Heb je je aangemeld voor de Oliebollentocht in het mooie Twente? Dan rest nog de keuze van welke van de niet minder dan 8 routecombinaties je gaat fietsen. Op elk van die combinaties moet er hoe dan ook wel wat geklommen worden want het appelgebakpunt ligt op de Lönsberg en da's zo'n 80 meter bij NAP.
Ik maakte van de 4 hoofdvarianten met behulp van GPS Visualizer evenveel grafieken van de te verwachten hoogteverschillen. Per variant links deel 1 tot de koffie en rechts deel 2 vanaf de koffie.
Welke route ik ook ga rijden, voorwaarde is wel dat ik dat in een zo groot mogelijk gezelschap wil doen. Alhoewel ik het idee van verschillende routes prima vind, is samen fietsen toch voor mij wel de essentie van de Oliebollentocht.
Let op: de grafieken hierboven zijn allemaal even breed maar de afstanden zijn wel degelijk verschillend. Klik op de afbeeldingen om ze in groter formaat te openen.
Sorry, sorry dit is dus nog niet het officiële Mooi Geel verslag van de Olliebollentocht 2015. Ik ben gewoonweg te druk geweest met fietsen. Met de fietsen van anderen wel te verstaan. Huize Mooi Geel had er gisteren én vandaag een extra functie bij gekregen: dat van OBT Revitalisatiepunt.
Het begon allemaal gisteravond op de weg terug van Lattrop naar Dieren. We vertrokken met een groot gezelschap van niet minder dan 11 velomobielrijders waarvan sommigen nog naar Nijmegen en verder moesten. Ergens voor Zutphen besloot velonaute Roef dat het wel mooi was geweest. Nijmegen leek verder weg dan ooit. Er passeerden wat opties en uiteindelijk fietste zij het laatste stuk met mij mee naar Dieren waar we allebei van Anja een kom heerlijke warme soep kregen en werden volgegoten met hete thee. Toen was het besluit al gevallen dat de oranje Strada van Roef zou overnachten in de Mooie Geel garage en de volgende dag weer opgehaald zou worden.
Dinsdagmiddag om een uur of één stond ze al weer voor de deur. Heerlijk uitgerust voor de laatste kilometers naar het zuiden. Op dat moment piepte mijn telefoon: Maarten Sneep, onderweg van Lattrop naar IJsselstein, meldde dat hij met zijn derde gebroken kleerhanger bij Zutphen stond en of ik materiaal had voor een noodreparatie?
Drie kwartier later werd het gezellig druk in Dieren. Maarten fietste namelijk samen met Theo van Soest die gelukkig géén pech had ;-). Sloten hete thee verdwenen in hoog tempo, de schaal met versgebakken muffins werd niet vermeden. Och, niets is ons immers te veel om velonauten in nood te revitaliseren.
Geschikte spullen voor een noodreparatie van een gebroken kleerhanger had ik niet maar de Praxis bouwmarkt is vlakbij en Maarten mocht het exclusieve genoegen smaken van een ritje op een stoere oranje Kronan transportfiets. Da's nog eens wat anders dan zo'n Quest!
Twee tevreden klanten verlaten OBT Revitalisatiepunt Dieren
De moraal van dit verhaal: ben je een velonaut in nood en heb je dringend enige revitalisatie nodig: Velomobiel-revitalisatiepunt Dieren is (vaak ;-) bereikbaar. In het bijzonder vlak na de Oliebollentocht helpen we je graag!
En nu moet ik als de gesmeerde bliksem aan de slag met dat OBT2015 verslag!
Wat moet ik in hemelsnaam nog over die Oliebollentocht 2015 schrijven? Op het internet wemelt het al van de uitstekende verslagen en honderden leuke foto’s. Wat kan ik daar nog aan bijdragen? Dat Twente een supermooi deel van Nederland is en dat de erwtensoep en de oliebollen prima smaakten? Oh dat wisten jullie al ;-). Nou misschien het volgende:
Ik meldde mij begin december als nummer 35 aan op ligfiets.net. Ik reed 235 kilometers en fietste bijna 10 uur. Ik had 170 kilometers nodig om naar Lattrop en weer terug naar Dieren te rijden. Er waren daar 112 velonauten uit minimaal 5 landen. Ze verorberden meer dan 250 oliebollen (vermoed ik) en waarschijnlijk niet minder dan 20 liter prima erwtensoep. Ik zag 1 lekke band, (ik las over) 1 gebroken ketting en evenveel knieën die op slot waren geschoten. Niet minder dan 8 route-opties waarover die dag naar schatting (methode natte vinger) met z’n allen 7000 km is weggetrapt. Volgens mij waren er 0 kopstaart botsingen, en dat moet een unicum zijn in de geschiedenis van de 20e Tocht der Tochten! Minimaal 28 keer ben ik ingehaald, in 80% van de gevallen door een DF. Alle 30 winegums en dropjes in mijn snoepzakje waren op toen ik thuis kwam maar de 2 liter water in mijn waterzak was maar voor 65% geslonken. Er viel die dag 0 mm regen en het was een graad of 12 (ongeveer net zo warm als bij de OBT 2012). Heen en/of terug fietste ik met vier leden van LOL maar helaas zonder Wim. Bergaf ging ik 60 kilometer per uur maar later bij de oliebollen hoorde ik veel hogere getallen voorbij komen. Om het imago van de velomobielrijder in het algemeen niet te beschadigen noem ik die getallen hier maar niet ;-). Ik zag 1 Velayo (een mooie gele) en inderdaad 0 alu Alleweders. En er is één Peter de Rond die iedereen oneindig veel veloplezier heeft bezorgd.
In de nasleep van de OBT2015 kreeg ik 3 velomobielrijders op bezoek en werden er 5 potten thee, 4 borden soep en een stuk of 8 muffins verstrekt. Ook werd 1 Kronan transportfiets uitgeleend voor de speurtocht naar 3 slangklemmen en 1 metalen hoekprofiel. De ‘day after’ had ik 23 zere spieren maar dat ging heel snel voorbij.
Maar da’s niet alles. Tenslotte is er ook nog ruim 10 minuten video ;-)
Mag het nog? Het mag nog. Gelukkig nieuwjaar!Maar wat gaat dat nieuwe jaar brengen voor ons ligfietsers en vooral velomobielrijders? Om die knagende onzekerheid wat weg te nemen heb ik besloten het hele jaar alvast met jullie door te nemen. Wij van Mooi Geel kunnen het je vertellen. We doen het graag hoor en je kun het ook beter alvast gehad hebben. (*)
Januari De Noordelijke Velomobieltocht wordt op het allerlaatste moment uitgesteld. Vanaf volgende week trekt namelijk een onverwacht Siberisch koufront het land in en binnen enkele dagen heerst de 11-stedenkoorts. Daar kunnen een paar banaanfietsers niet tegenop. Wel verschijnt op de ligfietsagenda een toertocht over het Sneekermeer. V&D gaat alsnog niet failliet want alle winterkleding vliegt nu wel de winkels uit.
