Mooi Geel Is Niet Lelijk - onderweg met velomobiel Strada 94

Weliswaar uit Dieren maar een echte Gazelle?

Hoe anders was het gegaan als Willem Köllink in 1892 in Dieren niet met een gewone rijwielhandel en later rijwielfabriek was begonnen maar gelijk al met een visionaire blik op de toekomst met het ontwikkelen en bouwen van velomobielen was begonnen? Zeg maar de Velocar van de Lage Landen.

Tja, in dat geval was ik vandaag naar een hele andere Open Dag van de nieuwe fabriek van Gazelle in Dieren geweest. Een open dag met een rondleiding door de het gloednieuwe Velomobile Innovation & Production Centre waar geen 275.000 fietsen per jaar van de montagebanden rollen, maar 275.000 velomobielen. Maar zo is het natuurlijk niet gegaan.

Nadat Willem Alexander eind deze week een flitsend rondje met een ebike over de testbaan had gemaakt was de nieuwe fabriek officieel geopend en mochten als eerste de Dierenaren binnen rondkijken. Gekleed in een oranje hesje ("voor uw veiligheid") konden we op eigen houtje een route door de fabriek lopen. We zagen hoe kale frames snel kleur en lak kregen en hoe een machine razendsnel een wiel kaarsrecht en strak spaakte met een maximale slag van 0,5 mm. Er werd overigens nog verrassend veel met de hand gedaan. De enige dames in het motageteam verzorgden de bestickering van de frames. Dan kunnen mannen blijkbaar niet (netjes).

Om 275.000 fietsen per jaar te maken heb je natuurlijk wel heel wat spullen nodig. Er schijnt zo'n 344 kilometer fietsketting doorheen te gaan. Elke 30 seconden rolt er een Gazelle van de band rechtstreeks de vrachtauto in. Steeksproefgewijs wordt zo ongeveer 5% van de fietsen nog eens extra gecontroleerd. Om te testen of de Gazelles een beetje weersbestendig zijn worden fietsen twee dagen in een zoutsproeibad gezet. Dat moet overeen komen met 7 jaar fietsen in weer en wind. Aan het einde van de rondleiding kwamen we ook nog langs de fitnessruimte voor het personeel. Daar stond vooral veel krachtsportapparatuur en wat achteraf één hometrainer. Gazelle heeft overigens een hele ruime fietsenstalling voor personeel en bezoekers vlak voor de deur. En fiets je het terrein af en sla je gelijk rechts af, dan kom je na 500 m langs het beeldje van Gazelle icoon Piet Pelle.

Piet Pelle beleefde als Gazellerijder de meest onwaarschijnlijke avonturen met zijn fiets. Hij stort van de rotsen af en rijdt dwars door een stenen muur heen of botst tegen een trein. Maar uiteindelijk blijkt de fiets, natuurlijk een Gazelle, nog tiptop in orde.

Alles bij elkaar een geslaagd uurtje fietsenkijken in eigen dorp.

Ik fietste om iets na negenen de Houtmarkt op en reed recht op de botsautootjes af. Ik voelde me wat ongemakkelijk want mijn Strada is een stuk minder kreukvrij dan het gemiddelde kermisvoertuigje. Achter de draaimolen die voor de deur van het Volkshuis stond, zag ik een bekende gele vorm te voorschijn komen. Ik was aan het juiste adres.

Kermiskoersen met drie Questen, één XS en een Strada 94

Houtmarkt in Zutphen

"Komen d'r niet meer?", vroeg Nellie toen ze langskwam om de bestellingen op te nemen. "Jullie zijn met zo weinig..." Nellie van het Volkshuis had het scherp opgemerkt. Op dat moment waren we maar met z'n drieën en da's voor een LOL-tochtje toch erg weinig. Gelukkig reden er een paar minuten later toch nog twee Questen de Houtmarkt op zodat onze eer gered was.

De andere 'usual suspects' lagen waarschijnlijk thuis nog lekker in bed of zaten aan een heerlijk 'the day after'-ontbijt. Dat zou ik zelf ook gedaan hebben na de Mega LOL Rijstafette van zaterdag. Alleen Marc had zich er niks van aangetrokken en was zelfs als eerste in Zutphen.

De Waag in Doesburg bestaat als sinds 1478 en is daarmee officieel de oudste horecagelegenheid van Nederland

Of het appelgebak ook al sinds 1478 zo uitstekend smaakt vragen deze LOL'lers zich helemaal niet af.
Zoals gebruikelijk hebben ze het over ligfietsen enzo...

Over de bestemming waren we het al snel eens: het appelgebak van De Waag in Doesburg, en daarna zouden we wel verder zien. In Doesburg bleken er twee opties: of via Dieren terug naar Zutphen of via een omweggetje door de Achterhoek. Het werd de Achterhoek.

Toen we weer op de grote weg iets ten zuiden van Zutphen uitkwamen besloot ik af te slaan en via de Dierense pont naar huis te fietsen. 'T waren weer ruim 85 soms ietwat natte maar zoals altijd bijzondere lollige kilometers.

Ik ben al geruime tijd actief voor de afdeling Rheden van de Fietsersbond. De website bijhouden en allerlei hand en span diensten leveren. Zo lang het maar leidt tot betere fietsvoorzieningen in Dieren en omstreken. De afdeling heeft zo'n 160 leden maar daar mogen er best wat bij komen. Dat was dan ook één van de redenen om deel te nemen aan de jaarlijkse verenigingsdag op het Callunaplein in Dieren. Ingeklemd tussen de schaakvereniging en de quiltclub presenteerden we daar de activiteiten van onze afdeling en de Fietsersbond in het algemeen.

Fietsdropjes (per 500 gram) uit het FB promotiepakket

Als extraatje hadden we aan de andere kant van de straat een zaaltje gehuurd waar we doorlopend de film "Spring maar achterop" vertoonden. Daar komen ook velomobielen en ligfietsen in voor dus ik vond dat sowieso een prima idee.

Ik heb zelfs overwogen om op het plein met mijn Strada rond te gaan rijden om de al die passanten die met opengevallen mond geheel stilgevallen zouden zijn, razendsnel een Fietsersbondfoldertje in de hand te drukken. Van aandacht zou ik verzekerd zijn, maar ik zou niet verzekerd zijn tegen te veel aandacht. Één onbewaakt moment zou genoeg kunnen zijn om fikse deuk op te lopen. "Oh, ik dacht dat je er op kon zitten..... " of "Nou dan moet u dat ding hier maar niet neerzetten!". Daar had ik geen zin in.

De stand van de afdeling Rheden-Rozendaal op de verenigingsdag in Dieren

Gelukkig hadden we een uitgebreid promotiepakket bij het hoofdkantoor besteld om het gemis van een mooi gele velomobiel te compenseren. Foldertjes, boekjes, pennen, stickers, gele petjes, het gebruikelijke materiaal. En een hele kilo fietsdropjes. Van die lekkere zachte zoete.

Het weer werkte mee en de drop ging snel op. Één kanttekening heb ik nog wel: als ligfietsers tellen we volgens mij dus pas echt mee als ligfiets- en velomobieldropjes in het promotiepakket van de Fietsersbond gewoon standaard zijn. Misschien een mooi nieuw speerpunt voor de Ligfietsvereniging?

Het is vrij vroeg in de vrijdagmiddag, de werkweek zit erop, de uren zijn gemaakt, het waterschap in Apeldoorn heeft me vrijgelaten ;-). De zon schijnt en het is heerlijk fietsweer. Ik ben bezig met de laatste kilometers van mijn Fietstelweek. Om ze daar alert te houden fiets ik niet helemaal langs het kanaal maar over de lange rechte Hallsedijk. Da's weer eens wat anders en 2,5 kilometer langer.

