Quantcast
Channel: Mooi Geel Is Niet Lelijk - onderweg met velomobiel Strada 94
Viewing all 499 articles
Browse latest View live
↧

Op zoek naar de ideale stadsfiets

July 11, 2016, 11:38 am
$
0
0
Vorige week zondag reed ik met LOL van de Cycle Vision terug naar huis. We waren met 10 velomobielen en één open ligger. De route terug was uitgezocht op minimaal stedelijk ongerief én een goede aansluiting op de velomobielsnelweg langs de randmeren richting Almere Haven en Nijkerk.

Het was zondagmiddag om een uur of twee  dus vast niet heel erg druk, voor Amsterdamse begrippen dan. Maar omdat we met een hele sliert waren was het toch nog een heel gedoe. We worstelden ons straat voor straat, rotonde voor rotonde, door de Amsterdam, Amstelveen en nog een heleboel andere stukken randstad.

Na drie minuten stadsfietsen heeft onderstaande video gelukkig wel een happy end!



Ik had het al, maar kreeg nog meer respect voor velonauten die in deze regio in het dagelijkse woonwerkverkeer al dit  stedelijke gekrioel moeten doorkuisen.

OK, we waren met zeven Questen dus scherpe bochtjes die wij Stradisten moeiteloos ;-) konden  nemen waren voor deze zeven een kwestie van steken en nog eens steken. Oh ja, en dan waren er ook nog eens de 267 stoplichten tussen Sportpark Sloten en de brug bij Muiden. Die stoplichten haalden we bijna nooit in één keer. En heel soms in twee keer ;-).

Ik had dus heel veel tijd om na te denken. Over de ideale stadsfiets. In mijn geval de ideale stadsvelomobiel. Zou je die al kunnen kopen of moet die nog gemaakt worden? Ik denk het laatste want gezien de lengte van mijn  programma van eisen hieronder is de perfecte CityVelo (CV) alleen nog maar bedacht.



Een werkelijk minimale draaicirkel. Elk zigzag hekje en haakse bocht kun je maken zonder uit te stappen of te flintstonen. De meesturende achteras maakt dit mogelijk. 

De body is onverwoestbaar. Door een combinatie van carbon, kevlar en high tech klikokunststof is een aanrijdinkje geen enkel probleem meer. 

Je CityVelo is met een degelijk slot volledig af te sluiten. Geen nieuw idee maar bij de CV 100% hufterproof uitgevoerd
Twee gehard stalen ogen voor het muurvast vastleggen van je dure CV aan elke brugleuning of lantaarnpaal. Een alarminstallatie wordt standaard meegeleverd.
De CV is onverwacht licht van gewicht en met optionele e-ondersteuning ben je  razendsnel op snelheid na het zoveelste stoplicht.

De CityVelo is superstabiel. Zéér waarschijnlijk heeft ie 4 wielen zodat tramrails en ander ongemak zonder risico genomen kan worden.
De CV is geen laag cabrio sporttrapautootje zoals de Quest, Strada of DF. Je zit koninklijk hoog als in een Velayo. Geparkeerde auto's zijn geen enkel probleem. Je ziet alles en iedereen ziet jou.
Er kan véél bagage mee in de CV. Een kratje bier en een volle tas boodschappen! Misschien zit er zelfs een bagagedrager op de achterkant. Je kind, partner of wie dan ook kan dan met zo'n zwierig hupje achter op springen en meerijden. De trekhaak is standaard.
De dikke 50 mm ballonbanden zorgen voor een comfortabele rit op elk klinkerstraatje. Natuurlijk zijn alle wielen onafhankelijk geveerd en gedempt. 
Uit- en instappen kan zonder het risico op een schouder- of armblessure. Het instapcomfort van een eOrca maar dan nog veel beter.
Natuurlijk zit je droog bij regen. Je hebt de door velen vurig gewenste ruintenwissers.
De grondspeling is meer dan voldoende om zelfs de steilste drempels zonder schrapende geluiden te kunnen nemen. De hightech drempeldetector geeft de ideale snelheid aan om een drempel te passeren.
Helaas is deze fiets dus niet geschikt om met 40 per uur door de polder te scheuren. Dan moet je misschien toch maar in je Quest, Strada, DF of andere sporttrapauto blijven rijden.

Heb ik nog een essentieel punt gemist? Ik hoor het graag. De titel is geïnspireerd door dit bericht van Belle. De ideale fiets voor Dave komt verrassend genoeg voor een deel ;-) overeen met deze gedroomde stadsfiets.


↧
Search

Mijn hoofdstedentripje in voorbereiding (DCT 2016)

July 16, 2016, 5:01 am
$
0
0
Geen heel mooi shirt maar je kunt
wel goed zien hoe de route loopt
Ik had eigenlijk een heel ander bericht klaar staan maar via Twitter raakte ik geheel in de ban van de Dutch Capitals Tour 2016. Een 1425 ! kilometer lange tocht langs de provinciehoofdsteden van ons land. Geen enkel probleem voor mij, zelfs niet op een rechtopfiets, behalve dan dat die hele afstand binnen 110 uur volbracht moet worden. Een niet geringe prestatie! Je mag dan ook pas mee doen als je aantoonbaar een paar van die zgn. brevetten gereden hebt. En dan nog zijn er aardig wat uitvallers.

Bij het eindpunt Zoetermeer zullen  ze er vanochtend niet echt van opgekeken hebben toen ze verderop in de straat het typische gerommel hoorden van een mooi groene DF velomobiel. Natuurlijk was dit de heer Y.S. die als eerste binnenkwam in een tocht die overigens beslist geen wedstrijd is. Het schijnt dat deze ligfietskrachtpatser daarna ook nog eens gewoon op de fiets terugreed naar huis.

Maar er deden en doen ook andere (lig)fietsers mee. Elmi, Roef, Rob, Arthur, Jaap, Perry, Mark en wellicht nog een paar. Plus de onvermijdelijke racefietsers voor wie ik eigenlijk nóg meer respect heb . Op zo'n fiets, zo'n afstand brrrr... 

Als je de verslagen van de vorige editie leest kom je snel tot de conclusie dat het een uitputtende  activiteit is. Fietsers die van vermoeidheid tegen stoepranden oprijden en beginnen te slingeren over de weg. Het woord 'slaapaanval' komt in deze verhalen nogal eens voorbij. Je vraagt je af in hoeverre deelnemers dan nog verantwoord bezig zijn. Je bent tenslotte niet de enige op de weg. Er wordt dan ook tijdens deze tocht vaak geslapen in bushokjes, bij benzinepompen of zelfs in hangmattentjes in de struiken.

Bij mij kwam de vraag op of ik zelf zo'n tocht uit zou kunnen rijden. Niet met het doel om als eerste of tweede binnen te komen (dan moet ik eerst een groene DF kopen ;-) maar om het hele rondje met minimale inspanning nét binnen te tijd te ronden. Zou ik dat kunnen? Ik fietste o.a. al eens een Rondje IJsselmeer met LOL (365 km) en een rondje Drenthe en Duitsland  (325 km). In beide gevallen sprong ik nog redelijk 'fris' uit de fiets ;-).  Maar de volgende dag...tja.

Geheel in de traditie van het bekende wetenschappelijk bureau Mooi Geel besloot ik het uit te rekenen. Als ik het op papier rond zou kunnen krijgen dan zou het in de realiteit hééél misschien ook kunnen lukken?

Ik ging uit van een gemiddelde snelheid van 25 km p/u op de eerste dag en zo'n 20 km p/u op alle volgende dagen. Er van uitgaande dat ik dan al wel een beetje moe zal zijn geworden. En ik plande vaste rust- en slaapuren in. Dat rusten zou ik dan niet bij de officiële stopplekken doen maar heel comfortabel in een hotel, b&b of zoiets. Met een aangenaam zacht bed, een hete douche en een copieuze maaltijd erbij en Anja om mijn benen te masseren. En raad eens, ik heb het rond gekregen!

Anders dan de heer Y.S. rol ik met Strada 94 in het laatste uur voor sluiting in Zoetermeer moe maar voldaan over de streep. Waarschijnlijk in de mooie tijd van 109 uur en 47 minuten en 53 seconden.