Februari De Überkliko Rotovelo (hier te koop als Eurovelo) is een enorm succes. Al in de eerste maand worden er 25 besteld. Vooral door notoire schaderijders. Het is jammer dat er bij de productie van de eerste vijf iets fout gaat: op de body staat abusievelijk de tekst : "Geen hete stoffen inwerpen".
Maart Daniel Fenn begint een kledinglijn. Het gaat om carbon onderkleding die (ook letterlijk ) nauw aansluit bij de wensen van de kopers van de DF. Elke gram telt tenslotte. Er komen twee maten: gewoon en XL.
April Samen met de Fietsersbond analyseert de NVHPV de ligfietsdata die uit de Fietstelweek is gekomen. Dankzij deze data komt er eindelijk ook letterlijk vaart achter de realisatie van de F12 fietssnelweg. Minister Melanie Schultz van Haegen moet als zoveelste VVD'er aftreden: zij heeft jaren lang informatie over deze fietsnelweg in de versnipperaar gegooid.
Mei Strava komt eindelijk eindelijk met aparte categorieën voor 'recumbents' en 'velomobiles'. Staatssecretaris van Rijn verantwoordelijk voor sportzaken moet aftreden; hij blijkt als racefietser stiekem velomobielritjes op Strava geflagd te hebben en heeft dat nooit aan de Kamer gemeld. Een doodzonde in de politiek .
Juni De Cyclevision wordt, na lange discussies, toch opnieuw gehouden in Venray. Er komt een verbod op e-Fatbikes en als grote publiekstrekker zijn er nu velo-polowedstrijden voor teams met de onverwoestbare Rotovelo's. De Velotilt doet mee met de 3-uurs race.
Juli & augustus Het is vakantie in Nederland. Ligfieters genieten tijdens hun vakantietochtjes van de heerlijke Hollandse wolkenluchten zoals alleen ligfietsers dat kunnen. Maar da's eigenlijk geen voorspelling, dat weten we al zeker.
September Velomobiel.nl schudt de velowereld op met een 'nieuw' model. Uiterlijk vrijwel gelijk aan de QV zal nog voor de winter van 2017 de QV4W geproduceerd gaan worden. Deze unieke velomobiel heeft inderdaad 4wielaandrijving en wordt speciaal ontwikkeld voor de Scandinavische markt. In de wielkasten zal ruimte genoeg zijn voor spijkerbanden.
Oktober Nu Velomobiel.nl de QV4W aankondigt kan Intercitybike.nl niet achter blijven. De lijn van DF fietsen wordt uitgebreid met een DF CE. Deze afkorting staat voor Closed Edition en verwijst naar het vernieuwende gebruik van gesloten voorwielkasten.
November Tijdens de landelijke intocht van Sinterklaas rijden er ook een flink aantal kleur-Pieten mee in gelijkgekleurde velomobielen. Dit mooie publiciteitsmoment is te danken aan intensief lobbywerk van de Ligfietsvereniging NVHPV. De meeste ligfiets-Pieten zijn dit jaar geel.
December De Oliebollentocht 2016 start vanuit Dronten. Er zijn dit jaar twee routes maar het ontbreken van een heuse Klimmen-route wordt door velen gemist. Er zijn 234 deelnemers die in een heerlijk winterzonnetje van 15 graden door de polder rijden. Er wordt geen snert geserveerd maar ijscoupes.
*) Voor het idee en de inleidende tekst werd ik geïnspireerd door een gelijksoortig artikel in de Volkskrant van afgelopen zaterdag.
Het is een traditie, het hoort er elk jaar weer bij. Nu ik de vooruitblik 2016 klaar heb is er tijd genoeg om de kilometerstanden van 2015 op te tellen en te verwerken. De resultaten? Ach, die zijn elk jaar zo'n beetje hetzelfde. Ook dit jaar heb ik weer ruim 11.000 kilometers weggetrapt in de Strada en op de Snel Explorer.
De oplettende lezers van ligfiets.net hebben 'm daar al eens voorbij zien komen: de infographic '30 Iconic Velomobile Designs From The Past 85 Years'. En als je 'm nog niet kende moet je alsnog gaan kijken. Leuk hoor!
Van de hand van dezelfde auteur is er nu een infographic 'Around The World by Bike' verschenen. Niet minder dan 121 fietsreizigers in één afbeelding verzameld die recent of in het verleden een hele lange of bijzondere fietsreis maakten. En, echt waar, er staan ook ligfietsers bij. Niet veel maar toch. Scroll naar beneden en je komt ze vanzelf tegen.
Nu is zo'n lijst van 121 individuen, duo's en groepjes volstrekt willekeurig. De werkelijke lijst van wereldfietsers is veel en veel langer. Maar, en nu steekt een vleugje ijdelheid de kop op, wat in dit geval zo bijzonder aardig is ;-), is dat ondergetekende (in zeer goed gezelschap) een plekje op deze Wall of Fame heeft gekregen. Nee, ik zeg niet waar, als je maar ver genoeg naar beneden gaat ('t staat alfabetisch op voornaam) kom je ons vanzelf tegen.
Als je wel eens in een groepje fietst dan heb je het zonder enige twijfel al een paar keer meegemaakt. Je fietst met een hele sliert velomobielen achter elkaar en de voorrijder slaat rechtsaf. En dan, meestal een meter of 100 verderop, gebeurt het. De hele colonne komt tot stilstand. Die hele sliert ranke fietsvoertuigjes schuift als een lekke accordeon in elkaar. Wat is er gebeurd? Inderdaad, de man of vrouw met de route reed verkeerd. Dat kan de beste overkomen. Zeker als het donker is pak je zelfs op bekend terrein wel eens een verkeerde afslag. En dan ontstaat er dus iets heel bijzonders.
Waar ze een minuut eerder nog als ranke raketten door het landschap gleden krijgen we dan het klunzige keren op de weg. Je hoort het geluid van fietsschoenen die worden losgeklikt. De voeten komen door de voetengaten naar buiten en het 'Flintstonen' begint. Het is een wat onbeholpen ballet van geschuifel en gedraai. Minutenlang is het stil afgezien van het geklik en geschraap van dribbelend wegglijdende fietsschoenen op het wegdek. Decimeter voor decimeter draaiend lijkt het hele gezelschap meer op een groep gestrande walvissen dan op de groep snelle fietsers tegen wie een paar minuten eerder zelfs de lucht geen weerstand leek te kunnen bieden. Het is niet ongebruikelijk dat bij dit hele ballet het doorgaande verkeer minutenlang geblokkeerd wordt.
Het is dus een heel spektakel om te zien. Laatst nog, op weg van de Oliebollentocht naar huis, kwam de hele sliert van elf velomobielen in Diepenheim tot stilstand. Verkeerd gereden! Terwijl het ballet van Barney en Fred in volle gang was gingen in alle huizen in de Raadhuisstraat de gordijnen open. Wat daar nou toch aan de hand was. "Dit is beter dan televisie..!", sprak één van mijn medefietsers, en hij had gelijk. Veel, veel beter!