De versnelling staat op Olfen, ik doe er zo weinig mogelijk moeite voor. Thuiskomen doe ik toch wel, op een minuut of 10 meer komt het echt niet aan. "Olfen is a state of mind, not a specific speed...", zou een bekende bhoedistische guru ooit eens gezegd kunnen hebben.

Hoe ik ook fiets, onvermijdelijk moet ik altijd een stukkie langs dat mooie Apeldoornse kanaal. Niks mis mee, heerlijk slenterfietsen met het kabbelende water aan mijn rechterkant. Aan de overkant doen automobilisten en motorrijders verwoedde pogingen om zo snel als mogelijk naar huis te komen, maar ik, ik ben aan die aandrang vandaag ontstegen.

Ik zeil een bocht om en zie ze voor mij fietsen. De zilvergrijze haardossen schitterend in het zonlicht. Gepensioneerd, heerlijk ontspannen én elektriek ondersteund. Zeg maar: bezig met het gewone mensen Olfen. Niks mis mee maar mijn tempo ligt, zelfs nu, toch wel een ietsepietsie hoger dan van deze twee fietsers. Ik zal er echt langs moeten.

Omdat ik in zo'n ontspannen stemming ben grijp ik niet eerst naar de claxon. Ik geef een flinke ruk aan mijn belkoordje, de dingdong in het vooronder laat horen dat ie nog steeds voor de volle 100% meedoet.

inhalen!

Dat helpt wel wat. Meneer, die links rijdt, wordt door mevrouw op de arm getikt. Hij schuift 2,3 centimeter naar rechts en denkt dat dat voldoende is. Maar hij weet nog niet wat er aan komt. Het sonore gerommel van een velomobiel op asfalt, herkent ie niet.

Ik heb meer dan die 2,3 centimeter speelruimte nodig. Dan de claxon en dat helpt. Meneer zakt af en gaat naar rechts. De Rode Zee heeft zich geopend. Ik druk iets op de pedalen en glijdt geluidloos in positie. "Oh wa's dat nou...?", hoor ik rechtsboven als ik meneer passeer. Ook mevrouw laat zich niet onbetuigd. "Oh jee, jeeeee...", hoor ik. Ja best eng en even schrikken, zo'n geluidloze banaan die op kniehoogte voorbij glijdt. Ook al is maar met Olfsnelheid.

Om die schrik een beetje goed te maken, en daar draait dit hele verhaal om, heb ik een standaard methode. Zodra ik gepasseerd ben steek ik mijn rechterhand vriendelijk op en wuif subtiel. Het signaal: hartelijk dank voor uw medewerking een volgende keer doen we het graag net zo. En ik heb het gevoel dat dat werkt. Vaak hoor ik dan achter mij nog roepen: "Dank je wel", of "Goedemiddag!" of zoiets.

Dus voor een nog betere acceptatie van de velomobiel tijdens en vlak na het buitengewoon kritieke proces van inhalen wordt de methode "Dag Met Het Handje" door ons van Mooi Geel van harte aanbevolen. Of zouden jullie deze twee gewoon het kanaal ingetoeterd hebben?

Dit verhaal kreeg een duister vervolg

Geef ik in mijn vorige bericht een inkijkje hoe ik met trage medefietsers omga, roept dat gelijk een heleboel emoties op. En iedereen vanaf nu maar denken dat ondergetekende zo'n aardige, voorkomende en vriendelijke zwaaiende velomobielrijder is. De ideale schoonzoon, maar dan in een Strada ;-). Nou het kan ook nog heel anders! Om te voorkomen dat ik vanaf nu in de softe hoek wordt weggezet heb k mijn vorige ritje nog eens overgedaan, maar dan via The Dark Side van het Apeldoorns Kanaal.

Lees eventueel nog het vorige bericht zodat de subtiele verschillen je op kunnen vallen.

Het is erg laat in de vrijdagmiddag, de werkweek zit erop, de overuren zijn gemaakt, het waterschap in Apeldoorn heeft me eindelijk laten gaan. Het was een rotdag. Collega's hebben alweer mijn Strada beklad en er zo'n Darth Vader sticker opgeplakt. De rotzakken. Zeker omdat ik tegenwoordig een donkergetint vizier op mijn Sinnerkap heb. Ik ben gewoon op mijn privacy gesteld, dat is toch normaal? Die pesterijen zijn allemaal begonnen toen ik Strada 94 in donkere tinten heb laten overspuiten.

"Fear is the path to the dark side" (Yoda in Star Wars)

Het is bewolkt en er valt druiligere regen. Ik ben bezig met de laatste kilometers van mijn Fietstelweek. Ook zo'n idioot iets, dat alleen maar geschikt lijkt te zijn de batterij van mijn smartphone in hoog tempo leeg te trekken. Waarom deed ik ook al weer mee?

De versnelling staat op Hoog, ik trap verbeten door. Hoe ik ook fiets, onvermijdelijk moet ik altijd een stukkie langs dat Apeldoornse kanaal. Aan de andere kant van het kanaal maken stinkende auto's en motoren een irritante herrie.

Ik zeil een bocht om en zie ze voor mij fietsen. De AGU-regenpakken glimmend in de regen. Gepensioneerd én tot overmaat van ramp ook nog eens elektriek ondersteund. 'Damn', ik zal er kost wat kost langs moeten. Desnoods fiets ik ze het kanaal in.

Op het dashboard kies ik preset W1. De vijf Chinese lichtkanonnen op de full carbon bike bar flitsen aan. De luchthoorn die daar ook gemonteerd zit zendt korte stoten van 120 dB uit. Als je dat niet hoort, ben je doof. En ja hoor, dat heb ik weer, ze zijn blijkbaar alle twee doof of Oost-Indisch doof.

Dan is preset W2 de beste optie. Het zwaailicht gaat erbij aan en de luchthoorn gooit er een tandje bovenop. Nog 50 meter te gaan! Zodra ik op 25 meter ben zal het nabijheidsdetectiesysteem automatisch de tekst "Opzij, opzij, opzij" activeren. En dan niet met de stem van een vriendelijke dame met een zachte gee.

Dat helpt wel. Meneer, die links rijdt, wordt door mevrouw aan de arm getrokken terwijl ze paniekerig achterom probeer te kijken. Maar daar gaan ze weer van slingeren. Gelukkig heb ik sinds een maand die Carbon Bike Bar. Je kunt vervelende fietsers ermee aantikken zonder zelf schade op te lopen. Eén van de vele kwaliteitsproducten van Veloparts.com uit Australië voor veiliger velomobielen.

Net op tijd duikt meneer de rietstengels in naar rechts, waar ik hem graag zie. Ik laat de sirene nog even extra loeien en zoef erlangs. Dankzij mijn uitstekend geïsoleerde Sinnerkap hoor ik al het gevloek en getier niet. Nog een voordeel van zo'n kap. Je wordt er echt een watje van.

Om ze nog goed in te peperen dat ze voortaan sneller aan de kant moeten laat ik het LED-bord op de kont van de Strada even kort opgloeien. ">>> R E C H T S H O U D E N <<<" kunnen ze daar lezen. En zo heb ik nog een hele bibliotheek aan stimulerende teksten. Ook een stukje educatie vind ik namelijk heel belangrijk.

Dus als jullie ook vinden dat wij velomobielrijders een grondwettelijk recht op meer ruimte tijdens het buitengewoon kritieke proces van inhalen hebben, dan wordt de methode The Dark Side door ons van Mooi Geel van harte aanbevolen. Of halen jullie dit soort fietsers nog heel ouderwets in via de beleefde maar oh zo vertragende "Dag Met Het Handje" methode?

Naschrift
"Zet er nou zo'n knipoogje bij", zei Anja net tegen me. "Straks denken ze nog dat je echt zo bent" ;-)

In een auto zit ik zelden. En zelf besturen? Da's de laatste 25 jaar niet meer voorgekomen. Geen behoefte aan, geen zin in en op dit moment natuurlijk ook niet meer verantwoord. Ondanks het feit dat ik nog steeds een geldig rijbewijs kan tonen. Als ik in een auto zit ben ik altijd meerijder en in 99 van de 100 gevallen zit er dan een collega achter het stuur.

