde routemakers wringen zich in de meest bijzondere bochten om als het maar even kan elk stukje over een iets drukkere weg te vermijden.Het is geen uitzondering dat routes een omweg maakten van een paar kilometer alleen maar omdat je dan iets veiliger kon oversteken. En dat terwijl die Duitse automobilisten, zoals Wilco ook al opmerkte, zo keurig rijden.
En aan velomobielrijders hebben ze helemaal niet gedacht. Maak deze tocht in je Strada, Mango, Quest of DF en je zult regelmatig moeten ‘schieben’. Ook moet je het niet erg vinden om kilometers lang over stenige halfverharde smalle paden te hobbelen. Dan is zo’n tweewieler toch wel iets fijner.
Het was een zaterdag, de temperatuur was gestegen tot ruim boven de 30 graden en toen we het stadje Beckum binnenreden leek het alsof er een bom was ontploft. Dat waren we even vergeten: dat na 1 uur ’s middags heel Duitsland in ruststand gaat. Twee straten verder was het ineens wel druk: daar bleek het ‘Eiscafe’ gelukkig nog gewoon open."Zweimal Zitroneneis Bitte!"
En omdat we al zoveel langs rivieren hadden gefietst reden we de laatste kilometers naar eindpunt Münster maar via de Werse Radweg. De volgende dag waren we tegen het middaguur alweer terug in Dieren. Zo’n 600 kilometers hadden we weggetrapt en omdat het vooral heerlijk toeren was komen we nog eens terug.
“In Duitsland bleek het verrassend populair en goedkoop je fiets mee te nemen met de trein. Anders dan bij de NS lijkt de Deutse Bundesbahn het juist aan te moedigen”
Münster zou ons startpunt worden van een weekje fietsen. Eerst zouden we via de Europa Radweg R1 een flink stuk naar het oosten fietsen. Die R1 begint in Boulogne sur Mer (F) en volgt dan als LF1 de Belgische en Nederlandse kust. Vanaf Den Haag gaat ie verder als LF4 naar het oosten van het land om daar ergens de Duitse grens over te steken. Maar dat stuk en het deel tot Münster kenden wel al.
 |
| Het startpakket voor elke Duislandroutefietser: iets te drinken, een kaart voor het overzicht, de GPS Dakota 20 voor de details en last but not least wine gums |
Aan het eind van de middag reden we Münster uit. En dan weet je het ineens weer. De fietsinfrastructuur in steden en stadjes is bij onze oosterburen ‘Scheisse’. Onmogelijke tegelpaden die je deelt met voetgangers en elke 200 meter een hekje of een paaltje. Maar zodra je de stad uit bent stuurt zo’n langeafstandsfietsroute je wel weer over heerlijk rustige fietspadbrede binnendoorweggetjes.Van die weggetjes waar je op een hele dag fietsen misschien maar een paar auto’s tegen komt. Over zulke wegen reden we laat die eerste middag van Münster Hbf naar Campingplatz Sonnenwiese.
Die naam klonk veelbelovend maar het bleek een nogal zompig ‘natuurkampeerterreintje’ te zijn waarvan de enige andere (Duitse) kampeerders ons vertelden dat ze de voorzieningen ‘spartanisch’ vonden. Bij het inspecteren van het toiletgebouw hadden we al de indruk gekregen in een langdurig door een burgeroorlog getroffen gebied te kamperen ;-).
 |
| Stukje fietsen? Keus genoeg volgens deze typische Duitse fietswegwijzer. De kleine bordjes met de dubbele nummers zijn een minder handig alternatief voor het Nederlandse en Belgische knooppuntensysteem. Dat heeft dus niks te maken met het feit dat deze wegwijzer ook Knotenpfunkt 6 is ;-). |
 |
| Als je in de stad Rietberg bent dan komt dit het dichtst bij kamperen. Urgemùtliche Camping/Pods op het terrein van het Gartenschau Park. Minuscule wat benauwde trekkershutjes in Hobbitstijl waar je toch nog 45 euro voor betaald. |
 |
| Ook al slaap je in je Hobbithuisje niet zo lekker onderweg is er tijd genoeg om lekker een dutje te doen |
"Elk stadje van enige omvang heeft nog zo'n ouderwetse VVV met behulpzame dames. Met veel handige kaartjes en foldertjes over fietsen en fietsroutes. Ook in het Nederlands."
En toen bleken we ineens op de wereldberoemde Millingen –Praag fietsroute te rijden. We kwamen bosjes landgenoten tegen die allemaal maar Praag onderweg waren en allemaal Hét Routeboekje hadden. Op de camping in Warburg kregen we bij aankomst ongevraagd een hele serie tips over kampeerterreinen die we maar moesten vermijden. Bij de één was de eigenaar altijd dronkenen de Poolse vrouw die de toiletten schoonmaakte deed dat alleen maar als ze zin had. En verderop moesten we ook niet stoppen. Veel te duur! Toen wij vertelden dat we helemaal niet naar Praag gingen maar weer terug naar Münster keek de campingdame ons aan alsof we van Mars kwamen in plaats van uit Dieren.
 |
| Het was niet alleen maar vlak en langs riviertjes fietsen... |
 |
| Dit hoort bij elke fietsvakantie: lekker lui in de schaduw van het uitzicht genieten |
 |
| De hele dag over zulke weggetjes fietsen. Dat wil toch iedereen wel? |
 |
| Langs de Diemel Radweg. Overal bankjes en schuilhuisjes. |
Langs rivieren fietsen vinden Duitse routemakers blijkbaar leuk want een dag of wat later reden we langs de Lippe Radweg naar het oosten. Alles wat een heuvel of berg leek hadden we alweer achter ons gelaten. Diezelfde routemakers wringen zich in de meest bijzondere bochten om als het maar even kan elk stukje over een iets drukkere weg te vermijden.Het is geen uitzondering dat routes een omweg maakten van een paar kilometer alleen maar omdat je dan iets veiliger kon oversteken. En dat terwijl die Duitse automobilisten, zoals Wilco ook al opmerkte, zo keurig rijden.
En aan velomobielrijders hebben ze helemaal niet gedacht. Maak deze tocht in je Strada, Mango, Quest of DF en je zult regelmatig moeten ‘schieben’. Ook moet je het niet erg vinden om kilometers lang over stenige halfverharde smalle paden te hobbelen. Dan is zo’n tweewieler toch wel iets fijner.
Het was een zaterdag, de temperatuur was gestegen tot ruim boven de 30 graden en toen we het stadje Beckum binnenreden leek het alsof er een bom was ontploft. Dat waren we even vergeten: dat na 1 uur ’s middags heel Duitsland in ruststand gaat. Twee straten verder was het ineens wel druk: daar bleek het ‘Eiscafe’ gelukkig nog gewoon open."Zweimal Zitroneneis Bitte!"
En omdat we al zoveel langs rivieren hadden gefietst reden we de laatste kilometers naar eindpunt Münster maar via de Werse Radweg. De volgende dag waren we tegen het middaguur alweer terug in Dieren. Zo’n 600 kilometers hadden we weggetrapt en omdat het vooral heerlijk toeren was komen we nog eens terug.
↧