Je moet overigens niet denken dat ook maar één van die heren of dames dan kiest voor de snelle 'ik stap uit en draai met de hand' methode. Ben je gek. We zijn toch fietsers! Eenmaal in hun comfortabele fietsen gezeten lijken ze permanent vastgeplakt aan hun stoeltjes! Ook als het onderzijdig gesloten DF'ers zijn; die kiezen dan voor de rolstoelmethode. Ziet er iets gracieuzer uit, maar het duurt net zo lang ;-).
En met hoe meer velomobielen je tegelijk wil keren en hoe smaller de weg is, hoe mooier en complexer de choreografie voor Barney en Fred, en Betty en Wilma wordt. Zoals tijdens de Oliebollentocht toen we ons vastreden tegen een modderig weggetje. Daar heb ik opnamen van...
Ik keek altijd wat vreemd naar berichtjes over verlichting op andere blogs. Vaak moest ik mijn ogen flink dichtknijpen. Chinese lichtkanoniers schowden daar hun zwaarste geschut. Geschut zo zwaar dat het afgeplakt moet worden of slim afgeschermd met stukjes pvc buis. Sommigen schroeven zelfs een 'kleine zon' aan hun fiets. Na het lezen van zo’n blogbericht heb ik altijd nog een minuut of wat van die nalichtende vlekken voor m’n ogen. Maar in het diepst van mijn gedachten wilde ik natuurlijk ook steeds meer licht.
Vier jaar geleden schafte ik Strada 94 aan, en omdat mijn woonwerkroute grotendeels door het buitengebied en langs het lantaarnloze kanaaljaagpad gaat, liet ik dubbele koplampen monteren. Dat moest voldoende zijn. Ik kan me nog goed herinneren dat ik op mijn eerste rit in het diepe duisternis diep onder de indruk was van de riante hoeveelheid licht die ik bleek te hebben. En door aan dat handige handeltje te draaien kon ik stoute tegenliggers nog eens lekker verblinden ook ;-). En al die jaren forenzen waren die beide koplampen genoeg. Ik kon alles voldoende zien.
Maar soms dacht ik wel eens: “Zien ze mij wel?” en “Moet ik de zijkant van de fiets niet wat meer zichtbaar maken?”. Dat dacht ik vooral en liet het er verder bij. Tot ik een tijdje geleden op de website van velomobiel.nl las dat de AXA Greenline 30 een geschikt klein lampje zou zijn dat ook nog eens goed past op die spiegelsteuntjes uit Dronten. En aldus geschiedde.
Er kwamen twee lampsteuntjes die ik voor het mooie mooi zwart spoot en er kwamen dus ook twee AXA Greenline 30 lampjes die bij Rose toen het goedkoopst bleken. Die lampjes geven geen Chinees lichtvuurwerk maar drie uur lang een mooie 30 lux op de hoogste stand. Overigens duurt het nog een uur of drie langer voor het kaarsje helemaal uitgaat. In de 15 lux stand gaat de accu 5 uur mee, maar is ook dan nog niet helemaal leeg. Dat kon ik bij de lange rit van en naar de Oliebollentocht 2015 mooi vaststellen. Daarna duurt het wel weer ettelijke uren om de niet vervangbare accu op te laden via een USB-poort. Da’s een kwestie van plannen als je ze elke dag nodig hebt. Maar omdat het geen Chinezen zijn heb je er geen plakband of pvc-buis bij nodig.
Misschien helpt wat extra licht ook bij het opklaren van de duisternis over NVHPV contributies en de niet gedrukte Ligfiets&? ;-)
Met een flexibel rubber voetje klem je zo’n lampje razendsnel vast op je spiegelsteuntje. Omdat de bevestiging flexibel is trilt het lampje wel iets maar dat is nauwelijks een probleem. Het lampje zelf klik je simpel los van het houdertje.
Tegenliggers kunnen nu over de volle breedte zien dat er zo'n vreemde fiets aankomt. Aan de zijkant wordt al dat mooie geel ook nog eens fraai uitgelicht. En als bonus heb ik ook een beter zicht op wat er zich in de berm afspeelt.
Ik ben dus heel bescheiden ingestapt in de race naar meer licht. Maar inmiddels heeft het streven naar verlichting me goed te pakken. Zeker na het zien van onderstaande video. Zo'n lampje wil ik ooit hebben. Kun je lastige tegenliggers niet alleen verblinden, je kunt ze dan ook roosteren.
Vorige week donderdag was een vreemde dag. Anders dan op alle andere werkdonderdagen vertrok ik namelijk op de Snel Explorer voor de dagelijkse rit naar Apeldoorn. Jullie begrijpen natuurlijk al wel dat dit niet geheel vrijwillig was. Nee, er was geen grote pech. Strada 94 stond geheel rijklaar in de garagedeur die ik die donderdagochtend achter mij dichttrok. Het ritje op de rechtopfiets was helaas even nodig.
In de weken daarvoor was ik namelijk geplaagd door een mannenprobleempje op een gevoelige plek. In het comfortabele stoeltje van een velomobiel had ik daar niet zoveel last van, maar als ik moest zitten op een fietszadel in plaats van liggen was het anders. Ik won medisch advies in en tegelijkertijd namen de klachten heel langzaam af. Er was echter een complicatie in de nabije toekomst. Over anderhalve maand gaat Paul namelijk zijn grote jaarlijkse fietsvakantie maken. En waar fietst ie dan op? Juist ja, op de Snel Explorer waar een relatief smal en hard zadel op zit. En als het fietsen daarop niet zou gaan moest er tijdig een alternatief plan getrokken worden. Daarom ging ik dus die donderdag oncomfortabel forensen naar Apeldoorn. Na zo'n 50 kilometer verwachtte ik voldoende duidelijkheid.
In de aanloop naar die donderdag waren er al verscheidene alternatieven bij mij opgekomen in het geval het fietsen niet lekker zou gaan. Eén daarvan was, je raad het al, de aanschaf van een open ligfiets. Nu is het bekend dat ik daar geen grote fan van ben, maar wat moet dat moet. Op Ligfiets.net was vast en zeker wel een betaalbare en degelijke vakantieligfiets te vinden. Die zou ik daarna wel weer verkopen.
Maar wat een gedoe zeg, zo'n forensenritje op een 'gewone' fiets. Allereerst, wat trek je aan. Om te beginnen m'n fietsbinnenbroek met geplolsterd zitvlak. En dan de rest. Moest ik een jas aan en handschoenen? Nog een extra warm shirt onder die jas? Ik tastte in het duister. Met dat duister had ik trouwens nog een ander probleem. Mijn Snel Explorer heeft standaard geen verlichting aan boord. In het verre buitenland vermijd ik fietsen in het donker als de pest. Da's vaak véél te gevaarlijk. Gelukkig kon ik de pas aangeschafte Axa Greenline 30 lampjes zo van de spiegelsteuntjes van de Strada plukken.