Autorijden is op zulke momenten altijd een nogal steriele ervaring. In een supercomfortabele fauteuil (stoelverwarming), met radio 538 op de achtergrond word ik naar mijn bestemming gereden. Regen of wind je merkt er weinig van. De airco zoemt zacht en verder is er niet veel te horen. Tenzij ik met collega 'X' in de auto zit want die houdt geen moment haar/zijn mond.

Heel anders dan met de velomobiel naar het werk fietsen. Het geroffel en geraas van de stugge Marathon Plusjes op het asfalt, het gebulder van de wind (ondanks de oordopjes), de koude wind en soms zelfs regen die om je heen wervelt. En natuurlijk het nauwe contact met de weg en je omgeving omdat je je in zo'n opvallend én superlaag voertuigje voortbeweegt. Je voelt dat je beweegt, je voelt dat je leeft!

Afgelopen donderdagmiddag zat ik weer eens in een auto. Maar wat voor één! Met alle collega's van de afdeling (toch wel een man/vrouw of 50) gingen we teambuilden in de buurt van Barneveld. Er waren verschillende activiteiten te kiezen en ik belandde bij de speur- en toertocht in een Citroën Mehari. Samen met drie collega's reed ik een anderhalf uur durende puzzeltocht door de Gelderse Vallei. De aanwijzingen waren waarschijnlijk met opzet nogal complex, maar dankzij een batterij smartphones met OSmAnd en Maps.me geïnstalleerd konden we ook in de 4G-loze Bible Belt navigeren. We waren als eerste terug ;-).

Oh, welk een heerlijke eenvoud. "T lijkt een beetje op het dashboardje in de velomobiel, toch?

Mooi rode Mehari's

Wel eens in een Mehari gezeten? Een halfopen autootje met de techniek van een Lelijke Eend, een kunststof carrosserie en het comfort van een kameel. De passagiers worden tegen de elementen beschermd door plastic flappen die met drukkers vastzitten. Maar wat een ervaring! Dit was pas echt autorijden.

Het gebulder van de wind die door allerlei kieren naar binnenwaaide. Het kenmerkende lawaai van het simpele luchtgekoelde motortje dat voortdurend op volle toeren moest draaien. Even trapte de chauffeur het gaspedaal helemaal in (had je kracht voor nodig!) en we bereikten een snelheid van 70 kilometers per uur! Dat ging hard! In de bochten liep er iets aan en drong een penetrante lucht van verbrand rubber de cabine binnen. Mijn medepassagiers voelden zich wellicht wat onbeschermd maar voor mij was het eigenlijk net velomobielrijden.

Mehari rijder ergens ten zuiden van Barneveld

'Mehariste' ergens ten zuiden van Barneveld

En de moraal van het verhaal? Eigenlijk is zo'n simpel voertuigje goed genoeg voor 99 van de 100 autoritjes die mensen maken. Harder dan 50 hoef je toch niet en enige blootstelling aan de elementen zou voor iedereen gewoon wel eens goed kunnen zijn. Zo'n Mehari is prima om veel boodschappen mee te doen, de kinderen weg te brengen en iets langere afstanden naar je werk te rijden. En veel andere toepassingen waarbij extra laadruimte nodig is. In alle andere gevallen moet je vanzelfsprekend velomobiel gaan rijden of gewoon gaan fietsen. Auto's moeten niet complexer worden, nee ze moeten simpeler!

Nog in de ban van het VW-schandaal? Realiseer je dat als we onze moderne techniek zouden toepassen in een auto die even licht en traag is als een Mehari, nu met wagens zouden rijden die nauwelijks nog brandstof verbruiken. Volgens: De 2CV een groene auto uit 1949

Eén enorm verschil met de Strada was er wel. Na anderhalf uur blootstelling aan de elementen rolde ik verkleumd tot op het bot uit de Mehari. Ondanks mijn fleece-vest en regenjack. Om op temperatuur te komen nam ik een grote kop hete koffie. Als Stradarijder had ik na zo'n ritje voor een mooi geel en ijskoud schuimend glas gekozen.

Schrijf ik bij wijze van hoge uitzondering een stukkie over autorijden zijn de reacties verontrustend enthousiast en positief ;-). De NVHPV, de Not Very Human Powered Vehicle, blijkt een grote schare fans onder ligfietsers te hebben. Dat vraagt om compensatie, om een even gewichtig relaas, maar dan over fietsen in Nederland.

De cover

Het kwam dan ook mooi uit dat er net een boek in huize Mooi Geel op tafel lag. Het boek "Gouden jaren; hoe ons leven in een halve eeuw onvoorstelbaar is veranderd " van Annegreet van Bergen. Op een prettig leesbare manier, aangevuld met veel zwart-wit foto's, beschrijft Annegreet de ingrijpende veranderingen die zich in het dagelijks leven in Nederland voltrokken sinds 1945.

Was in de jaren vijftig bijvoorbeeld een dagje eropuit voor de meeste mensen hun hele vakantie, nu reizen we de hele aardbol over. Bananen zijn nu doodgewone vruchten, maar na de oorlog kenden zelfs de rijkste gezinnen de banaan niet. Je deelde je stofzuiger met je schoonmoeder en de televisie zond 24 uur uit - per week. Het was ook de tijd zonder mobiele telefoon, je belde bij de winkel aan de overkant van de straat en als je al een eigen toestel had dan hing die in de gang.

In meer dan 300 pagina's schetst de schrijfster deze en honderden andere grote veranderingen in het dagelijks leven. Ik dateer uit 1956 en herinner me veel van die veranderingen.

Foto uit het hoofdstuk Fiets

Naast hoofdstukken met titels als "Warm eten tussen de middag", "Kolenkachel", "Omgaan met naald en draad", "Moedermavo", "Arendsoog en Dinky Toys", "Sigarenbandjes sparen", "Het loonzakje", "Inrijden en tectyleren (auto)", "Overwegwachters en gesloten bomen", "Eigen tanden en kiezen", "Papieren zakdoekjes","Blik met lipjes", "Dia's", "Na het paard de tractor", "Iedereen zelf secretaresse" en "De vrije zaterdag" is er vanzelfsprekend ook een heel hoofdstuk gewijd aan de fiets!

Een bloemlezing uit het hoofdstuk "Fiets":

"Vroeger had je twee soorten fietsen, namelijk dames- en herenfietsen."

"Het armeluisding van vroeger is gerehabiliteerd en is tegenwoordig ook een gewild yuppenspeeltje."

"In 1947 gaat 51% met de fiets naar het werk, 43% met het openbaar vervoer en 5% met de auto. Korte afstanden werden nog vaak gelopen."

"Begin jaren zeventig was fietsen voor de Brabantse beroepsbevolking not done. De fiets was iets voor arme mensen."

"Kinderen kregen vaak een voor volwassenen bedoelde fiets cadeau, waar op de trappers houten blokken werden gemonteerd."

"De mooiste ontwikkeling op fietsgebied vind ik dat je tegenwoordig nog maar zelden een lekke band hebt."

"Jammer vind ik het dat de stoere bagagedrager door het gebruik van lichtgewicht materialen in een watje is veranderd."

"In 1989 was er een primeur: rond het stadje Delden werden de eerste bewegwijzerde trajecten van LF-routes geopend."

Een feest der herkenning? Dan moet je het hele boek maar eens lezen. Te koop bij de boekhandel of te leen bij elke openbare bibliotheek. Veel leesplezier! Ennuh, d'r is óók een heel hoofdstuk over de auto. Voor lezers die nog steeds in de Mehari-stand zitten ;-).