Is dit mooi gele luchtfietserij of gewoon slim fietsen?

De geheel wetenschappelijke en zeer theoretische planning voor mijn Hoofdstedentripje van 1425 km
In het zachrgeel de fietsuren met (bewogen) gemiddelde snelheid. De R staat voor Rust.
Harder fietsen betekent meer rusttijd. De praktijk is ongetwijfeld weerbarstiger.
Variant met meer rust en een iets hogere snelheid. N.a.v. opmerking van Kees hieronder

↧
↧

Bij warmte binnenblijven, tenzij...

July 18, 2016, 11:27 pm
$
0
0
Het wordt warm en dus gaat Nederland weer in paniekstand. Theo, de Nationaal Coördinator Hittebestrijding, geeft net als vorig jaar het advies om binnen te blijven. Voor velomobielrijders, die eigenwijs toch op pad gaan, is Code Oranje van toepassing. De massaal aanwezige politie zal de wettelijke verplichting voor deze groep verkeersdeelnemers om een gevulde plantenspuit bij zich te hebben actief gaan handhaven. Die aanpassing van het RVV is net voor de zomer nog door de Tweede Kamer gekomen. Gelukkig is er een ontsnappingsparagraaf in dit 'Plantenspuitbesluit' opgenomen.
"Velomobielrijders die aantoonbaar in eigen koeling én schaduw voorzien kunnen worden vrijgesteld van bepaalde in lid 4 paragraaf 6a."
"Ha!", dacht ik.,"laat ik eens slim zijn." Als ik nu eens permanent in de schaduw ga fietsen. In mijn velomobielonderdelendepot ligt nog zo'n vrijwel ongebruikte Sinner toerkap. Zou die voldoende koeling (want schaduw) geven? En zou die schaduw dan koel genoeg zijn om dat warme kapgevoel te compenseren? Ik wist het niet en besloot het eerst maar eens onder de hashtag #durftevragen  op Twitter te gooien.


Dat leverde niet direct wat op. De tweeps leken op vakantie en het ging daar vooral over opblaasbootjes en kamperen. Marloes meende dat het beter zou zijn een pet op te zetten en van Klaas Piet en Hans moest ik het aan Harry vragen.

Aangezien het kort dag was besloot ik het heft in eigen hand te nemen. Ik zocht en vond uiteindelijk een echte coole oplossing. "Wat in een auto kan, kan ook in een trapauto", dacht ik en na koortsachtig overleg met de bekende velomobiel- en -onderdelenleveranciers kan ik met gepaste trots de Velo-Airco presenteren.


Een auto zonder airco koop je eigenlijk niet meer.
Dus zal dit ooit ook voor HPV voertuigjes een vanzelfsprekendheid worden


Bovenstaand apparaat voldoet aan alle eisen: compact, vrijwel geluidloos, geeft acht uur lang sublieme verkoeling en is moeiteloos in te bouwen (net voor de wielkasten) in elk type velomobiel. Het mooiste is natuurlijk het kleine prijsje (exclusief inbouw)! In combinatie met de bekende typen velomobielkappen voldoe je hiermee volledig aan de vrijstellingsbepaling voor lid 4 paragraaf 6a van het zogenaamde 'Plantenspuitbesluit'. O.a. in Dronten hebben ze in- en ombouwsetjes al klaar liggen. En alleen in juli: de temperatuur is je kortingspercentage!

Naschrift
Harry (@Twilwel) reageert met de opmerking dat hij ook met warm weer altijd met kap met gesloten vizier en met gesloten voetengaten rijdt (minder weerstand = minder energie nodig = minder warmte) en in de dan essentiële goede ventilatie voorziet middels een NACA duct. Maar dat werkt dus alleen goed als je knetterhard kunt fietsen. En bij warm weer gaat hij nooit zonder plantenspuit op pad. Voor notoire OLF'ers zoals ondergetekende gaat het fietsen met een kap bij warm weer zelfs vies tegenvallen, volgens Harry. Dan is een Flevo-dakje een beter idee, of een petje natuurlijk.  Weer wat geleerd :-).

En al in 2007 wordt er in de Google Groups Ligfietsen over airco gesproken.


En verder ik wens iedereen een schitterende zomer.
Ik fiets en blog de komende weken gewoon door....



↧

Terug naar de toekomst in 1993

July 26, 2016, 4:00 am
$
0
0
Zit je helaas aan het strand en kun je even niet ligfietsen? Jammer, heel jammer ;-)
Ter compensatie een dubbeldik nummer.MGINL. Met extra veel plaatjes en veel tekst! (Fotobron)


Er werden diverse suggesties gedaan toen ik het Grote Programma van Eisen voor de ideale stadsvelomobiel probeerde op te schrijven. Één van die suggesties was dat zo'n velomobiel er al heel lang is: de Alleweder. Dat is een gooi- en smijtvelomobiel van onverwoestbaar aluminium met de simpelheid van een Nokia 3310. Een telefoon die in zijn tijd nét zo modern was. 

365 DFP logo
We misten de Alleweder weliswaar bij de Oliebollentocht 2015 maar deze velomobiel is 'still going strong' Dat is niet zo vreemd want in 1993 was dit een superfiets én de winnaar van de ontwerpwedstrijd voor de allerbeste 365 dagen fiets. Aan die wedstrijd zijn verhalen verbonden. Ik blies het stof van stapels oude kranten en ontdekte een verhaal vol spanning en sensatie. Was de Alleweder wel zo'n vanzelfsprekende winnaar?

Een reis van 23 jaar naar het verleden toen de toekomst van het velomobielen in Nederland geschreven werd!


In de begintijd van de HPV-beweging bestond de technische uitdaging uit het ontwikkelen van zo snel mogelijke HPV’s. Dat gold ook voor de NVHPV. Maar in de jaren negentig plaatsten leden een andere uitdaging prominent op de agenda van de NVHPV: de ontwikkeling van een ‘365-dagenfiets’ die geschikt kon zijn als vervanging van de auto!.Met de 365-dagenfiets trad voor het eerst het maatschappelijk engagement binnen de NVHPV op de voorgrond. In 1989 wordt een Werkgroep 365-dagenfiets actief binnen de vereniging.

Dit leidt tot een ontwerpwedstrijd in 1993 voor die zgn. 365 dagen fiets. Die wedstrijd werd gewonnen door de Alleweder en lanceerde de opmars van de velomobiel als ultieme forenzenfiets binnen de ligfietsbeweging in Nederland. Dankzij die wedstrijd fiets ik nu in een mooi gele Strada met alle toeters en bellen (en een claxon).

Maar.., dacht ik, wie vormden eigenlijk de concurrentie? Wie hadden er nog meer een 365 dagen ontwerp ingezonden om de zéér aantrekkelijke prijs van 25 duizend florijnen binnen te slepen? Voorwaar in die tijd een aardig bedrag!
De eisen waren niet gering: Goede bruikbaarheid onder alle weersomstandigheden,  Goede algemene rij-eigenschappen, Bruikbaar in het verkeer, Comfortabel, Snel (35 per uur!) , Een draagvermogen van min. 15 kg of 80 liter. Eenvoudig onderhoud en reparatie, Geschikt voor massafabricage. 

Drempel voor deelname aan de eindjurering was de snelheid. Op 17 maart 1993 moest daarom elke inzending een uur lang met een snelheid van 35 over 2,1 km lange ovale testbaan van DAF bij Sint Oedenrode rijden.

Het reglement werd 300 keer opgevraagd, 50 mannen (geen vrouwen) schreven zich in en uiteindelijk verschenen 26 deelnemers op de grote dag


Er waren dus tientallen deelnemers op die 25 duizend gulden afgekomen met de vreemdste voertuigjes. Als je de foto's en video hieronder bekijkt dan is er vlijtig gebruik gemaakt van piepschuim, vuilniszakken, vormloze lappen rubber, meters doorzichtig plastic en karton in alle maten en soorten. En plakband, heel veel plakband. Duidelijk is te zien dat we ons nog in een pioniersfase bevonden. Bijna alle inzendingen hadden een hoog knutselgehalte.