Niet op mijn vaste luxe plekje in de velomobielstalling maar tussen het tweewielige gepeupel
En dan die 25 kilometer naar Apeldoorn Noord. Natuurlijk fietste ik nu wel dwars door de stad. Iets wat ik met de velomobiel al een hele tijd vermijd. En vanzelfsprekend deed ik er behoorlijk langer over dan met de Strada. Meer dan 20 minuten extra kostte dit ritje me. En door de straffe tegenwind viel het niet mee. Last but not least, ik mistte heel erg het comfort van mijn Ventizitje en kon me op de weg heen eigenlijk nauwelijks voorstellen dat ik nog maar een paar maanden geleden 4 weken lang door Iran fietste op ditzelfde zadel.
En die verschillen tussen een 'gewone' fiets en een velomobiel kun je ook nog eens heel goed meten. Niet de hoeveelheid zadelpijn, maar wel de snelheid en de versnelling. In onderstaande grafieken zie je de verschillen die je anders alleen met je benen voelt.
De snelheid van de Snel Explorer. Wat opvalt is de gelijkmatige snelheid in het eerste deel. Daar fiets ik langs het kanaal en anders dan met een velomobiel had ik bij elke kruising veel ruimer overzicht. Afremmen was bijna nergens nodig.
Dezelfde route met Strada 94. Wat een verschil. De snelheden liggen veel hoger maar kruisingen en bochten kosten ook veel snelheid en die weer opbouwen in zo'n loodzware glasvezelbak kost tijd.
Tijd (y) besteed per snelheid (x) per fiets. Met de Snel zat ik bijna een kwart van de hele rit op zo'n 19 km p/u. En als ik al even moest afremmen accelereerde ik veel sneller. Logisch want deze fiets is zeker 15 kilo lichter dan Strada 94. De blauwe grafiek laat zien dat ik veel langzamer op snelheid kom en relatief weinig tijd op een hoge kruissnelheid fiets. Maar het ging wel veel sneller natuurlijk ;-).
Maar om het bovenstaande ging het me niet. Het ging om het proefzitten. Heen was het al erg goed gegaan. Het was niet comfortabel ;-), maar dat wist ik al. Het gevreesde ongemak bleef gelukkig uit. Ook de weg terug ging het goed. Ik kon me zelfs een klein beetje voorstellen dat ik dit ritje elke werkdag op een gewone fiets zou kunnen doen. Één ding was in elk geval wél duidelijk geworden: ik zou toch geen open ligfiets aan hoeven schaffen.
Na het afmattende tochtje op mijn rechtop vakantiefiets moest ik er echt even uit. Bijkomen en uitwaaien. De verloren energie weer opladen door een lang weekeinde op Vlieland uit te waaien. Dat uitwaaien was vorig weekeinde letterlijk uitwaaien. Vrijdagmiddag om een uur of vijf liepen we voor het eerst weer langs het strand, onze favoriete bezigheid op het eiland. Op tijd om te genieten van een mooie zonsondergang. Maar de zon zat verscholen achter dichte wolken. Wel was er een windkracht 8 die ons voorovergebogen tegen de wind liep lopen. Toen viel mijn oog op een langwerpig vreemd zwart voorwerp.
Langs zo'n strand spoelt voortdurend iets aan: oude schoenen, lege flesjes, gescheurde visnetten en soms zelfs potvissen. Maar dit zag er anders uit. Zwart en kronkelig. Toen ik eenmaal dichterbij gekomen was zag ik het. Het was een fietsband. Ik tuurde in de verte waar woeste schuimkoppen het zeewater meters omhoog stuwden. En dacht na over de reis die deze band gemaakt zou kunnen hebben...
"Jozef stond al uren op het achterdek. Hij was een aardige maar een beetje vreemde jongen. Als hij aan boord werkte verlangde hij naar een baantje aan de wal en als hij op kantoor zat, verlangde hij naar de zee. Jozef hoorde er nooit echt bij. Als het werk gedaan was kon je hem altijd op het achterdek vinden. Het was nu al twee uur na middernacht, maar Jozef bleef staan omdat het een maanheldere nacht was, je kon alle bekende sterren van het zuidelijk halfrond duidelijk zien en het gevaarlijk wit bruisende schroefwater achter het schip.
Er stond een heerlijke zoele wind. Als je goed keek zag je inderdaad de horizon of iets dichterbij het lichtje van een wegloevend schip, dat, was Jozef een uur eerder geweest, recht op hem af was komen varen. Maar, zoals blijken zal, de zintuigen kunnen ons bedriegen. Er zijn filosofen die beweren dat alles wat is, inbeelding is en het tegendeel valt ook niét te bewijzen! Jozef voer op een wildevaartschip en zag 's nachts nooit schepen.
Op een gegeven moment zag Jozef het lichtje in de verte een bruuske zwenking maken, het leek een korte bocht op het water te beschrijven en toen kwam het recht op hem af. Toen het alsmaar dichterbij kwam was Jozef tot de slotsom gekomen dat dit haast geen schip kon voorstellen of zijn, aangezien het dermate onderhevig was aan de 'beweging der golven', vooral omdat het maar steeds bij één lichtje bleef. Een schip met alléén een heklicht aan? Gevaarlijk. Toen het merkwaardige vaartuigje tot op een afstand van tweehonderd vadem tot Jozef was genaderd, zag hij dat het een vreemd geel voertuigje was. Hij zag draaiende wielen boven het opspattende zeewater. Voor het eerst in zijn leven gebeurde er iets met Jozef dat 'met recht merkwaardig' was. Wat hij nu zag zou iemand anders in zijn stoutste dromen nog niet durven of kunnen bedenken.
Het voertuigje, velomobiel.nl stond er met vette letters op de zijkant, was Jozef nu tot een meter of zestien genaderd. Jozef stond te roepen en te zwaaien dat het een aard had, maar hij vergat in zijn opwinding de touwladder uit te werpen. Hierop werd hij door de berijder van de velomobiel, want dat was het, opmerkzaam gemaakt.
De man droeg een brilletje dat behoorlijk beslagen was en een sterk door het zeewater aangetaste fietshelm. Het voertuigje bleek een heel bijzondere fiets te zijn. Maar wel een fiets en geen bootje! Hij had geen speciale voorzieningen. 'Zelfs de voetengaten heb ik niet dichtgemaakt', zei de man.
'Hoe is het mogelijk dat u op het water rijden kan?' vroeg Jozef verbaasd. 'Dat is een kwestie van oefenen,' zei de man, 'ik ben begonnen met een speld plat op het water te leggen. Als je dat heel voorzichtig doet, blijft hij drijven. Op de lange duur nam ik steeds zwaardere voorwerpen. Het was mij natuurlijk om mijn Strada te doen en tenslotte maakte ik mijn eerste schamele tochtjes over het Apeldoorns Kanaal. Nu fiets ik over de hele wereld. Ik kom nergens aan land, maar omdat ik af en toe eten moet, fiets ik vaak naar een schip.
Ik ga het liefst in het holst van de nacht. Dan ligt iedereen te slapen. De eerste keren ging ik bij vol daglicht naar de schepen toe, maar toen zijn er mensen hodeldebodel geraakt. Eerst riepen ze dat dit het mooiste was wat ze in hun hele leven hadden meegemaakt en vervolgens begonnen ze wartaal uit te slaan of ze werden gek. Ik ben van plan om veertigduizend kilometer over zee af te leggen, het mogen wel wat kilometertjes meer worden, als ik de hele aardbol maar rond heb.