De hele afgelopen maand bleef het stil op MGINL. Terwijl jullie in het duister tastten over wat er aan de hand zou kunnen zijn fietste ik in een heerlijk zonnetje ergens behoorlijk ver weg. Alhoewel sommigen het wellicht een wat duistere bestemming zullen vinden. Maar daarover meer in een uitgebreid fotoverslag in een volgend bericht.

Na de laatste vakantiedag (dinsdag) kwam onvermijdelijk de eerste werkwoensdag. Oh, wat voelde de Strada vreemd aan. Na 4 weken en 1100 kilometer op het stugge smalle zadel van mijn SNEL vakantiefiets was het sublieme comfort van mijn met Ventisit beklede stoeltje ineens iets opvallends geworden.

De eerste-na-de-vakantierit voltrok zich vanzelfsprekend vrijwel geheel in het duister. Business as usual. Ik was net halfweg toen het licht uitging. Niet de schaarse straatverlichting begaf het of er was ineens een maansverduistering, nee die in en in betrouwbare elektriek in het binnenste van mijn velomobiel gooide er het bijltje bij neer.

lastig als je verlichting uitvalt

Er trokken zich donkere wolken samen boven mijn tot dan goede humeur. Mijn Fibre Flare achterlichtje heeft een autonome stroomvoorziening, aan die kant was ik wel gedekt. Maar aan de voorzijde had ik in het donkere buitengebied ten oosten van Apeldoorn toch wel een stevige koplamp nodig! Om te zien en om gezien te worden.

Was het de bedrading van mijn nieuwe accu of was er wellicht elders sprake van contactgestoordheid? Ik morrelde op goed geluk wat aan de draadjes bij de accu en voorwaar: er was licht! Niet veel, en het flakkerde en beefde nogal. Maar het was voldoende om weer verder te gaan.

Op de terugweg, het was gelukkig nog licht genoeg, zat ik al te peinzen hoe ik dit euvel ging aanpakken. 'T was of de accu of de bedrading. Thuis had ik nog een oude accu liggen, die ging ik eerst maar eens opladen en aansluiten. Zou het probleem nog steeds aanwezig zijn dan moest het aan de bedrading liggen. Zou het probleem verdwijnen dan zat het in de nieuwe accu. Ooit wel eens zo'n vlijmscherpe analyse van een probleem gelezen?

Om een lang verhaal kort te maken ;-). Ik sloot thuis de oude accu aan en ik zag geen barst, Ik bleef in het duister tasten en besloot zittende in de fiets maar eens op goed geluk aan de draadjes te morrelen. Met de methode 'op goed geluk' hoopte ik mijn gebrek aan technische kennis te compenseren. Ik drukte wat op de 'zekering' (?) en ineens baadde de garage in het volle licht van twee lampen. Ik had beet! Ik trok het stekkertje eruit, spuugde er op en drukte de boel met kracht weer terug.

En zie, mijn probleem was definitief verdwenen. In de keuken vertelde ik Anja dat ik het probleem helemaal zelf had kunnen oplossen. "Goed zeg", antwoordde ze, "je wordt steeds handiger met je fiets..."

Naschrift
Ik blijk toch geen wonderspuug te hebben. Vrijdagochtend zes uur. Ik stap ik de fiets en het licht doet weer helemaal niets. Hoe ik ook morrel en spuug meer dan een flitsje licht krijg ik niet. Ik besluit thuis te werken en het bij daglicht nog maar eens goed te bekijken.

Twee jaar geleden hadden we al vergevorderde plannen. Maar ja, toen belde mij vriend Barack mij op en ging het even niet door. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dit jaar hadden we dus alsnog onze zin gezet op een fietstocht door de Islamic Republic of Iran.

"Wat..!!!", riepen familie, kennissen en collega's toen ze dat hoorden. "Ben je wel goed bij je hoofd? Da's toch veel te gevaarlijk met IS enzo?" Het blijkt dan dat er talloze vreemde vooroordelen circuleren over dit land. Maar wij waren wél goed geïnformeerd: Iran was onder andere volgens de fietsers die ons voorgingen het veiligste en meest gastvrije land ter wereld waar ze ooit gefietst hadden! Maar de 'proof of the pudding is in the eating'...het moest ter plekke allemaal wel blijken.

Begin oktober vlogen we via Istanbul naar Teheran. Van daaruit wilden we ruim duizend kilometer op de fiets afleggen en uiteindelijk in de stad Shiraz weer op het vliegtuig stappen. Voor de liefhebbers: hieronder heb ik die vier weken fietsen door centraal Iran samengevat in een serie foto's.

Om met het belangrijkste te beginnen: Mooi Geel Is Niet Lelijk is in Iran verboden. Dat kan een reden zijn om niet te gaan ;-). Evenals Twitter en Facebook en nog duizenden andere sites. Dus tref je maatregelen als je door mijn berichten geïnspireerd geraakt ook die kant op wil. Een goed functionerende VPN-verbinding lost dit probleem snel op. Ik gebruikte de betaalde service van ExpressVPN.

We startten onze reis in de rustige stad Kashan, 200 kilometers ten zuiden van het enorm drukke Teheran met z'n 10 miljoen inwoners. Maar waar je ook gaat of staat, de hoogste geestelijke leider Ayatollah Khamenei staart je met zijn witte baard en en priemende blik overal aan. Welkom in Iran!

We konden niet gelijk op pad want onze fietsen en alle andere bagage bleek bij aankomst nog rustig in Amsterdam te staan. Door de dichte mist op Schiphol waren wij overgezet naar een andere vlucht en daardoor was alles misgegaan. Maar een dag later kwam er een speciale vliegveldtaxi met twee KLM fietsdozen op het dak voorrijden. De chauffeur had onderweg, vanwege zijn volumineuze lading, wel een boete van 500.000 rial gehad. Maar dat kon ie bij Turkish Airlines declareren...

In alle steden wordt op zeer bescheiden schaal wel gefietst. De fietsen op deze foto staan onder het alom tegenwoordige bord met de martelaren (uit o.a. de oorlog Iran Irak). De foto's van deze 'national heroes' staan bij elke invals weg van elke stad of dorp.

De eerste fietsdag. Het ging allemaal best goed tot er een jeep van de militaire politie stopte. We moesten stoppen, werden gefilmd, de paspoorten werden doorgesnuffeld en ze wilden de foto's op onze camera zien. Uiteindelijk bleek dat we niet verder mochten rijden maar dat we een 'lift ' zouden krijgen naar 5 kilometer verderop. Ergens langs de weg lag namelijk (ontdekten we later) de nucleaire installatie bij de stad Natanz. Daar reden we dus wat later langs: niet veel te zien behalve veel militair vertoon en indrukwekkende luchtafweerinstallaties.

Na onze tocht met de militairen ontmoeten we deze vriendelijke heren. De wind was intussen aangewakkerd tot hard en in combinatie met een temperatuur van 35 graden was het niet erg aangenaam meer. We kregen uiteindelijk een lift aangeboden naar het bergstadje Abyaneh. En ook nog eens een grote doos chocolaatjes (die ik vasthoud).We kregen vaak wel een paar keer per dag iets aangeboden. Fruit, snoep, koekjes, water en nog veel meer. En altijd met een vriendelijk "Welcome in Iran!" erbij.

Het bergstadje Abyaneh op 2400 m waar het koel toeven was. Het bleek een soort Iraans Volendam te zijn met oude vrouwtjes in klederdracht en souvenirwinkeltjes. En een prima hotel natuurlijk, met een ruime kamer met tv, airco, douche en wc én een goede wifi verbinding.

Reizen per fiets in Iran kan niet door alleen in hotels te overnachten. Wildkamperen is zeer regelmatig noodzakelijk. En ach wat is er mooier dan een rustig plekje waar je zo tegen zes uur 's ochtend de zon over de bergen ziet kruipen?