De onderstaande foto's zijn deels schermafdrukken uit een Youtube video (zie daarvoor onderaan deze pagina). Vandaar de wat magere beeldkwaliteit.

De Windrider. De hele fiets kan gedraaid worden ten opzichte van de wielen zodat er
optimaal van het zeileffect geprofiteerd kan worden.
De Jouta ZX één van de meer serieuze inzendingen.
Dit was één van de weinige inzendingen waarbij je echt droog kon zitten
Ook deze zwieberconstructie bleek snel genoeg voor een finaleplaats. De Berndtsen
De bekende Mike Burrows vertrekt onder enorme mediabelangstelling in zijn MkIII1 Speedy
Waarschijnlijk is dit Bram Moens met zijn M5 waarmee  hij ook natuurlijk snel genoeg was.
Maar of dit de ultieme 365 dagen fiets was kon je je toen al wel afvragen ;-)
Later bleek hier nog een soort poncho bij te horen
De Alleweder. Inzending nummer 4 die 1 werd. Lijkt al wel een beetje op een Strada toch?
Met een paar extra fietstassen gemonteerd meenden deelnemers ineens over een 365 dagen fiets te beschikken
Deze meneer heeft niet bezuinigd bij het gebruik van doorzichtige kunststof.
Tja, ook dit was een inzending.
Waarom is deze het eigenlijk niet geworden?
Waarschijnlijk een aangeklede ligfiets?
De dagbladen besteedden veel aandacht aan de 365 dagen fietsprijs.
Uit de Telegraaf

Die 17e maart bleek dat de organisatie de lat wel een beetje heel erg hoog gelegd had. Vraag mij vandaag de dag eens om met 35 km p/u zestig minuten lang over zo'n baan te razen met mijn Strada. Dat lukt me waarschijnlijk net, laat staan met de piepschuimen fietsjes die toen aan de start verschenen. Bij het zien van sommige fietsen constructies vraag je je af of je er eigenlijk wel mee vooruit kunt komen ;-)). Zo beroerd ziet het er uit.
"As it turned out, most designers grossly underestimated the seemingly low 35 km/h qualification target and the majority of the competitors failed to reach it, including all regular safety designs. Only nine of the 26 competition entrants qualified and all of them were streamlined recumbent vehicles"
Allert Jacobs zat op die dag achter het stuurtje van de Alleweder en de bekende Derk Thijs deed ook mee. Natuurlijk met een roeifiets waar wat nonchalant een wapperende doorzichtige cocon van plastic en plakband overheen getrokken was. Er waren ook opvallende inzendingen van het merk Jouta waarvan één met voorwielaandrijving en één met achterwielbesturing.

Volgens dit hilarische verslag van drie Engelse deelnemers (De MGINL vakantieleestip!) waaronder Mike Burrows, slagen de Alleweder, de Speedy, een Leitra, een Berndtsen, de twee Jouta's, een M5, de roeifiets en een VF7 voor de snelheidstest. Na de snelheidstest mocht elke (?) deelnemer ook nog eens in eens in vijf minuten de pluspunten van zijn voertuigje promoten. Een jury gaf punten en de Alleweder won.

De prijsuitreiking

Waar een winnaar is zijn ook verliezers: "Tot mijn grote verrassing werd de Alleweder winnaar, terwijl wij nog wel het meest aan alle criteria voldeden. Het verliep voor ons dus, ondanks zeer veel werk, erg teleurstellend. Ik zou het juryrapport wel eens willen inzien.'' klaagt Sijtze Jouta. 

Er was enorm veel publiciteit rond deze wedstrijd, de uitslag was zelfs in het Acht-Uur Journaal. Ik vermoed dat de ligfiets daarna nooit meer zo intensief de aandacht van de pers heeft kunnen trekken.Na afloop vlogen de Alleweders als warme broodjes over de toonbank. En uiteindelijk ontwikkelde zich daaruit de velomobielindustrie ;-) zoals we die nu kennen.

Het is een bijzondere gedachte om nu te denken dat als de Alleweder toen die 365 dagen wedstrijd niet had gewonnen ik nu niet in een mooi gele Strada zou fietsen. Maar bijvoorbeeld wel in een mooi gele Jouta, een mooi gele Windrider of een mooi gele .....?

Zijn er  nog lezers die er in 1993 bij waren?  





Bronnen o.a.:
↧

108 kilometer is héél ver fietsen

August 2, 2016, 5:45 am
$
0
0
Ik heb laatst wel 108 kilometer gereden. Honderdenacht! En moe dat ik was. En omdat het al zo laat was geworden ben ik eerst maar een pizza gaan eten in Nunspeet om daarna nog de laatste kilometers naar het kampeerterrein te fietsen. Want koken daar was dus geen energie meer voor.

Bron
Ik hoor nu wat gemompel opstijgen uit de commentaarvakjes hieronder. "Hé Paul, maar jij bent toch een beetje een velobikkel? Zo eentje die even op en neer rijdt naar de Cycle Vision. Of een rondje IJsselmeer draait van 365 km? Dan is 108 km toch helemaal niks? Had je slechte benen of zo? Of héle erge pech?"

Ik fietste door Nunspeet als onderdeel van een rondje door Overijssel en Drenthe. Alles bij elkaar was het een tocht van 250 kilometers; perfect voor een dagtripje in de velomobiel. 's Ochtends vroeg weg en na de pizza in Nunspeet nog ruim voor het donker thuis in Dieren. Piece of pizza! Niks bijzonders. Twee vingers in de neus.

Een van de vele bankjes onderweg waardoor je maar met moeite boven de 100 km komt: bij de Kamperzeedijk
Hoe kwam het dat ik toch zo moe was van 108 km fietsen? Nou, Anja en ik gingen een lang weekeinde kamperen. Drie dagen door Overijssel, Drenthe, Flevoland en thuisprovincie Gelderland. En met een goed beladen Snel Explorer (ik denk dat er tussen de 15-20 kg aan elke fiets hangt) schieten we  gewoon niet zo snel op. Geen enkel probleem hoor! Als we lekker doortrappen staat er een snelheid van 19 km p/u op de Cateye Enduro. Gemiddeld kom je dan nog wel wat lager uit.

En dan, ja dan is 108.000 meter op dag twee een hele afstand. We kunnen het, maar je bent wel de hele dag op pad. Inclusief regelmatige lange pauzes bij bankjes met mooi uitzicht en bij ijscowagens.

Zo gauw er iets te zien isén je kunt er ook nog eens op een zonnig terrasje zitten dan vliegen de uren voorbij
Het 'terras' van pizzeria Italia in Nunspeet. M'n eerste biertje had ik al snel op. Dat smaakte na ruim honderd km erg goed
Dag 3: alweer pauze tijdens de korte etappe (70 km) naar huis. Bij Radio Kootwijk zijn we met LOL ook al eens geweest.'T blijft een bijzondere plek
Toen ik op Dag Twee na twee biertjes, één pizza en 108 kilometers het natuurkampeerterrein Nunspeet opfietste, waar het godzijdank niet al te druk was, dacht ik: "Als ik met de Strada onderweg was dan was ik nu al thuis geweest ;-)."  Maar ja..., zo werkt dat niet.

Terwijl ruim honderd kilometer met een 'gewone' vakantiefiets voor mij en Anja al jaren lang een flinke afstand is heb ik in de afgelopen vier jaar voortdurend het gevoel dat ik met mijn velomobiel elke keer nóg iets verder zou kunnen rijden. Als ik een theoretisch stukje over de DCT2016 schrijf doe ik dat niet voor niks. Daar moet een diepere behoefte achter schuil gaan.

Misschien moet ik binnenkort eens gaan werken aan mijn afstandshardheid ;-). En als ik dan door Nunspeet kom weet ik in elk geval waar je een heel behoorlijke pizza kunt krijgen. Om daarna in één ruk door te rijden naar huis. Want dat zijn tenslotte maar 70 kilometertjes. Die twee biertjes moet ik dan wel laten staan...