'Bent u nooit bang om te verdrinken?' vroeg Jozef. 'Welnee,' antwoordde de man. 'Het is de wijze waarop men stuurt, daar zit het hem in steeds, en da's heel belangrijk, een juiste trapcadans van tussen de 95-105 aanhouden. Een hoge golf bijvoorbeeld moet je nooit met te grote snelheid nemen, anders wordt de zijkant van de banden nat, en als dat eenmaal gebeurd is, is het einde zoek.'
De man keerde zich naar zijn voertuigje en begon in hoog tempo de achterband te vervangen. Die zag er behoorlijk versleten uit, de rode antilek-laag kwam er op veel plekken al doorheen. 'Mensen denken wel eens dat je banden op water niet slijten. Het tegendeel is waar. Door de viscose resistentiestromen en het zoute water slijt het rubber juist sneller af.' Hij liet de oude band nog even door zijn handen draaien en wierp hem toen met een grote boog overboord.
Het werd al enigszins licht. Jozef voelde zich bedroefd. De vreemde fietser was al een kwartier over de horizon verdwenen. Jozef ging nog maar een uurtje naar bed. De volgende dag vertelde hij de marconist wat hij 's nachts had meegemaakt. Deze haalde zijn schouders op en toen Jozef maar bleef aandringen, begon hij te lachen. Een uur later wist het hele schip dat Jozef die nacht een man over het water had zien fietsen..."
Ik duwde met mijn voet tegen de buitenband op het strand van Vlieland. Ja, die was goed versleten, zag ik. De rode antilek-laag kwam er overal al doorheen. Toen ik weer opkeek brak toch de zon nog even door.
Een laatste opmerking Het verhaal van Jozef en de vreemde fiets(er) is een door mij sterk ingekorte en met behoud van het originele idee en van de meeste details vooral vrijzinnig bewerkte versie van het verhaal "Brommer op zee" van J.M.A. Biesheuvel. De meeste credits zijn dus voor deze schrijver! Spreekt deze blogpost je aan, leen of koop dan vooral het originele veel langere verhaal. Dit verhaal is ook verwerkt tot deze zeer korte film.
Onderweg naar Zutphen zal ik het al: de IJssel stond hoog
Twee jaar geleden toerde ik al eens met LOL door Carnavalsgebied. En afgelopen zondag bleek dat we weer midden in dit mallotenseizoen onze maandelijkse tocht zouden moeten maken. Op Whatsapp werd al nerveus gecommuniceerd: Hoe Vermijden We Het Carnaval? Niemand had er zin in zich vast te rijden in een file van praalwagens en hossende bewoners van de Zutphense binnenlanden. Die gegarandeerd voor een deel in kennelijke staat zouden zijn.
Bij het vertrekpunt Het Volkshuis in Zutphen was het daarom niet één twee drie duidelijk welke route 100% carnavalsveilig zou zijn. Vooruit, dan maar een keer langs de IJssel. Waar we, als het goed was, geen onlollige gezelligheid tegen zouden komen. Terug moesten we dan weliswaar tegen de wind in maar aangezien elke deelnemer die dag een velonaut was, leek dat geen groot probleem.
Carnaval gaat nooit helemaal aan ons voorbij. Met zo'n velomobiel ben je namelijk altijd al verkleed. 'Vollverkleidet' zeggen onze oosterburen toch als ze het over gestroomlijnde fietsen hebben? Da's niet voor niks. Die zondag was zelfs Wim niet als roeifietser verkleed. Wel had hij ter compensatie een nogal opvallend Giant-shirt aangedaan. "Als ik dat shirt draag krijg ik veel respect van de heren wielrenners", wist Wim nog te melden. Wij maakten dus gewoon onze eigen optocht! Vijf gele en drie witte praalwagentjes. Bomvol lollige gezelligheid en alles natuurlijk rond het thema duurzame mobiliteit! Alaaf! In polonaise achter onze routeprins: Arjen d'n Eersten!
Korte stop bij openluchttheater Oxerhof. Net op de grens tussen Gelderland en Overijssel.
We slingerden ons om Deventer heen naar het noorden. Aan de rand van die stad maakten we de traditionele koffiestop bij huize Pieter Jan. Pieter Jan zelf fietste niet mee; hij bleek nog razend druk te zijn met het opruimen in zijn gloednieuwe woning die hij 3 weken geleden betrokken had. Leuk idee trouwens om eens bij een LOL-ler thuis koffie te drinken. "Maar als jullie een keer in Dieren willen stoppen dan moet ik het wel van te voren weten...", hoorde ik Anja bij thuiskomst zeggen. Ze wil dan namelijk een onuitwisbare indruk maken met haar wereldberoemde Dierense Appeltaart ;-)!
Bij Olst staken we een sterk gestegen IJssel over. Daarna was het bikkelen tegen de wind in. Na bijna 100 kilometers bereikte ik om een uur of half drie de bebouwde kom van Dieren. Op de Molenweg kwam me al een vreemd uitgedost voertuig tegemoet! "Verdorie...", dacht ik, "...ook hier houden ze van dat beregezellige carnavalsfeest". Een paar honderd meter verderop hoorde ik bonkende geluid van dweilorkestjes en ander oer-Dierens feestgedruis. Ik kon nog nét op tijd afslaan en via een slinkse omweg Huize Mooi Geel veilig bereiken.
Mist, dichte mist, zéér dichte mist! Is het WinterBikeToWorkDay 2016 en het enige winterse is de aanvriezende mist op mijn schermpje. En niet de zo innig gewenste blizzard!
Vorige WinterBikeToWorkDay bevond ik me in het goede gezelschap van Veeti, Christian, Eva en Grete. Stuk voor stuk geharde winterbikkels die in slechts een dun thermohemdje gehuld, temperaturen van -25 Celsius trotseerden. Toen had ikzelf het geluk dat het in elk geval nog één echte graad vroor ;-).
Als je dit jaar Winter Bike To Work Day en de wereldkaart met alle deelnemers een beetje gevolgd hebt, ontdekte je al snel dat het een verbeten nek aan nek race is tussen Serviërs, Canadezen, Finnen, Noren én de inwoners van Alma Ata. Wie er de meeste winterfietsers op de been kan brengen! In het westen van Kenya en het verre zuiden van Malawi zijn ook WinterBiketoWork-bikers actief, maar die tellen niet echt mee. Die fietsen waarschijnlijk in een luchtig hemdje, een korte broek en een paar teenslippers. En, last but not least, diep in de Algerijnse woestijn, fietst een Rus elke dag naar zijn werk. Zelfs in de winter dus. "ЗОЖ, укрепление иммунитета", Heeft ie erbij gezet. En gelijk heeft ie!