En dan kom je vanzelf in de eerste grote stad: Isfahan. Een stad met schitterende pleinen, eeuwenoude moskeeën en nog veel meer fraai cultuurgoed. Drie dagen lang genieten. Het grote plein is een oase van rust maar daarbuiten heerst de gebruikelijk verkeerschaos. Er zijn verkeersregels maar niemand lijkt zich daaraan te houden.

Eeuwenoude moskeeën....

...en je hebt er dus ook één hele mooie kerk.

Op dertig plekken in de stad heb je dit soort fietsverhuurpunten. Ooit wel eens iemand zien fietsen? Ja dat wel maar dat waren maar enkelingen op een inwoneraantal van 2 miljoen.

Bij fietsen horen fietspaden. Dat hebben ze in Shiraz al wel begrepen. Deze was wel 500 meter lang ;-) en je moest dan ook nog om de bouwput van de metro heen (over de weg). Maar een begin is een begin :-)

Via een eeuwenoude brug staken we de (droge) rivier over. We waren weer op weg. Naar de woestijnstad Yazd, een week fietsen verderop.

Anja fietste dag in dag uit met een k(l)eurige hoofdoek op. Da's wettelijk verplicht voor elke vrouw. 'T wendde snel en door de fietshelm bleef ie goed zitten. Lange broek en lange mouwen horen overigens ook bij dit kledingregime. De gebouwen op de achtergrond zijn megaduiventillen waar vroeger duivenmest werd verzameld voor de landbouw.

De woestijn komt eraan. 100 kilometer helemaal niks maar de immer vriendelijke Iraniërs wensen ons een Bon Voyage! Let trouwens even op die fijne vluchtstrook cq, fietspad. Die hadden we bijna overal. Deze weg is 2 x 2 baans. Smaller kwam weinig voor.

Hoe we woestijnstormen overleefden en uiteindelijk met vergiftigingsverschijnselen eindpunt Shiraz binnenreden lees je over een paar dagen in deel 2.Tot dan!

Voor de titel van deze blogposts heb ik mij laten inspireren door de titel van de serie zeer interessante reportages van journalist Thomans Erdbrink over en uit Iran.

Onze fietstocht door Iran was inmiddels gevorderd tot een woestijnachtig gebied. Na de mooie stad Isfahan was ons volgende doel de stad Yazd. Om daarna via wat bergketens en nog meer gortdroge vlaktes naar eindpunt Shiraz te fietsen. Lees eventueel nog deel 1 van dit reisverslag.

We zijn een dag verder en eigenlijk nog nergens ;-). Dit is de woestijn en het schaarse groen groeit alleen nog maar in rivierbeddingen die droog staan. Maar aan het eind van de dag betrok de hemel en vielen er een paar heuse spatjes. De wind wakkerde aan en midden in de nacht werden we wakker van een heuse storm. We hadden alle lijnen van de tent al zo goed mogelijk vastgezet maar in dat losse zand ging dat maar matig. Het doek klapperde en flapperde enorm, wij lagen uren wakker maar alles bleef overeind.

Onze 'vrienden' die dag en nacht in dichte konvooien voorbij denderden. Nooit stopte het vrachtverkeer maar altijd hielden ze netjes rekening met ons als fietsers. Het lawaai was soms oorverdovend.

En toen waren we eindelijk in Yazd, een stad die al sinds mensenheugenis bewoond wordt

In de oude binnenstad met z'n lemen huizen kun je mooie plaatjes maken. En heerlijk rustig rondzwerven want veel verkeer is er niet in het doolhof van nauwe straatjes

In Yazd durven ze het dus wel aan om een fietstoertocht voor toeristen door de oude stad aan te bieden. Maar da's iets voor watjes, vonden wij ;-)

Tegen die tijd was Nederland dus uitgeschakeld voor het EK en dat was samen met de goedkeuring van de nucleaire deal door de Guardian Council voorpaginanieuws. Ze weten wel wat belangrijk is daar in Iran!

Wij bezochten Iran in de heilige maand Moharram. Dan wordt elk jaar de belangrijke sjiitische imam Hoeseini herdacht. Die werd omstreeks 600 na C. vermoord door soennitische machthebbers. De scheiding tussen sjiiten en soenieten werd toen definitief. Het hele land is ook nog vandaag de dag nog in rouw: iedereen draagt zwart (en groen) en er wordt publiekelijk gehuild en de hele dag verdrietige muziek gedraaid.

De reis ging weer verder. Water is overal te koop. 25 cent per ijskoude fles van 1,5 liter. We hevelden het over in een Ortlieb waterzak (zie rechts op de stoep) en hadden dan genoeg voor onderweg en kamperen. Ook kochten we vaak een literpak ijskoud vruchtensap.

Andere fietsers gezien? Jazeker, de twee heren rechts kwamen we onderweg tegen. Ze waren helemaal uit Zwitserland komen fietsen. De dame en heer in het midden delen koeken uit ter gelegenheid van de heilige maand Moharram. We kregen daarnaast ook warmhoudbakjes met complete maaltijden aangeboden maar daarvoor was helaas geen plaats in de toch al volle fietstassen.

Ergens halverwege de stad Yazd en eindpunt Shiraz woont meneer Sassan Izadi. Hij was ooit profwielrenner en fietste ook koersen in Europa heb ik begrepen. Hij kon de naam van Joop Zoetmelk verstaanbaar uitspreken. Nu is elke fietser die zijn huis passeert van harte welkom. Ook wij werden van harte uitgenodigd om hier te blijven slapen. Aardige mensen en "Doe dat hoofddoekje maar af...", zei meneer Sassan.

Achter dit vervallen lemen fort was een heerlijk rustig kampeerplekje (dachten we ;-)

Godzijdank was niet elke weg een hoofdweg. Heerlijk rustig hier maar de onvermijdelijke trucks zijn ook hier te vinden....

Echte toeristen gaan vanzelfsprekend paardrijden als ze de 2500 jaar oude graven (op de achtergrond) van koning Darius bezoeken.

De laatste fietsdag had maar één doel: deze Quran-poort veilig halen. Het was een etappe van 50 kilometer over een zeer druk bereden 4-baans snelweg. Onze ogen traanden, we hadden hoofdpijn en een smerige smaak in de mond van de enorme hoeveelheid uitlaatgassen die we die dag te verwerken kregen. Maar als je dan eenmaal bij de poort van de Koran staan ben je dat allemaal weer vergeten. Nog even een driebaans-rotonde oversteken en we waren in Shiraz.

Op de dag van vertrek eten we in het beste restaurant van de stad, Met servetten op schoot, tafelzilver en buigende obers. En ze hadden ook het beste biertje van alcoholvrij Iran: een Hollandse (hoe zo economische boycot?) Bavaria Malt 0,0%. Nu weet ik ook weer waarom ik dit thuis nooit drink ;-) Het meeste 'islamitische' bier in Iran heeft overigens citroen- of perzikensmaak :-(.

Bijna thuis. De grondcrew op Schiphol laadt vlak onder ons raampje de fietsen uit. Wisten we dat die in elk geval aangekomen waren. Heerlijk om weer thuis te zijn!

Na een verslag komt ook de terugblik. "Schitterende natuur zeker?", vroeg een collega mij op mijn eerste werkdag. Nou nee, het is eigenlijk een nogal saaie gortdroge bedoening met veel keien en zand. Daarvoor moet je niet naar dit deel van Iran gaan. Ook niet om een ontspannen stukkie te fietsen. Zoals je in de beide berichten hebt kunnen zien is het veel snelwegfietsen. Je bent blij met je vluchtstrook maar er is niet veel aan.

Nee, dit deel van het land bezoek je vooral vanwege het schitterende cultuurgoed, de 2500 jaar geschiedenis en 'last but not least' vanwege de bijzonder vriendelijke en uitzonderlijk gastvrije Iraniërs.

Als dessert daarom anderhalve minuut video van twee toevallig opgenomen ontmoetingen met die gastvrije Iraniërs. Thee en komkommertjes hielden we er in dit geval aan over. En zo ging het elke dag.