↧
↧

Maar m'n haar bleef droog

August 3, 2016, 8:36 am
$
0
0
Ik kon vanochtend kiezen. Met droge haren op kantoor aankomen of niet. Ik koos voor droge haren. 

Net de deur uit kletterde de regen al aardig op mijn carbon dakje met opklapraampje. Het was de derde keer dat ik mijn Sinnerkap gebruikte en ik moet er telkens nog even aan wennen. De binnenruimte, het uitzicht en die typische kapgeluiden.

Kappenweer, dat was het!

Goed, de regen sloeg dus aardig tegen mijn dakje maar daarbinnen bleef het een soort van droog. Een mooie stroom druppeltjes waaide naar binnen maar dat was maar een fractie van wat ik anders te verduren zou hebben gehad. Met een petje op m'n kop. Als brildrager was ik een blijde rijder.

Wel was het een omgekeerde wereld. Wat kaploos van buiten naar binnen zou zijn gekomen kwam nu onmiskenbaar van binnen naar buiten. Paul kreeg het een beetje warm.  Kijk dat iemand uit Finland een 'kuomu' aanschaft snap ik wel. Daar groeien ze op in de sauna. Maar als typische Hollandse cabriorijder moet ik echt acclimatiseren. 

Harry (@twilwel) mag dan wel beweren dat je er aan kunt wennen maar ik vond het zelfs een beetje tropisch. Ik was nog niet eens halverwege toen ik al straaltjes vocht over mijn buik voelde lopen. En nee, ik had geen lekke kap.

Oh ja, nog even een gouden tip voor kaprijders in de zomer: "niet stoppen!" Ik herhaal: "niet stoppen!" Je bril beslaat onmiddellijk, het zweet breekt je in het kwadraat uit en er loopt een complete rivierdelta aan transpiratie over je buik. Blijven rijden met dat ding!!!  Ik snap nu eindelijk ook de zin van de Daniel Fenn kledinglijn voor kaprijders.

Weer thuis. Uit laten druppen en weer opbergen
Op terugweg was het droog en schoof ik m'n vizier lekker ver open. Heerlijke koele lucht waaide door m'n droge haren maar dat was van  korte duur. Ik fietste alweer recht een buienfront in. Zo een met van die  grote paarse pitten op de buienradar. En toen merkte ik pas echt hoe droog ik wel zat. Er kwamen mij drie fietsers tegemoet. Druppend van de regen, als natte lappen voorovergebogen op hun ongemakkelijke voertuigjes zonder enige beschutting. En ik? Ik zweette me het apelazerus ;-).

Maar m'n haar bleef droog...




↧

Het absolute dieptepunt is bereikt

August 4, 2016, 11:38 pm
$
0
0
Iedereen die vanochtend naar het werk ging (in Nederland) moet het gemerkt hebben. De meeste landgenoten zijn nú met vakantie. Dat merk je onderweg maar vooral als je om kwart over zeven het parkeerterrein van het waterschapskantoor in Apeldoorn opdraait.

Waar is iedereen? Op vakantie dus. Maar maak je geen zorgen: de dijken zijn veilig, het rioolwater wordt schoongemaakt en de sloten zullen niet overstromen.  En gezien het aantal auto's kan ik misschien beter de titel van dit stukje aanpassen in: "Het absolute hoogtepunt is bereikt." ;-)

Één Mooie Gele Fiets en nog één gewone in de fietsenstalling. En afgezien van die vier dienstauto's....

...een (nog) geheel verlaten parkeerterrein. Wat een rust. 

↧

Een B-rit met LOL

August 7, 2016, 7:14 am
$
0
0
Hé hallo, wat is er aan de hand? LOL-ritten hebben toch al sinds mensenheugenis de Triple A status? En nu ineens B?  'No worries', de B zat weer in de maand dus vertrok er om een uur of tien een colonne van maar liefst 13 ligfietsen en velomobielen uit Zutphen.

Zoals gebruikelijk waren er veel meer deelnemers dan de officiële aanmeldingen via ligfiets.net. En dát heeft weer alles te maken met de 'O' van LOL.

Het zit daar zo lekker op het terras van het Volkshuis dat we pas ruim na 10 uur vertrokken
Johan rijdt tegenwoordig klimaatneutraal...
Blubber, Bagger, Bogged Down
Het begon allemaal heel onschuldig. We reden ons muurvast op een miniscuul parkeerterreintje in Zutphen. Geen probleem, zodra we eenmaal de stad uit waren ging het best wel veel vlotter.

Op de een of ander manier lijkt het een traditie te worden: een stukje onversneden MTB-route in elke LOL-rit. Met als vaste ingrediënten: modder, mul zand en een fietspadbreedte van niet meer dan 15 cm.

Bij één van die passages had ik het allemaal wat verkeerd ingeschat. Ik zag de neus van mijn Strada steil afdalen in een enorme modderkuil. Ik zag het modderwater traag omhoog komen en hoorde de neus over de bodem schrapen. "Ach, zo'n Strada kan wel wat hebben", dacht ik, en reed verder. Wat verderop wilde ik vrolijk claxonneren naar een ruiter die verstijfd van schrik in de berm lag. Altijd positieve feedback geven toch? Ik hoorde niet meer dan een gedempt "Proe, proe". Mijn claxon was 'bogged down'

"Proe, proe"

Bezemwagen
"Bent u de bezemwagen?", vroeg een vriendelijke wandelaar mij. "Ja als ze er mee ophouden neem ik ze stuk voor stuk mee", antwoordde ik. Altijd beleefd blijven, toch? Feit is wel dat ik meestal helemaal achterin fiets. Op de een of andere manier vind ik dat prettig. Ik doe geen enkele poging om wat voor gat dan ook dicht te rijden. Door vele jaren LOL-len wijs geworden weet ik dat ik altijd weer aansluiting zal vinden.

'T is een vrij rustig baantje dat bezemrijden.

Baronnen en baronessen...
...wonen al eeuwen in Kasteel Hackfort bij Vorden. Tegenwoordig is er ook de Keuken van Hackfort. Je kunt er eten maar ze serveren ook prima appelgebak met slagroom. Een essentieel onderdeel van elke LOL-tocht. Het was aangenaam toeven op het zonnige terras. "Gaan we ook nog een keer fietsen?", riep iemand.

De zon scheen nog wel maar aan de horizon ontwikkelt zich al wel bewolking
Prima appelgebak daar bij de Keuken van Hackfort
Een prima punt om te stoppen. De fietsen trokken zoals gebruikelijk weer veel aandacht. Ach, we zijn wel wat gewend!
Tijd om verder te gaan

Bronkhorst
Wel eens in het historische stadje Bronkhorst geweest? Nee? Nou niet doen! Het is een toeristische vliegenval met twee klinkerstraatjes, een 'oud' kerkje, wat B-gallerietjes, een winkel met zogenaamde streekproducten en flink wat restaurants. Op een mooie zondag staat het parkeerterrein helemaal vol. Het leuke van al die drukte is dan wel weer dat je véél aandacht trekt met een sliert van 13 velomobielen en ligfietsen. Zeker als er twee roeifietsers bij zijn, want die vind ik persoonlijk nog opvallender dan velomobielrijders ;-).

Het was bomvol op de boot bij Bronkhorst

Bij Bronkhorst is ook de pont over de IJssel naar Brummen. Niet toevallig ook met een B! Bij Brummen ben je al bijna in Dieren. En even later was ik thuis met 70 heel relaxte kilometers op de teller.



Casper deed ook verslag van deze bonte stoet en de Keuken van Hackfort twitterde over back to the future
↧
Search

Lampjes aan - zon uit

August 10, 2016, 10:59 pm
$
0
0
Als ik vanochtend om zes uur de fiets uit de garage duw schemert het nog. In de verte hangen donkere wolken, het is 9 graden. De zomer die nog maar niet echt wil beginnen, lijkt alweer op z'n eind te lopen. Tijd om de lampjes aan te doen, in elk geval voor het eerste stuk. En de zon doet z'n best om steeds later op te komen. Dat begint al aardig te lukken.