Ach jullie weten het allemaal wel: ik ben een echte sneeuwfan. Ik hou van dat witte spul. Daarom doe ik elk jaar mee met WBTWD. Ik hoop op een soort omgekeerd effect. Niet omdat het winter is doe ik mee, maar omdat ik mee doe wordt het winter. Wat is er mooier dan het knerpende geluid van Marathon Plusjes op een verse laag poedersneeuw. De ijskoude lucht die in je neus bijt. Jaren geleden kreeg ik een kort voorproefje (de video hieronder) en daar is het helaas verder bij gebleven. En de OBT in Nijmegen natuurlijk maar dat was voor de LOL.
Ik heb het me al wel vaak in gedachten voorgesteld: 's ochtends gaat dan de wekker en als ik de gordijnen open schuif zie ik buiten één dikke witte deken. De sneeuwschuivers van de gemeente komen in de tijd dat ik m'n bordje Brinta leeg eet al drie keer door de straat maar veel lijkt het niet te helpen. "Ga jij naar je werk?", vraag ik Anja. "Hmm, ik denk maar dat ik thuis ga werken...", zegt ze. "En jij?"
"Nou het lijkt mij wel een avontuur...", antwoord ik dan. "Ik gooi in elk geval nog even de Marathon Winterbanden erop en ik neem een extra jas mee, en m'n warme winterschoenen voor het geval ik niet meer kan fietsen en moet lopen."
Een half uur later is alles al ingepakt en fiets ik voorzichtig de straat uit. Het is kwart over zes in de ochtend. De fietspaden zijn al wel een keer geveegd maar voor ik bij het kanaal ben heb ik het al aardig warm gekregen. Het is hard werken met drie wielen door de sneeuw. Op de anders al aardig drukke kanaalweg is geen kip te bekennen. Het is er stil, zoals het alleen maar tijdens een sneeuwbui stil kan zijn. De sneeuwval wakkert verder aan maar ik geef niet op. Door de beschutting van de bomen langs het kanaal ligt de sneeuw daar iets minder dik. Met wat moeite kom ik nog wel vooruit: 18 km p/u staat er op de teller. Niet slecht toch? Net voorbij kruispunt de Brugkabouter gaat het wat minder vlot. Een sneeuwduin van zeker een halve meter hoog blokkeert het fietspad. Uitstappen en duwen. De sneeuwval wordt heviger de wind wakkert verder aan. Bij de derde sneeuwduin hoor ik mijn telefoon overgaan. Het is Anja: "Het waterschap belde net; ze konden jou niet bereiken. Het kantoor blijft vandaag gesloten vanwege het weer. Kom maar snel naar huis, ik maak warme chocolademelk! Waar ben je nu?" Een uur later duw ik een mooie witte Strada 94 alias 'de Verschrikkelijke Sneeuwfiets' de garage in. Het laatste stuk heb ik moeten lopen.
Oh, wat is ie stijlvol en sportief. Niet zo vreemd met emotie als belangrijkste bouwsteen. 'The future built on the past', zeggen ze dan toch? Betreed de wereld van ingetogen opvallen waar je voelt dat het goed zit en dat je de ruimte hebt om jong te blijven! Be as you are!
Dit is toch de meest natuurlijke keuze! Laat je verleiden door zijn stijl; net zo eigenzinnig als jij. Laat je inpalmen door zijn vormen en laat je betoveren door het allermooiste geel. Je moet er niet te lang bij stil staan en je zult compleet in balans komen.
Jij bent een voorbode van een revolutie op het gebied van duurzame mobiliteit. En ondanks dat ben je 'born to race on every ground'. Maar gaat het eigenlijk niet vooral om dat aantrekkelijke, no-nonsense design en die geavanceerde techniek? Voor mensen zoals jij, die overal ter wereld op zoek zijn naar een unieke, compromisloze rijervaring? Ontdek die nieuwe comfortzone, prikkel je passie: restart your heart,
Jouw fiets is eerlijk over het gebruik: geen emissies, geen compromissen! Zo'n slimme keuze is snel gemaakt, dit is echt de volgende stap! Het is gewoonweg 'The absolute opposite of ordinary.' Als dat geen mooi verhaal is om in te rijden...
Nadat ik bij velomobiel.nl een folder meenam waarin alle modellen staan dacht ik: "Hoe doen ze dat in de autobranche?" Ik bezocht websites van automerken en noteerde de 'mooiste' reclamekreten. Bovenstaande tekst bestaat (vrijwel) geheel uit die aan elkaar geplakte automobiele reclameboodschappen. Ik citeer: Alfa Romeo, BMW, Jeep, Kia, Lancia, Maserati, Mazda, Mercedes Benz, Mitshubishi, Opel, Renault, Rolls Royce, Seat, Suzuki, Tesla en Volvo.
Eind deze week, op de 27ste februari is het zover. Dan heb ik ik er Vier Hele Jaren Forensen tussen Dieren en Apeldoorn opzitten. Wat ik dan zoal beleef en bedenk heb je in de voorgaande 376 berichten kunnen lezen. In die vier jaar legde ik ongeveer 28.000 woonwerk kilometers af, elke werkdag 30 heen en weer 30 terug.
Ik koos eind 2011 ervoor zo'n peperdure velomobiel aan te schaffen om allerlei redenen. Eén ervan is dat fietsen een groene vorm van vervoer is. En da's toch wel de op één na mooiste kleur ;-). Ik had er ook voor kunnen kiezen een auto aan te schaffen (dat kan voor de prijs van een nieuwe Strada) of met de trein te gaan. Vier jaar heen en weer treinen tussen huis en kantoor blijkt ongeveer net zo duur als een velomobiel. Maar dat heb ik allemaal niet gedaan want fietsen is gewoon leuker!
Bovendien heb ik nu zo weinig kosten dat de maandelijkse kilometervergoeding van de baas voldoende is om na ook al vier jaar een standaard Strada geheel 'af te betalen'. Vanaf nu fiets ik voor niets ;-).
Ik dacht dus 100% klimaatneutraal mijn ritjes naar Apeldoorn te maken. Omdat ik dit bericht aan het schrijven was besloot ik het voor de zekerheid maar eens uit te rekenen. De CO2 uitstoot die ik geproduceerd zou hebben op mijn woonwerkroute als ik voor trein, auto of (doe eens gek) het vliegtuig zou kiezen. In eerste instantie had ik mijn Strada vanzelfsprekend op 'nul' kilogram uitstoot gezet. Dan kon ik in deze blogpost de dames en heren automobilisten weer eens lekker afzeiken. Ik keek dan ook wat beteuterd toen ik, 'just for fun', eens googlede op "CO2 uitstoot fiets". Ik klikte verder en las:
"...Toch is de fiets niet helemaal CO2-vrij. Volgens berekeningen van TNO produceert een fiets(er) 21 gram CO2 per kilometer. Daarvan is 5 gram terug te voeren tot de productie en het onderhoud van de fiets, 16 gram komt voort uit het feit dat een fietser extra voedsel verbrandt." Bron: Fietsberaad CROW
Strada vs. auto, trein en vliegtuig. Met een auto of vliegtuig zou ik na 28.000 km meer dan 6 ton aan CO2 hebben geproduceerd. Met de Strada minder dan een tiende daarvan. Conclusie: niet vliegen of autorijden in het woonwerkverkeer!