Geweldig artikel in het najaarsnummer van de Vogelvrije Fietser. Mooie foto op de cover en het nodige te lezen en te zien binnenin. Helemaal halleluja! En aangezien ik een gelovige in de Fietsersbondkerk ben kreeg ik 'm vanzelf in de brievenbus. Belangrijkste les van het hele verhaal: wij zijn eigenwijs! Tja, dat was mij nog nooit opgevallen ;-).

Zoals ik zei, mooie foto's van gepimpte velo's. De Fietsersbond en ik zijn voortaan vrienden voor het leven ;-). Toch een puntje van kritiek, als vrienden onder elkaar moet dat kunnen. Sla pagina 12 nog even open en zie deze illustratie bovenaan:

Wij van Mooi Geel vinden dit dus niet goed en goed fout! Niks stagnatie, stelletje apen!

En omdat ze het dus zelf weer eens niet snappen bij mijn vrienden van de Fietsersbond heb ik een en ander subtiel gecorrigeerd. Mag in het volgende nummer van de Vogelvrije Velonaut (hint!) als rectificatie (eis!) worden opgenomen.

Zo is het beter! Ik zie wel een neergaande lijn...

En graag gedaan weer....

Vorige week was het nat, erg nat. Ook zal zong de regenguru van Hetregentbijnanooit zijn gebruikelijke lied, nu klopte het even niet. Bijna elk ritje werd wel geplaagd dat natte goedje van boven. Het ideale seizoen om stil te staan (zo weinig mogelijk ;-) bij de combinatie van velomobielrijden en regenachtig weer.

Als ik van huis of werk vertrek check ik dus de Buienradar. Als Hetregentbijnanooit een guru is dan is de Buienradar een orakel. Beiden zijn niet 100% betrouwbaar, maar ze hebben wel vaak gelijk. Als ik vanaf kantoor naar huis vertrek probeer ik mijn vertrektijdstip bovendien af te stemmen op de passerende buienfronten. Dan helpt het Buienorakel zeker.

Regendruppels op een Strada

Maar welke fasen doorloopt de klassiek cabriorijdende velomobilist van eerste drupjes tot gutsende stortregen? Ik zette het allemaal op een rijtje.

Code Blauw (de eerste spatjes, een buienfront aan de horizon)
Zoals gezegd: ik fietst dus altijd dekselloos. Van een paar spatjes trek ik me nog niks aan. Ik steek een natte vinger in de lucht om de windrichting te peilen en inspecteer de voorbijtrekkende wolkenfronten op regenvaardigheid. Niet dat dit ritueel ook maar iets helpt maar je voelt je even 'in control'. Ook al ziet het er slecht uit ik fiets rustig door.

Code Geel (echte regen!)
Van die eerste regen trek ik me nog niks aan. Als het niet harder gaat fiets ik gewoon door. Bij donker weer gaat nu de verlichting aan. Mijn bril veeg ik af en toe druppelvrij. Deze fase kan ik heel lang volhouden. Dat de bovenkant van m'n shirt nat wordt maakt me niet uit. Thuis of op het werk hangt droge kleding.

Serieuze nattigheid

Code Oranje (serieuze regen, fietsers met regenpakken en voetgangers met paraplu's)
Nu komt een moeilijk moment. Wanneer ga ik stoppen om het schuimdeksel achter het stoeltje vandaan te halen? Het is onvermijdelijk, ik weet het, maar ik heb zo'n hekel aan stoppen. De vraag is bovendien hoelang ik nog door mijn brillenglazen zal kunnen kijken. Met +2 kan ik gelukkig ook zonder door het verkeer. De NVHPV sjalie die ik de laatste Cyclevision scoorde blijkt uit te munten in het opvangen van ijskoude regendruppels die langs de nek naar beneden willen lopen. Een ideaal ding. Als er een Code Rood aan zit te komen is het zaak tijdig daarop te anticiperen.

Dit zou een gevalletje Code Rood zijn, maar ik zit binnen ;-)

Code Rood: (het komt nu werkelijk met bakken naar beneden)
Als ik m'n helm nog op heb gaat ie nu af. Het water begint in m'n ogen te lopen en om dat te stoppen pak ik mijn gele Fietsersbondpetje uit de rechtervelomobieltas. Met de klep ver over de ogen getrokken, weggezakt achter m'n schuimdeksel kan er met gepaste snelheid doorgereden worden. Als het ook nog eens donker is gaat de snelheid er helemaal uit. M'n bril heb ik dan al een tijdje niet meer op. Alhoewel het schuimdeksel mij verrassend goed droog houdt begint er nu toch hier en daar wat nattigheid naar binnen te lopen. Opspattend water komt via de voetengaten naar binnen. Maar ik voel me nog steeds op en top een 365-dagenfietser!

Ai, ik bedenk me nu pas dat ik met dit stukje het bekende gele mannetje wel weer eens wakker gemaakt kan hebben!

Zijn er soms inventieve lezers die goedkopere hoe-overleef-ik-de-regen-tips hebben dan die ene dure van dat gele mannetje? En hoe doen jullie dat als je brildrager bent en echt niet zonder kunt? Ik hoor het graag :-).

N.a.v. dit bericht kwamen er ook op Twitter een aantal suggesties voorbij.

Fietsen, (eco)logisch toch?

'T is alweer een hele tijd geleden. Maar pas nu schrijf ik er er wat over. Er waren altijd onderwerpen genoeg die veel leuker waren om met anderen te delen. Maar nu er niet meer te zien is dan een vaag litteken op mijn linkerschouder moet het verhaal toch maar eens opgeschreven worden. Ook al was het niet leuk.

Het was nog in de tijd van mooi, droog en zonnig weer. De tijd die we meestal de zomer noemen. Ik fietste van kantoor naar huis maar niet mijn gebruikelijke route. In plaats van al vroeg het Apeldoorns Kanaal over te steken liet ik mij nog kilometers zuidelijker afzakken omdat het zo lekker fietste in de schaduw van die grote bomen. Genieten!

Aan het einde van het fietspad stonden wat Dierenaren gemoedelijk te kletsen in de schaduw. Met hun honden en hondjes. Tja, en zoals jullie weten hebben wij velonauten een soms wat moeizame relatie met deze categorie huisdieren.

Ik was het gezelschap nog maar net voorbij of ik hoorde geblaf en gegrauw achter mij. En snel sprintende hondenpoten. "Hierrrrr Terry, kommmmm terrrug", riep het baasje nog. Maar we weten allemaal dat die baasjes meestal niks te vertellen hebben. Ze zijn alleen maar het baasje als Terry aan het lijntje zit.

Blaffende honden bijten niet? (Bron Flickr)

Binnen een paar seconden hoorde en voelde ik een hond achter op m'n fiets springen. Ik hoorde de poten krassen en langs de gladde achterkant afglijden. "Ik ga mooi niet stoppen", dacht ik en besloot gewoon zo hard mogelijk door te rijden. Dat was niet erg hard want juist daar is het wegdek voorzien van grote ruwe klinkers. En ik moest ook nog eens op verkeer letten dat van rechts kon komen.

Links van me rende inmiddels een mini-keffer mee. Ook helemaal hoteldebotel. Met een ruk aan het stuur probeerde ik die te overrijden maar dat lukte niet. Ik kon me beter concentreren op onze veel grotere viervoetige vriend die inmiddels blaffend en grauwend langszij was gekomen. Dat langszij komen gebeurde nogal plotseling én heel dichtbij. Ik schrok er behoorlijk van en deinsde naar links waarbij mijn schouder onzacht in aanraking kwam met de mooi gele rand van mijn fiets. Au! Ik deed nog een paar pogingen om het beest te pletten tussen de stoeprand en mijn onverbiddelijk ronddraaiende rechtervoorwiel maar dat hielp niet echt. "Had ik nu maar een Dazer, of pepperspray of een shotgun, of een valluik in de weg", dacht ik.