6:10 uur: ochtendrood water in de sloot...

↧
↧

"Levensgevaarlijk!"

August 13, 2016, 4:56 am
$
0
0
Jan en Thea hadden echt heerlijk gewandeld. De route die ze eigenlijk elke dag liepen: een rondje door het bos en dan langs het Crematorium weer terug. Mat wat geluk was daar dan op de terugweg wel wat te beleven. Hun overactieve Jack Russel puppy Rinco was ook van de partij. Lekker weer, wat wil je nog meer?

Helaas, rustig naar huis lopen was ze niet gegund die vrijdagmiddag. Net toen ze de kruising bij het crematorium wilden oversteken kwam er uit het niets zo'n enge snelle gele banaanfiets. Rinco deed van de zenuwen een plasje en Thea aarzelde even. Maar Jan niet! Die wilde wel wat kwijt. "Rotdingen, zijn 't", zei ie eigenlijk meer tegen zichzelf dan tegen Thea. "Levensgevaarlijk!", riep ie nog terwijl dat ding in een flits voorbij denderde. Dat enge rommelende geluid zou hij zich nog de hele middag herinneren.  "Echt levensgevaarlijk...", zei ie nog een keer, "God mag weten hoe hard dat ding wel niet ging. Vijftig?" Voor ie verder kon mopperen trok Rinco aan de lijn, die was het hele voorval alweer vergeten en wilde naar huis. Naar de gevulde voerbak.  

Rinco vond dat gele ding vooral eng (Foto Lauren Liston op Flickr)

En ik?
Ik was wat vroeger die vrijdagmiddag. De vaart zat er niet erg in, zoals wel vaker met de laatste woonwerkrit van de week. Ik passeerde de rotonde bij de SPAR-supermarkt en draaide rustig de weg langs het crematorium op. En weg met nogal ruw asfalt én het stijgt hier iets. 

Met een gezapig vaartje van 25 km p/u roffelden de Marathon Plusjes de Dierense berg op. De afslag crematorium kwam in zicht. Altijd goed opletten hier want deze kruising tussen bos en bebouwde kom is niet super overzichtelijk. Ik hield mijn benen al stil en toen zag ik ze: een man, een vrouw en een hondje. Zo'n overactieve Jack Russel pup met een rode boerenzakdoek om.

Ze maken net aanstalten de straat over te steken. Als velomobielrijder heb ik al heel snel geleerd vooral te anticiperen op het gedrag van anderen in het verkeer. Met een soepele beweging stuur ik de Strada naar het midden van de weg, zo ver als mogelijk van onvoorspelbare voetgangers.  Voor het geval dat... glijdt mijn vinger al richting claxon. Op het moment dat ik het drietal passeer hoor ik de man nog net iets zeggen: "Levensgevaarlijk!", vang ik duidelijk op. Ik moet er eigenlijk een beetje om lachen.  'T is maar hoe je 't bekijkt ;-).


Herlezenswaardig
Jan noemde het zelfs Extreem gevaarlijk



↧

Van de weg af, het fietspad op...

August 16, 2016, 3:21 am
$
0
0
De meeste kilometers, zo'n 7000 per jaar,  maak ik als forens. Héél erg saai eigenlijk. 's Ochtends 29,75 km heen van Dieren naar Apeldoorn en 's middags 29,75 km terug van Apeldoorn naar Dieren. De route kan ik dan ook met mijn ogen dicht rijden.

Tot voor een paar weken. Toen verschenen er ineens grote gele borden en rood-witte linten op mijn route. Als onderdeel van de verdere aanleg van het Park Zuidbroek in Apeldoorn Noord werd er een stukje weg van me afgepakt. En daarvoor werd ik ook nog eens een paar weken omgeleid.

Een stukje weg dat ik altijd voor mezelf had. Net na de oversteek over de A50 kon ik scherp rechtsaf en moesten de auto's linksaf en omrijden.  Over het metersbrede asfalt van een oude weg kon ik heerlijk de afrit afrollen.

Als ik zin had kon ik daar lekker spookrijden, of als een idioot slingeren. Net als een echte fietser. 

OK, het asfalt was niet erg glad meer  maar voor mij was het meer dan goed genoeg. En aan het einde perste ik mijn Strada tussen twee ruwe plantenbakken door. Met aan beide kanten een paar centimeter speling. Dat was stoer.

Vanaf vorige week is het eigenlijk allemaal mooier geworden. De weg is weg en het asfalt is nu nieuw en superglad én ik fiets op een officieel fietspad. Met paaltjes aan begin en einde, want ik snap ook wel dat die automobilisten ook wel op zoiets nieuws willen rijden ;-). Kijk en vergelijk:






↧

Sprinten!

August 18, 2016, 12:18 am
$
0
0
Ik ben de archetypische snelle slak.  Ik ben natuurlijk niet de enige velomobielrijder die efficiënt fietsen tot een ware kunstvorm verheven heeft. Al in de eerste weken had ik het door. Als ik op mijn gemak naar het werk in Apeldoorn fietste was ik vijf minuten langzamer dan wanneer ik me het snot voor de ogen trapte.

We weten het allemaal: voor een paar minuten winst moet de gemiddelde snelheid flink omhoog. En die gemiddelde snelheid kan alleen maar hoog zijn als je met je carbon-glasvezel trapautootje gewoon aan één stuk door kunt blijven rijden.  Op mijn gewone woonwerkroute, die niet over kilometerlange kaarsrechte kruisingsloze polderwegen gaat, is dat dus heel erg moeilijk. Zeker als je een snelle slak bent en 30 per uur al helemaal prima vindt.

Maar soms, heel soms, heeft deze snelle slak de kriebels. De sprintkriebels wel te verstaan. Dan wil ik wel eens proberen hoe hard ik kan.  Een paar stukjes op mijn route lenen zich daar bij uitstek voor: de route door het Woudhuis ten oosten van Apeldoorn en een paar stukken breed fietspad langs het kanaal. Die zijn allemaal geplaveid met luxe asfalt en hebben geen onderbrekingen.

Sprintje naar het spoor...
Niet zo vreemd zijn deze stukken ook segmenten in Strava. Dus als ik weer eens de kriebels heb kan ik ook gelijk zien of ik echt de kriebels had. Of dat het alleen maar leek alsof ik hard fietste.

Vanochtend dus, fietste ik, ‘business as usual’, door het Woudhuis. Het luxe asfalt gleed moeiteloos onder mij vandaan, de zon die nét opkwam scheen fraai over de akkers met  laaghangende nevels.  De ideale omstandigheden om de sprintkriebels te krijgen. Dat kwam mooi uit want vlak voor ik de spoorlijn Apeldoorn – Deventer oversteek ligt zo’n Strava-segmentje. De ‘Spoorsprint’ van wel 0,3 kilometer lang.

Segmenten in Strava zijn zelden langer dan een kilometer. Langer kunnen de heren wielrenners de topsnelheden waarmee ze de ranglisten aanvoeren, niet volhouden. ;-)
In juni 2013 reed ik hier al eens 35,8 km p/u gemiddeld! In 36 seconden was het voorbij. In mei 2014 fietste ik hier voor het eerst net iets sneller dan 40 gemiddeld. Ik rolde vier seconden eerder over de streep. En vandaag? Nou het is me gelukt hoor. Weer een seconde eraf en 41,6 gemiddeld. Wel een beetje buiten adem denderde ik de spoorwegovergang over.

Joehoeoeoeo, ik voelde me als Epke, als Dafne, als Ranomi in Rio. Niet de hoofdprijs maar wel een hele mooie prestatie. Misschien mag ik van de baas vanmiddag zelfs eerder naar huis, net als die Nederlandse Olympische sporters deze week ;-).










↧

Into Nature langs de Ems

August 31, 2016, 6:09 am
$
0
0
Er lag nog een stapeltje vakantiedagen op ons te wachten en die hebben we vorige week opgenomen. Vakantie wil in mijn geval al meer dan 30 jaar zeggen dat ik met de fiets op vakantie ga. De reis ernaartoe mag dan met bus, trein of vliegtuig gaan, de vakantie zelf is zonder uitzondering een fietsvakantie. Ik weet niet beter dan dat dit is normaal.