Het feit dat Strada 94 hierboven toch nog scoort komt dus vooral doordat ik als ik fietser minimaal twee al dan niet klimaatvriendelijke boterhammen meer eet dan wanneer ik met de trein zou zijn gegaan. Maar het blijft allemaal natte vinger werk. Hoe dan ook, ik plak er gewoon weer een groen en geel jaartje forenzen aan vast. In februari 2017 spreken we elkaar weer.
Klein onderdeel, grote gevolgen. Sterk vergroot detail van een versleten O-ring. Geschatte levensduur zo'n 4000 km? Voor 2 x 50 cent ben ik weer wat decibels armer.... Een onderhoudsklusje dat zelfs ik kan uitvoeren.
Ongeveer 750 meter van mijn fietsroute is sinds vorige week afgeschermd. Langs de hele wegkant staat een laag zwart kunstofscherm. En bij het binnenrijden van dit stukje Dieren staat er nu ook een bijzonder verkeersbord.
Als over een tijdje de temperatuur verder zal stijgen en ook de luchtvochtigheid hoog genoeg is dan wordt het ineens heel druk in Dieren Noord. De paddentrek is dan begonnen! In grote groepen steken ze dan de drukke Harderwijkerweg over. Om vervolgens met bosjes platgereden te worden. Vandaar die 750 meter scherm.
Net als fietsers hebben padden baat bij een goede, geheel van het autoverkeer gescheiden, infrastructuur.
Want padden en auto's dat gaat niet samen, volgens een vrijwillige paddentelster die ik toevallig sprak en van wie ik al deze wijsheid heb. "Ach meneer, tegenwoordig rijden de auto's zo hard. Vooral 's avonds en 's nachts als de padden de weg willen oversteken...! Wie ziet er nu een pad?" Nou, dat was voor mij heel herkenbaar ;-).
Om te voorkomen dat onze padjes zich bij dat het scherm vastlopen en dan aan het dwalen slaan zijn er op dit stuk tien emmers ingegraven. Een pad op pad valt uiteindelijk in één van de emmers. En dan komen de vrijwilligers, die meten en tellen, om ze daarna aan de andere kant van de drukke weg ze met emmers vol op een veilig plekje weer verder laten springen.
Zo worden in Dieren elk jaar niet minder dan 1500 padden op pad geholpen. De voorjaarstrek is de meest massale, maar ook in de zomer en het najaar zitten de padden (en andere amfibieën) niet stil. En dat allemaal op mijn fietspad fietsroute.
Ik heb er heel lang om moeten zeuren. Ondanks het feit dat ik er talloze stukjes over schreef wilde het maar niet gebeuren. Het is algemeen bekend: Paul wil code geel met veel wit! Deze week had ik er genoeg van. Ik besloot een geheim wapen in te zetten en mijn invloed als medewerker van een waterschap eens te gebruiken.
Zoals jullie weten zijn de waterschappen grootgebruikers van het weer. Ze zijn kind aan huis bij het KNMI vanwege de enorme hoeveelheden regen én droogte die ze elke jaar afnemen. En als grote klant kun je dan ook heel af en toe verzoeknummers indienen. Een collega bij de Afdeling Inkoop Weer had ik al eens mijn wensen ingefluisterd.
Vanochtend stond ze bij mijn bureau: "Volgens mij gaat het vanmiddag lukken hoor! We hadden nog wat bonuspunten dus het kan budgettair neutraal... Het KNMI probeert zo goed mogelijk op Gelderland te mikken en het wordt waarschijnlijk een leuke code geel. Reken niet op sneeuw van wintersportkwaliteit. Als je dat wil moet je het via de dijkgraaf regelen."
En aldus geschiedde. Mijn winter is gered! Feliciteer me maar!
Als je na het bekijken van onderstaande foto's nog twijfels hebt of je wel eens een keertje met LOL mee zou willen fietsen dan weet ik het niet meer. Mooier en leuker dan deze voorjaarsrit kunnen we het niet maken. En het goede nieuws is dat eigenlijk elke LOL-rit zo is! Dus snel aanmelden voor de LOL-toertocht van komende april.
Het is zondagochtend 6 maart en ik ben op weg naar het LOL-verzamelpunt in Zutphen. De weilanden zijn nog wit bevroren maar de zon die voorzichtig door de wolken breekt belooft mij een hele mooie fietsdag
Weet je wat, dan rijden we eerst maar via Deventer naar Welsum. En dan zien we daar wel weer verder. De typische LOL-benadering van de te fietsen route die via een complex anarcho-democratisch proces tot stand komt.
Zoals gebruikelijk bestond het LOL-peleton weer voor het grootste deel uit velomobielen. Maar het tempo was heerlijk ontspannen. Ik had het hele stuk het gevoel in een rijdende strandstoel te zitten.
Netjes binnen de lijntjes parkeren jongens! Weer veel belangstelling voor onze wonderschone fietsen. Martin met zijn lage M5 kreeg nog een advies: "Moet daar geen vlaggetje op..."
Beetje ontspannen toeren langs een vaag kanaal. Geen idee waar het was en waar we naar toe gingen maar da's helemaal niet erg. Uiteindelijk fiets ik gewoon achter iemand aan die de goede kant opgaat.
Typisch LOL-tafereeltje tegen het einde van de tocht. "Ik ga hier rechtdoor", zegt Arjen, "wie rijdt er ook die kant op?". En vervolgens ontspint zich een heel gesprek over mogelijk routes, al dan niet om Deventer heen, die sommigen al dan niet willen of kunnen nemen.
Het was de afgelopen 5 weken weer erg stil op dit weblog. En dat betekent meestal maar één ding: Paul was op vakantie. Nu zullen sommigen roepen: "alweer?", want nog eind vorig jaar fietsten Anja en ik een hele maand door het mooie en gastvrije Iran.
Maar omdat we dit jaar naar Cuba wilden werd het jaarlijkse schema van de grote fietsvakantie in het najaar voor een keertje omgegooid en gingen we vanwege het weer en de orkaanseizoenen in Cuba al in maart. Voor de liefhebbers: hieronder heb ik 1400 kilometer fietsen door west en centraal Cuba op de inmiddels bekende wijze samengevat in een serie foto's.
De reis begint op Schiphol. Waar de fietsen in KLM fietsdozen verdwijnen. Dozen die we op de plek van bestemming proberen op te slaan om ze op de terugweg nog een keer te kunnen gebruiken. Daarna zijn deze stevige kartonnen dozen (20 euro per stuk) dan wel zo'n beetje op. Op het wagentje ligt deze keer weinig bagage. Voor het eerst in 12 jaar gaat er namelijk geheel niet gekampeerd worden.
Na die vliegreis kwamen we aan in Havana. Een stad als een 'grande dame' met heel veel rimpels en afbladderende lipstick. Veel sfeer dus en ook enorme gaten in de wegen waar een velomobiel makkelijk in zou kunnen verdwijnen.