Na een tijdje hadden ze er natuurlijk genoeg van en kon ik weer rustig, zij het met kloppend hart, verder fietsen naar huis. Poeh, dat was niet leuk... Gelukkig had ik geen schade en ontmoet ik ook wel eens een leuke hond.

De maandelijkse LOL-tocht had deze keer als thema "LOLling in the wind". De titel was geïnspireerd door het NK Tegenwindfietsen waar wij als slimme fietsers weer eens niet aan mee mogen doen. En door de te verwachten krachtige zuidwestenwind in de regio Zutphen. Niet dat er daardoor ligfietsers waren die zich af lieten schrikken.

Je kijkt recht in het bepleisterde smoeltje van S94

Deelnemers komen tegenwoordig van heinde en verre. Vanwege de bijzonder 'lollige' sfeer en de garantie van goed appelgebak halverwege!

Volgens mij waren we met z'n ~~twaalven~~ dertienen en we vertrokken volgens afspraak recht tegen de ijskoude wind in naar het zuiden. Over de dijken langs de IJssel. Daar heb je immers het meeste last van de wind, en daar ging het allemaal om. Het doel was vermoeid en flink verkleumd het appelgebakravitailleringspunt "De Waag" in Doesburg te halen.

En nu allemaal: "The answer my friend is LOLin' in the wind, The answer is LOLlin' in de wind. Laalalala"

Daar onderweg naar toe, ergens op het winderige stuk tussen Bronkhorst en het veer naar Dieren had er spontaan gezang op kunnen stijgen uit het LOL-peleton. De melodie is welbekend:

How many trips must a velomobile make
before it is more than a bike

How many eyes must a velonaut have

before he can see all fietsninja's

And how many miles must a velonaut ride

Before you call him/her a (wo)man

The answer my friend is LOLin' in the wind

The answer is LOLlin' in de wind

How many times must we overtake stinkbrommers

Before they're forever banned

Yes, how many times can a cardriver turn his head

Pretending he just doesn't see us?

Yes, and how many years can we ride in the rain

Before we buy a (Sinner/VO/Vekatex)kap?

The answer my friend is LOLin' in the wind

The answer is LOLlin' in de wind

Tip: luidkeels meezingen met deze begeleidende muziek
Eigen coupletten kunnen hieronder worden aangevuld

Afgelopen weekeinde was het ook in huize Mooi Geel Sinterklaasavond. Zonder alle details te onthullen waarop ondergetekende op rijm te kijk werd gezet wil ik toch wel één tipje van de sluier oplichten.

Vast onderwerp bij dit soort gelegenheden, je kunt er op wachten, is het velomobielrijden in al zijn aspecten. En dan blijken de ontberingen van de oliebollentocht op de vrouw des huizes grote indruk te maken. Er was dus een fraai gedicht (ga ik hier niet voorlezen ;-) en een velomobielgerelateerd kado in een passende verpakking. Over wat er het pakje zat volgt later op dit weblog nog een verslag maar een deel van de verpakking wil ik graag hier onthullen.

Een fraai stukje Sinterklaasknip- en plakwerk van Anja:
Het hele gezelschap van 11 Oliebollentocht-LOLlers in Dieren vlak voor vertrek naar Nijmegen voor de OBT2014

Zelf heb ik me gisteren als nummer 35 aangemeld voor de tocht der tochten. Ach, veel moeizamer dan de rit naar Nijmegen zal het toch niet worden, dus waarom nog wachten? Ik ben in elk geval erg benieuwd naar de verschillende routes die Peter voor deze 4e Kerstdag heeft uitgezet. Ik woonde jaren in Twente en weet dus dat dit een heel mooie hoekje van Nederland is.

Woon je in de regio Zutphen en wil je als velomobielrijder samen met anderen (is leuker en fietst makkelijker) naar Lattrop fietsen? Meld je dan aan voor de LOL-special vanaf Warnsveld. Ook voor de terugreis ben je van harte uitgenodigd om aan te sluiten.

Vandaag 12 december is het op de kop af vier jaar geleden dat ik met de trein naar Dronten vertrok en als de trotse eigenaar van een mooi gele Strada terugkwam. Ik overleefde die eerste 75 kilometers zonder kleer- en velomobielscheuren en nog altijd, als ik naar Dronten fiets, neem ik dezelfde mooie route over de Veluwe. Binnendoor via Gortel en Doornspijk.

Nog maar een paar dagen geleden kon ik bovendien een ander jubileum afstrepen: tijdens een winderige LOL-tocht langs de uiterwaarden van de IJssel passeerde ik de mooie kilometrage van 30.000. De drie sterren die ik nu op mijn velomobiel mag plakken verdiende ik grotendeels door in het woonwerkverkeer op en neer te fietsen tussen Dieren naar Apeldoorn. Dat zijn makkelijke kilometers want naar m'n werk moest ik toch al. Daarnaast maakte ik een aantal megatochten met LOL met als voorlopig record het Rondje IJsselmeer in 2014 toen de kilometerteller pas op 362 stopte.Tel daarbij nog wat reguliere LOL-tochten op en de onderhoudsritjes naar Dronten (per stuk goed voor 150 km heen en terug) en die 30.000 bereikte ik eigenlijk vanzelf.

Gefotografeerd net na mijn 'maiden trip'. De teller staat op 75 kilometer. Wat was ik nog groen ondanks al dat mooie geel.

Die vier jaar en die dertigduizend kilometers zijn mooie mijlpalen om nog eens terug te kijken. Ik ben inmiddels in staat een lange lijst van voor- en nadelen van het velomobielrijden op te sommen. Inclusief het weinig bekende tiende voordeel! Maar hoe je het ook wendt of keert, het draait uiteindelijk maar om één ding: het comfort!

Het comfort van het comfortabele liggen, van nooit meer zadelpijn of zere schouders en polsen. Het comfort van wind- en weersbestendig fietsen. Regen en ijzige koude zijn ook in een mooi gele Strada geen pretje maar het is wel véél comfortabeler dan de open fiets. En dan is er natuurlijk de belangrijkste ;-): het comfort van de krimpende afstanden. Kilometers worden korter en het klopt dus wat ze zeggen: snelheid is een ook vorm van comfort!

Negeer dus de bekende zweverige praatjes over 'uit je comfort zone komen'. Wij velomobilisten hebben dat helemaal niet nodig. In onze eigen, al dan niet mooie gele, comfort zone ontdekken we juist moeiteloos nieuwe verten en uitdagingen. Op naar de volgende 30.000!

Zo in de loop van het jaar spaar ik allerhande kleine klusjes op om ik die dan in één keer aan te laten pakken. Dat zijn dan kleine klusjes voor de specialisten in Dronten, wel te verstaan. Voor mij zijn het al snel grote klusjes en daar ben ik niet zo goed in.

Afgelopen maandag was de weersvoorspelling dusdanig dat ik besloot dat het weer eens tijd was voor kleine klusjes en grote afstanden. Naar Dronten is een 'op en neertje' vanuit Dieren al gauw 160 kilometer, maar die dag zou dat flink meer worden.

Collage van de QuattroVelo waarin ik een een stukkie zou gaan rijden

Ik plan het meestal zo dat ik tegen koffietijd in Dronten aankom. Groot voordeel: er is koffie en iedereen heeft tijd voor een praatje en het uitwisselen van de laatste velomobielnieuwtjes. Over de Quattrovelo bijvoorbeeld. Die is zo goed als af maar 'the devil is in the details' en de 80-20 regel lijkt ook hier van toepassing, Afgelopen weekeinde zag ik onderstaande videoclip van een Duitser die meldde: "Nach einstündiger Probefahrt war klar: das Quattro Velo wird meins werden." Als ik het goed begrepen heb zal de QV komend voorjaar echt in productie gaan. Dus Rainer, 'nog ein wenig Geduld!'