Met ruim een week voor de boeg hadden wij onze aandacht gericht op het Hoge Noorden van Nederland om vandaar uit langs de Duitse Ems Radweg weer af te zakken tot op Dierense hoogte. De eerste dag zette in elk geval niet de toon voor de rest van de week. Het regende en miezerde toen we over de IJsseldijken naar het noorden fietsten. Pas toen de Noordoostpolder in zicht kwam, we zouden gaan kamperen bij Camping de Mig (tip van Belle) bij Kraggenburg, brak de zon echt door.

Camping de Mig. Met een echte Mig op de achtergrond
En als er geen MIG voorhanden is maken we zelf wel het geluid van een opstijgende
straaljager met onze MSR Dragonfly benzinebrander
Een leuk terreintje, zie het uitgebreide verslag van Belle, met een wat weerbarstige aanmeldprocedure. Je meldt je aan bij een zelfbedieningssysteem waar het ons in eerste instantie niet lukte om er een pasje aan te ontfutselen. Uiteindelijk bleken we zelfs twee  plekken te hebben geclaimd ;-) en kregen we toch nog één pasje. Let op: met dit pasje geeft de douche warm water maar dat kost wel 0,25 cent per minuut. Na vijf minuten (= 1,25 euro) stopt het water vanzelf maar je kunt ook eerder stoppen. Best wel duur voor een warme douche van vijf minuten. Overigens kreeg ik alleen koud water maar na een klacht per e-mail reageerden de beheerders snel en beloofden de 1,25 euro terug te storten. Verder een rustig terreintje aan een vaart waar geregeld boten en jachtjes voorbij komen.

De volgende dag reden we Drenthe in. Het doel: de kunstmanifestatie Into Nature. Op allerlei plekken binnen en buiten tussen Assen en Eelde is er van alles te zien. Moet je wel van kunst houden natuurlijk ;-). En is me er nog iets van bij gebleven? Bijvoorbeeld de grafheuvel waar je in kon gaan zitten. Binnen las een zweverige stem allerlei zweverige teksten voor, zoals "It's never too late, to positively desintegrate." Tja... 

Bezoek eens een grafheuvel want het "is never too late to positively desintegrate"
Kunstwerk van stuifmeelkorrels. Bijzonder als je nagaat de de maker ervan maanden bezig is geweest om genoeg stuifmeel te verzamelen om zoiets te kunnen maken.
De voormalige luchtvaartschool Eelde. Op de voorgrond de Monolith waar het water tegenop stroomt en op de achtergrond de Conibeer die ooit groen was. Denk daar maar eens diep over na!
Net buiten Groningen Airport (v.h. vliegveld Eelde) liggen de gebouwen van de voormalige luchtvaartschool. Die zijn al behoorlijk in verval geraakt. Wel een mooi decor voor het eindpunt van de Into Nature kunstroute. We hadden nog tijd genoeg om door te fietsen naar natuurkampeerterrein Wildemansheerd in het Oost Groningse land.

We waren de volgende ochtend nog maar kort onderweg toen ik achter mij een kenmerkend rommelend geluid hoorde. Een seconde later zoefde er een mooie oranje Quest voorbij. Die was van Xander Niezing die zich voor zijn werk als pianostemmer in het buitengebied vooral per velomobiel verplaatst. Xander stak zijn duim op en riep ons toe: "Super!".  Hoe ik dat allemaal weet? Nou, zijn naam stond nogal duidelijk op zijn fiets. Hij moet natuurlijk gedacht hebben: dapper hoor twee fietsers op fietsen met zo'n zadel hier in de Oost Groningse leegte. Laat ik ze een hart onder de riem steken.

Dat was echt niet nodig Xander, het weer was subliem en de wind werkte mee. Voor we er erg in hadden waren we in Duitsland en fietsten we langs de rivier de Ems naar het zuiden. De afwijkende route want getuige de enorme aantallen routefietsers die ons tegemoet kwamen fiets je als 'anständiger Radfahrer'  van de bron naar de zee en niet andersom.

Niet alleen Xander was erg vriendelijk. Bij de Drentsche Aa stonden twee  ligfietsers, net toen wij daar aan kwamen rijden. Eén van hen riep toen ie ons zag: "Kijk dat is nog eens echt fietsen!". Aardige mensen toch die ligfietsers ;-).

Die routefietsers waren eenvoudig te herkennen aan kun typisch Duitsche routefietseruniform: helm, stoer jack ook bij 30 gr., kniebroeken, vierkante fietsttassen, altijd licht aan en vanzelfsprekend op een 'Elektrorad'.  Ze kwamen in groepen van 10-15 personen voorbij.

Heerlijk fietsen langs de toen nog brede Ems
Kijk dat kunnen die Duitsers goed: mooie Schutzhütten, waar je als fietser aangenaam kunt uitrusten ook bij slecht weer. We hebben ze zelfs met wc's gezien.
Het was intussen bloedjeheet. Bij Rheine (links de Ems) bleven we  lang in de koele schaduw zitten.
En toen was de GPS kapot. Het was weer helemaal terug in de tijd met bordjes kijken en kaarten lezen. Maar we hebben het gehaald!

Het was mooi fietsen langs de toen nog brede Ems. Mooie brede paden, verhard en halfverhard. We zouden in totaal zo'n twee en een halve dag langs de Ems rijden maar een groot deel daarvan hebben we niets van de rivier gezien. Die rivier wordt nl. steeds smaller en bochtiger. Wegen en paden lopen er niet meer langs. De routemakers van de Ems Radweg sturen je dan over piepkleine binnendoorweggetjes. In steden en dorpjes is het zoals vaker in Duitsland huilen voor ons fietsers. Stoepjes, hekjes, onmogelijke bochten en oversteekjes. Met een velomobiel is het volledig fietsen van deze route dan ook bijna onmogelijk.

Omdat de tijd begon op te raken verlieten we  in Greven de officiële route. Op eigen kracht fietsten we naar het westen waar ergens Winterswijk moest liggen. Meestal navigeren we  dan met de Dakota 20 gps op het stuur. Maar uitgerekend toen gaf die de geest. Met een papieren kaart en de fietswegwijzers lukte het nog best.

Kampeerterrein Lutje Kossink bij WInterswijk waar de mais altijd hoger staat
Laatste stop op de dijk bij Bronkhorst. Een heerlijk Bronkhorster biertje van de brouwerij uit het nabijgelegen Rha.

En nu het antwoord op de vraag die iedereen al aan het begin heeft gesteld! We fietsten 720 kilometers. Hard ging het niet, want net als in de Strada, doe ik het graag rustig aan. Anja fietst altijd voorop en dan komen we uit op een kruis-snelheid van ergens tussen de 15-20 kilometers per uur.


 
↧
↧

Nummer 11

September 1, 2016, 11:30 pm
$
0
0
Ik zeg het maar gelijk: "z o n s o p g a n g!" Een vast onderdeel op MGINL. Kun je de alweer elfde publicatie van een fantastische ochtendhemel op dit weblog er écht niet meer bij hebben klik dan direct weg. Oh, je had 'm al gezien? Jammer, jammer.

Een regel #17 zonsopgang
En dit is 'm dan. Ik moest er wel voor uit de fiets...
Ook Erwin genoot van de zonsopgang, maar bleef wel in z'n fiets zitten.

↧

Met LOL naar de berg van den Heer

September 4, 2016, 7:56 am
$
0
0
De hele nacht lag ik te dromen: over kappen. Waar andere mensen schapen tellen, telde ik kappen. Kapje op, kapje af. Zo ging het maar door. Zou ik mijn Sinner velomobielkap wel of niet voor de 4e keer gebruiken tijdens de LOL rit van zondag 4 september? De voorspellingen waren nat maar een onwrikbare traditie wil dat het tijdens LOL ritten altijd goed weer is.