Na twee dagen rondkijken begon het fietsen. Net een paar kilometer waren we de stad uit toen mijn achterwiel verdacht begon te zwabberen. Dat was dus een lekke band, de eerste na vele jaren fietsvakantie. De gemonteerde Schwalbe Marathon XR banden zijn bijzonder slijtvast en kunnen heel wat hebben.
Ontbijten en avondeten deden we meestal bij de b&b's waar we overnachtten. Maar de lunch sprokkelden we zelf bij elkaar, Anja staat, zoals bij elke bakker, in de rij om een zwaar gesubsidieerd broodje te kopen. Voor 30 cent had je al een broodje. Slecht en slap witbrood waar ook de Cubanen graag over klagen.
En ja hoor hier hebben we dus een echte ligfietser: een Brit met een Grashopper FX die net als wij lekker aan het toeren was. Cuba blijkt bijzonder populair bij vakantiefietsers van allerlei nationaliteiten. Elke dag kwamen we er wel een paar tegen. Onze Brit wist ook nog te melden dat ergens voor hem uit twee Nederlandse ligfietsers onderweg moesten zijn. Die twee moeten zich dus onverwijld melden bij Ligfiets& en daar een mooi verslag voor schrijven. Ik mag dat helaas weer niet ;-)
Verder was het rustig fietsen over meestal uitgestorven wegen en weggetjes. Paard en wagen bleek nog zeer populair in Cuba. De aanschaf van een auto is door enorme importheffingen een extreem dure aangelegenheid.
Cubanen fietsen ook nog veel. En een kinderzitje? Natuurlijk koop je dat niet bij Bol.com maar maak je dat zelf van een paar plekjes en wat oude bouten.
Voor wie niet zelf wil of kan fietsen is er de bicitaxi. Veel bicitaxis hebben trouwens een flinke geluidsinstallatie aan boord; een bel hebben ze niet meer nodig.
Na een aantal dagen waren we in de vallei van Vinales. Een supertoeristisch gebied met kleurrijke tabaksplantages en bijzonder rotsformaties. Een ideaal gebied om zonder bagage een dagje rond te kijken.
Aan het eind van de dag ga je dan lekker in je schommelstoel op het terras van je Casa Particulares zitten. Die casas zijn een soort bed en breakfast waar particulieren 1 of 2 kamers verhuren aan toeristen. Heel betaalbaar en je kunt er ook eten. Zo'n kamer heeft altijd een keurige badkamer met douche en wc, airco, een koelkast vol met koude biertjes en frisdrank en soms ook een tv. Beter en leuker dan de meeste Cubaanse hotels!
Cuba is een mooi tropisch eiland maar na de energieke start van de Cubaanse revolutie eind vijftiger jaren is er stilstand opgetreden. Onderhoud? Nee daar doen we niet aan. Cuba raakte geïsoleerd van de rest van de wereld en na het instorten van de Sovjet-Unie verdween ook die steun. Daarna moesten de Cubanen op een houtje bijten en de enorme bureaucratie hielp ook al niet.
Fietsen op de autosnelweg, de Autopista, is voor fietsers officieel toegestaan. Op deze foto steken we een druk stuk ;-) over. Later hebben we nog een keer 100 km op de Autopista gereden. Heel saai want je komt door geen enkel dorp.
Zijn er nog lezers die ooit met lijn 410 naar Haarlem reisden? Nou deze bus is daarna in elk geval gewoon doorgegaan? Een van de vele afgedankte Nederlandse bussen die we zagen rondrijden.
Aflevering 1 van dit reisverslag sluiten natuurlijk we af met een toepasselijk plaatje voor een velomobielblog. Niet mooi geel (meer) maar wel 10 x lekkerder dan de melige reuzenbananen die we hier in Nederland kunnen kopen....
In maart en april fietsten Anja en ik 1400 kilometer door west en centraal Cuba. Dit is deel 2 van het fotoreisverslag. Vanzelfsprekend is er ook een deel 1.
Dit soort enorme 'reclameborden' kom je overal tegen. Met revolutionair patriottistische leuzen erop. Wij hadden er na een paar weken wel genoeg van. 'Socialisme of de dood' was een heel populaire.
Anja doet een dutje langs de snelweg op de dag dat we er 100 kilometer over moesten fietsen. In Nederland een nachtmerriescenario in Cuba een eitje. Drie banen per richting en een brede vluchtstrook. Het verkeer? Elke vijf minuten kwam er wel eens een auto voorbij. We hadden meer last van de warmte, die dag stond onze thermometer op 35 graden in de schaduw.
Na die dag doorjakkeren over de snelweg waren we al snel aan de zuidkust. Je fietst er langs tropische zee-uitzichten en een windje zorgde voor enige verkoeling. Wel veel blijven drinken want zweten deden we ook hier ;-)
Felle kleurtjes daar houden ze in Cuba van. Maar door die uitbundige zonneschijn ziet dat er altijd mooi uit!
"Nog bijzondere beestjes gezien?", vroeg een collega me. Nou niet zoveel behalve dan langs de zuidkust waar we midden in de krabbentrek terechtkwamen. Het waren er soms zoveel dat ik er meerdere onder de banden uit elkaar hoorde spatten. Ik probeerde ze wel te vermijden vandaar de slingerende camerabeweging.
Na het sfeervolle 19e eeuwse, maar oh zo toeristische, stadje Trinidad draaiden we weer langzamerhand bij in westelijke richting om op tijd terug te zijn in Havana.
In de stad Santa Clara ligt Ernesto 'Che' Guevara begraven. Met vanzelfsprekend een passend monumentje erbij. Deze weg was verboden voor fietsers maar trokken we ons lekker niks van aan.
Als dit niet een perfect plaatje is van een typische fietsvakantie voor watjes dan weet ik het niet meer. Voor het eerst in 12 jaar hebben we niet gekampeerd. Dat scheelde een boel gewicht en gedoe.
Na bijna 4 weken fietsten we uiteindelijk de van dichte wolken uitlaatgassen en enorme gaten in de wegen rijk voorziene hoofdstad Havana weer in. Nog even poseren op de boulevard en daarna volgden de echt allerlaatste kilometers naar ons bed & breakfast in het centrum.
Hoe je het ook bekijkt: Havana is beslist een stad met karakter.Achter de mooie facades van de toeristengeveltjes tref je veel verval aan maar bruist het ook van het leven.
Fietsen en fietsdozen gaan in de taxi naar het vliegveld: zo'n echte Amerikaanse slee waar overigens wel een nieuwe Hyundai motor in zat, vertelde de chauffeur. Voor het eerst in 4 weken droeg ik weer eens een lange broek.
Ben je door deze beide fotoverslagen geïnspireerd geraakt en zou je zelf ook wel eens een rondje Cuba willen gaan fietsen? Wacht daar dan niet te lang mee. Als in de komende jaren allerlei importbeperkingen weg gaan vallen (fijn voor de Cubanen) en de welvaart mogelijk ook verder toe gaat nemen (ook fijn voor de Cubanen) kun je er vanuit gaan dat het fietsvriendelijke want autoluwe wegennet snel zal dichtslibben. We hoorden nu al dat het verkeer de laatste jaren sterk is toegenomen en het wegennet is daar beslist niet op voorbereid.