Ik had het woord Quattrovelo nog niet laten vallen of Allert bood al aan dat ik na de koffie wel een proefrondje mocht maken. Waarschijnlijk paste ik er zonder veel verstellen in.

Terwijl Theo de volledig futloze veren uit mijn Strada verving door gloednieuwe blauwe exemplaren klauterde ik in de Quattrovelo. Het was lang geleden dat ik in een andere fiets dan de Strada had gereden. Een paar jaar geleden fietste ik een stukkie in de Mango van dorpsgenoot Lorenz en helemaal in den beginne heb ik ook in een Quest proefgereden, en zelfs in een rode Sunrider. Ik heb er inmiddels bijna 1200 vlieguren als velopiloot opzitten dus ervaring heb ik nu genoeg. Vier jaar geleden was dat heel anders. Toen zat ik te bibberen in de Quest waar ik de eerste keer in proefreed ;-).

De eerste indruk: ik nam plaats in zo'n Amerikaanse slee. Zo'n benzineslurper uit de jaren '50 met veel chroom en van die haaienvinnen achterop. Ja sorry hoor, de hele vorm van de QV is beslist karakteristiek en dan slaat mijn fantasie moeiteloos op hol. En groot dat zo'n QV is. Nagemeten blijkt ie dan toch 4 centimeter korter te zijn dan een Quest maar wel 18 centimeter langer dan dat Stradaatje van mij. En dat riante achterwerk droeg beslist bij aan dat gevoel.

Het Amerikaanse sleegevoel: lekker veel ruimte om kratjes bier en kinderen mee te nemen. Veel kampeerspullen mag ook of gaan de eigenaren van dit soort auto's nooit kamperen? (Bron Pixabay)

En hoe reed ie? Ik slalomde direct al met hoge snelheid tussen die betonnen paaltjes, daar ergens achter Velomobiel.nl, door. Met hetzelfde gemak als in mijn eigen fiets trapte ik 30-32 kilometer per uur. De wegligging leek me prima maar ik ben niet zo'n hardfietser en zelfs met mijn superstabiele Strada is het zeker 3 jaar geleden dat ik een wieltje gelicht heb in de bochten. Het achterkantgevoel was wel weer anders. Bij het passeren van ribbels en gootjes voelde ik het achterwerk van de QV soepel heen en weer wiegen. Logisch met die twee wielen.

Prettig was het nieuwe schakelyssteem aan het stuur. Met zo'n 'Rapid Fire' shifter kun met je duim razendsnel heen en weer schakelen zonder elke keer je pols uit de kom te draaien, zoals met het oude draaisysteem.

Er zijn nu ook mooie foldertjes van de QV (en van de drie andere modellen van vm.nl)

Volgens mij is de QV productieklaar want het voelde allemaal heel vertrouwd, comfortabel, stabiel en solide aan. De Quattrovelo is een uitstekende fiets die je waarschijnlijk aan gaat schaffen vanwege één of meerdere redenen:

de wens om bochten en oneffenheden (ijsribbels, tramrails) sneller en stabieler (=veiliger) te nemen. Ook heb je meer grip in sneeuw en modder;
je wil een kratje bier (past dat?) of een kerstpakket of een kind mee kunnen nemen, of alledrie. Of je bent een velomobielkampeerder die graag wat extra's meeneemt zonder aan een aanhanger vast te zitten. Bij Velomobiel.nl zelf noemen ze deze fiets "misschien wel de best reisvelomobiel..."
je vindt het gewoon een hele mooie fiets. Da's al reden genoeg.

Na een kwartiertje was ik weer terug bij velomobiel.nl en daar vroegen ze me gelijk of ik wel geprobeerd had de QV om te krijgen, want dat zou me toch niet gelukt zijn.

Theo had inmiddels de veren vervangen en nog wat andere kleine klachtjes opgelost. Het was half twaalf, een mooie tijd om weer naar Dieren te vertrekken. Buiten brak de zon door en met wat geluk zou ik om haf drie in Dieren kunnen zijn. Na een kilometer of 15 kwam Elburg in zicht en hoorde ik een bekend geluid bij het achterwiel. "Het zal toch niet..!", dacht ik. De inmiddels vierde spaak in mijn achterwiel had het begeven. Ik besloot verstandig te zijn en toch maar 'even' naar Dronten terug te rijden. "Hmm, vreemd", zeiden Theo en Allert. "Meestal breken de spaken van het voorwiel, dit maken we niet vaak mee." Bij nadere inspectie bleek dat ook deze spaak, net als de drie vorige, geknapt was op het punt waar ie een ander spaak kruist.

Strada 94 in de etalage

Met al die extra kilometers vond ik het wel prettig dat mijn Dronten-Dieren route standaard langs het kantoor in Apeldoorn Noord komt waar ik op werkdagen te vinden ben. Ik stortte mij daar gretig op een enorme gevulde koek en een paar bekers warme Choco de Luxe uit de koffie-automaat.

Om vijf uur rolde ik uiteindelijk Dieren binnen. Zo'n 190 kilometers stonden op de teller. "Een mooie training voor de Oliebollentocht, Paul", had Theo bij Velomobiel.nl nog gezegd. En hij had gelijk.

Bij alle fietsers die woonwerkfietsen is er minimaal één jaarlijks moment van zwakte. Een moment waarop het gebruik van de auto echt echt onvermijdelijk lijkt. Van regen als niet-fietsen-argument kun je tenminste nog wetenschappelijk onderbouwd zeggen dat het bijna nooit voorkomt. Maar het jaarlijkse kerstpakket is pas echt onvermijdelijk. Dat is dé dag waarop de zwakkeren onder ons bezwijken. Het is het moment van de waarheid. De dag waarop de mannen van de jongens worden gescheiden!

Bij het grote kantoor van het waterschap werken vandaag meer meisje en jongens dan anders. Al een week van te voren kreeg iedereen een email over het gebruik van de schaarse parkeerruimte op 16 december en welke overloopmogelijkheden er beschikbaar zijn. Het is elk jaar weer de allerdrukste dag.

Als ik in de loop van de ochtend langs de fietsenstalling loop blijken er gelukkig nog heel wat echte mannen én vrouwen aanwezig te zijn. In de velomobiel- en brommotorstalling is het echter heel, heel erg leeg. Want motorfietsen en stinkbrommers hebben geen ouderwetse bagagedrager waarop je met snelbinders een forse doos kunt vastklemmen. Daar staat alleen Strada 94 op z'n vaste plekje samen met een verdwaalde fiets. Mijn grootste uitdaging zal later die dag komen. Het hele kerstpakket in één keer in de Strada persen.

...en een verdwaalde fiets...

Als ik daarna via Twitter een berichtje over dit onderwerp de digisfeer inslinger reageert ligfietser @Basboer2 met de mededeling dat zijn kerstpakket zó groot en onhandelbaar is dat ie nu nadenkt over de aanschaf van een QV. Kijk dat is de echte spirit die wij ligfietsers moeten laten zien. Niet zeuren maar fietsen. Desnoods koop je een nieuwe fiets alleen al voor dat kerstpakket!

Piet Pelle houdt open dag

Kermiskoers met LOL

Sunrise, I want to see you again....

Gele petjes en een kilo fietsdrop

De methode Dag Met Het Handje

Dag Met Het Handje - The Dark Side

Autorijden met het comfort van een velomobiel

De gouden tijd van twee soorten fietsen

In het duister tasten

Jullie man in Iran (deel 1)

Jullie man in Iran (deel 2)

Niks stagnatie, stelletje apen!

Van de drup in de regen

Banaan!

Blaffende honden bijten niet?

The answer is...

Over 11 opgewarmde oliebollen

Mijn comfort zone

In een Amerikaanse slee door Dronten

De dag waarop de mannen van de jongens worden gescheiden