Ik vertrouwde op de kracht van de traditie en vertrok cabrio uit Dieren. Een zwoele miezerregen sloeg tegen mijn bril en schermpje. Maar het viel reuze mee. Op de Houtmarkt in Zutphen was het alweer droog. Er was weer een indrukwekkend aantal ligfietsers en velonauten komen opdagen. Tijdens de koffie werd de bestemming voor die dag nog even doorgenomen: 's Heerenberg.

Ik was bang dat het uitzicht de hele dag zo zijn. Maar dat viel dus heel erg mee
Tegen de wind zouden we naar het zuiden rijden om bij 's Heerenberg weer met appelgebak en koffie op krachten te komen. Dat op krachten komen bleek nodig want er stond en meer dan straffe wind. Donkere wolken joegen door het zwerk maar met de regen viel het mee. We hebben wel geluk gehad: in het op een steenworp afstand gelegen Doesburg sloeg de bliksem in tijdens een kerkdienst.  Wij bleven gevrijwaard van goddelijke wrake en ploeterden door richting het zuiden.

Voor 's Heerenberg zelf in zicht kwam was het ineens recuperatietijd. We stopten bij Uitspanning 'T Peeske. Goed voor een stevige bak koffie en een fatsoenlijke homp appelgebak met slagroom. Het gebak waaide zowat van tafel maar wij zaten heerlijk in de zon op het terras.

Vlak voor vertrek nam Wim mij even apart. "Paul, we gaan zo klimmen. Over de Peeskensweg helemaal naar boven. Rustig blijven, diep ademhalen. Maak je geen zorgen, er is geen enkele reden tot paniek. Zelfs jij kan dit. Het is een flutheuveltje" En hij klopte me bemoedigend op de schouder. Waarschijnlijk was Wim deze taak toevertrouwd hij als leerkracht over de beste pedagogische vaardigheden beschikt.  Ja, bij LOL weten ze dat Paul een hekel aan klimmen heeft!

'T viel allemaal 100% mee. Vooral omdat we gelijk aan de voet van de klim alweer tot stilstand kwamen. Nico had een lekke band. En dat leidt dan weer lekker af van die vreselijke klim die gaat komen. Aan de andere kant ging het naar beneden: ik schijn bijna 60 te hebben gehaald en da's wel weer echt leuk ;-).

Eerste lekke band...
Tweede lekke band...
Net voorbij Doetinchem doken we nog even een MTB-route op. Een zo langzamerhand vast onderdeel van elke LOL-tocht. 'T paste allemaal net ;-).

In elk geval de velomobielrijders moesten deze passage op handbediening doen
Na Doetinchem volgde Laag Keppel en zag ik ineens bordjes langs de weg die verwezen naar De Zwarte Schaar en Dorado Beach. Zoals de namen al doen vermoeden zijn dat campings die vlakbij Dieren aan de IJssel liggen. Ik zwaaide de rest uit en waaide over de dijk naar het Dierense veer.

Met 91 kilometers op de teller rolde ik de garage van Huize Mooi Geel in.  Douchen, biertje, stukje schrijven....

Voor een euro had een ik privé veerboot naar de Dierense kant van de IJssel





↧
Search

Herbeleven met Relive.cc

September 6, 2016, 12:55 am
$
0
0
Vond je mijn bericht over de 12 Strada's interessant? Dan bestaat de kans dat je, behalve velomobielrijder ook een kaartjesgek bent. Ik in elk geval wel. Ik ben zo iemand die ter voorbereiding van zijn fietsvakantie alvast Google Maps en Streetview napluist. En eenmaal terug doe ik dat dan nog eens dunnetjes over. "Kijk dáár fietsten we!", roep ik dan enthousiast naar Anja die dat allemaal iets minder interessant vindt ;-).

Eigenlijk heb ik net zoveel lol na een vakantie als tijdens de vakantie zelf. De videofragmenten nog eens bekijken, die duizend foto's honderd keer voorbij laten komen enzovoort.

Een tijd geleden hadden een paar Nederlandse racefietsende techneuten diezelfde gedachte. En met veel handig knutsel (programmeer) werk zetten ze de website Relive.cc op.

"Relive.cc has been built by 3 friends from The Netherlands. At the end of last year we were cycling in Tenerife, and figured it would be amazing to capture our cycling holiday in a movie. Our friends challenged us to build it ourselves, so the same evening we were coding the first prototype.. Now, a couple of months later, it's ready for you to use!"

Het werkt simpel: koppel je (noodzakelijke) Strava-account met één klik aan Relive.cc en maak een fietstochtje. Een uurtje (soms iets langer) na terugkomst krijg je dan link naar een mooi videootje van jouw route in vogelvlucht. Zo'n ritje moet minimaal 20 minuten of 20 km lang zijn maar niet langer dan 12 uur. Heb je foto's in Strava toegevoegd? Dan verschijnen die in jouw video. Samen met de punten waar je de hoogste snelheid en de hoogste hartslag had. Woonwerkritten doen niet mee.

Zondag reed ik een LOL ritje en daar heb ik dan ook zo'n filmpje van. Met wat handigheid kun je deze video's downloaden en van eigen toevoegingen (zoals muziek) voorzien. Of invoegen in eigen videomateriaal.



Het gaat allemaal wel razendsnel want de hele LOL-rit hierboven duurt maar iets meer dam een minuut. Terwijl we toch echt langer onderweg waren. Een originele Relive video van dit LOL-tochtje mét foto's vind je bij Roef.

Voor ritten van voor je aanmelding werkt Relive (nog) niet. Omdat ik gezien had dat een ritje door bergachtig landschap veel leuker is om naar te kijken (je ziet echt het reliëf|) nam ik een na terugkomst ingetekend Google Earth KML bestand van een fietstocht die ik ooit maakte door Centraal China. Ik zette die om naar gpx-formaat en injecteerde kunstmatig een gemiddelde snelheid van 20 km per uur voor de hele route. Het bergachtige resultaat zie je hieronder.



Is deze service een blijvertje? Ik weet het niet. In 2013 schreef ik over  GPS4sport een soortgelijk idee. Die website is inmiddels verdwenen. Als de heren van Relive.cc leuke en handige mogelijkheden blijven toevoegen, en de videokwaliteit nog wat omhoog gaat blijf ik het volgen.  Het is een idee dat in elk geval een blogpost verdient!

Veel gestelde vragen over Relive.cc

↧

Gratis je fiets overspuiten 2.0

September 10, 2016, 3:48 am
$
0
0
In februari 2013 deed ik jullie een geweldig aanbod. Je kon je velomobiel gratis over laten spuiten. In elke kleur of kleurencombinatie. Er zat wel een addertje onder het gras, zoals vaker als iets gratis is. Het overspuiten was slechts digitaal en on-line mogelijk.

Toch zijn er sindsdien regelmatig overspuit-bezoekers geweest. De overspuitsoftware was een beetje primitief: je kon alleen de onder- en de bovenkant van een bruut doormidden gezaagde Strada van kleur laten veranderen. En meer dan een Strada, hoe mooi ook, zat er niet in het assortiment. Dat kon beter.
Een nieuwe velomobiel? Maar hoe bedenk je dan welke kleuren je gaat kiezen? Foto nemen van een velomobiel en zelf inkleuren met dat ingewikkelde Photoshop? Gewoon je fantasie gebruiken? Het kan allemaal.
Nu ben ik zo iemand die het leuk vindt om met dit soort dingen te prutsen. Op een gegeven moment vond ik heel toevallig een 'scriptje' dat op maat gemaakt leek voor het opzetten van een verbeterde overspuitservice.

Om te oefenen maakte ik eerst een Strada geel
Ik sloot mezelf een paar dagen op in de Mooi Geel studio en tadááá: Gratis Je Fiets Overspuiten 2.0 was klaar. Nou ja, bijna klaar. Helemaal perfect is het nog niet. ;-).

Om het eigentijdser te maken noemen we het "Colour &Velomobiles 2.0", zodat ik er ook de internationale markt mee op kan.

De 'nerds' onder ons kunnen hieronder nog verder lezen. De rest kan hier gelijk aan de slag. Het assortiment bestaat uit een Strada, een Quest, een DF en de QuattroVelo. Bij voldoende belangstelling (meld je hieronder) komen er modellen of varianten en kleuren bij.

Een QuattroVelo kopen?  Probeer hier de kleurencombinaties

Voor geïnteresseerden
Voor deze overspuitservice maak ik gebruik van het zgn. SVG (scalable vector graphics) formaat. Plaatjes bestaan dan niet uit pixels maar uit stukjes code in de webpagina. Door die code te manipuleren kun je o.a. de kleuren aanpassen. Anders dan bij JPG plaatjes kun je een SVG afbeelding onbeperkt groter maken zonder enig kwaliteitsverlies.

SVG code van o.a. de oranje achterreflectiestrook van een Quest
Ik zocht in eigen archief en op het web naar geschikte foto's van velomobielen en trok die met de hand over met het open source programma Inkscape. Dat leverde uiteindelijk een .svg bestand op waarvan ik de code in mijn  webpagina kon toepassen. Ik maakte gebruik van Mariëlle Pointons's SVG Coloring Book script.  Wellicht dat ik in de toekomst bijvoorbeeld nog een optie toevoeg om eigen kleuren te gebruiken in Colour & Velomobiles 2.0.

↧
↧

When this baby hits 44 miles per hour, you're gonna see some serious shit

September 16, 2016, 3:28 am
$
0
0
Het is pikkedonker om me heen. Slaap ik nog? Ik lig in elk geval heel comfortabel met m’n benen iets omhoog. Maar waar ben ik? Ik tast voorzichtig om me heen en voel gladde oppervlakken en stangetjes en kabels. Alles is heel dichtbij; ik zit in een piepkleine donkere ruimte opgesloten. Vlakbij hoor ik gedempt stemmen: “Volgens mij zijn we startklaar…”  Wat is dit in hemelsnaam?  Rustig blijven...

Dan springt vlak voor mijn gezicht een beeldscherm aan. Er verschijnen allerlei gegevens op, zoals snelheid, cadans, hartritme enzovoort.  Maar het grootste deel van het scherm is gevuld met een werkelijk schitterend uitzicht op een brede lege asfaltweg voor mij. Zo te zien is het ergens in Utah of Nevada of zo. Een eindeloze vlakte met droge gele graspollen en in de verte hoge bergtoppen.




Dan rent er ineens iemand met een reflecterend hesje in beeld. Wat is dit? Dan hoor ik duidelijk een vraag in mijn rechteroor: “Paul,. ben je klaar?”. “Ja eh, maar..”, antwoord ik aarzelend en voordat ik er erg in heb kom ik in beweging. Als vanzelf beginnen mijn benen te bewegen en trap ik een enorm tandwiel rond. Mirakels, ik fiets! Dat is vreemd.

“Nou ja, dit zal wel weer zo’n vreemde fietsdroom zijn…”, denk ik, “Ik wordt zo meteen wel wakker.”  Mijn benen malen steeds sneller rond op. Dertig, veertig, vijftig per uur staat er nu al op de teller. En het gaat steeds harder. Ik wist niet dat ik dit in mijn had. Op een vlakke weg en op eigen kracht ging ik nog nooit zo hard. Maar ik zat dan ook nog nooit eerder in een Human Powered Speed Challenge recordfiets op highway 305 bij Battle Mountain. Zoveel is me inmiddels wel duidelijk.

“Paul, pas op. Turbulentie!”, hoor ik ineens een stem in mijn oordopjes.  Er volgt nog iets dat klinkt als een waarschuwing maar die valt weg in het gerammel en geraas om mij heen. De teller staat inmiddels op 70,8 km per uur, hier in de States ga je dan 44 miles per uur!

“When this baby hits 44 miles per hour. you're gonna see some serious shit” zei iemand ooit. Een seconde later begrijp ik wat ie bedoelde. De Formule 1 fiets van Todd Reichert  passeert me rakelings in een flits. Een paar seconden later is ie uit het zicht verdwenen.  Door de turbulentie raak ik bijna van dat brede Amerikaanse asfalt af.  Alleen dankzij de ervaring van 36.000 kilometers ‘of serious shit’  in de Strada kan ik de fiets rechthouden.

Op eindstreep rol ik toch wel wat bezweet uit mijn fietscocon. Todd ligt daar nog volledig uitgeteld op het asfalt. Hij schijnt ook een record gereden te hebben ;-).

Bij het lezen van al het nieuws uit Battle Mountain vroeg ik mij af hoe hard ikzelf in zo’n recordfiets zou kunnen rijden. Geen 142 kilometer uur, dat is wel duidelijk. Wat denken jullie? Kan Paul in het echt 70 per uur halen in zo'n Velox of Aerovelo?

Naschrift
Een paar uur na publicatie van dit bericht las ik in de Volkskrant een artikel waarin Jan Bos zegt: "Een kind van 10 rijdt makkelijk 60 kilometer per uur in deze fiets." Meer lezen
↧

Geheel vrijwillig naar Nijmegen

September 18, 2016, 3:46 am
$
0
0
Iedereen die het lief en leed van de ligfietsvereniging NVHPV een beetje volgt weet het: voldoende vrijwilligers bij elkaar te krijgen is een voortdurende en grote uitdaging. Cyclevision, herfsttreffen, Ligfiets&, ligfiets.net. Het kan alleen maar met de inzet van voldoende vrijwilligers. Zelf heb ik een bescheiden steentje bijgedragen aan bijvoorbeeld de website cyclevision.nl.

Het was daarom een erg leuk idee om 'ons'  als vrijwilligers een keer in het zonnetje te zetten. Afgelopen zaterdag waren alle vrijwilligers (en iedereen die dat wilde worden ;-) in Nijmegen uitgenodigd voor een gevarieerd fietsprogramma.

Nijmegen is niet zo ver van Dieren dus ik kon mooi met de trein op en neer. Ruim voor 15.00 uur was ik bij het fietsmuseum Velorama aan de Waalkade. Veel bekende gezichten, en een boel onbekende. Grappig was wel dat (bijna) iedereen dit blog kent maar niet mijn gezicht of naam daaraan kan koppelen.

We begonnen met een rondleiding langs de tientallen historische fietsen door meneer Velorama zelf.

En dan zien we hier één van de eerste loopfietsen Een voertuigje zo oncomfortabel dat de maker ervan ongewtijfeld geinspireerd moet zijn door middeleeuwse martelwerktuigen. Het mag wel een wonder heten dat er later nog echte fietsen werden bedacht.
De afstand in comfort tussen dit fietsje en mijn Strada is wel erg groot.
Niet aanraken staat erbij. Nou, wees maar niet bang hoor!
De eerste metalen frames verschenen. Dat ziet er al echt uit.
De meest ingenieuze constructies werden bedacht om versnellingen in te bouwen. De meest slimme vond ik toch wel de fiets die verwisselbare wielen had. Afhankelijk van je route koos je een groot of een klein wiel. Voilá, dat de hedendaagse velomobielbouwers daar nog niet opgekomen zijn!
Ze hebben er ook ligfietsen. O.a. de Roulandt. En nog maar recent in de collectie een historische buikligfiets: de Vliegende Sigaar. Bij het zien van die laatste fiets moest ik toch weer aan die middeleeuwse martelwerktuigen denken die we  op de begane grond gezien hadden.
De fiets van Frank van Rijn. Deze wereldfietser heeft een heel eigen stijl van bagage opladen. In 'gewone' fietstassen ziet hij blijkbaar helemaal niks.
Een uur later buitelden we duizelig van de vele fietsfeitjes de straat op. Nog op de stoep werd er nagepraat over één opmerkingen van onze rondleider. Helemaal boven op de 3e etage zei de beste man namelijk, toen we bij de ligfietsen stonden: "Ja en dan moet er natuurlijk nog wel een vlaggetje op..."  Er viel toen eerst heel even een stilte...  ;-)

Toen de gemoederen eenmaal wat gekalmeerd waren gingen we op pad naar het Dutch Bicycle Center.  Waar we opnieuw in de fietsgeschiedenis werden ondergedompeld. Maar nu in de meer recente.
We gingen dus te voet naar het DBC. Maar er waren natuurlijk weer een paar van die 'hard core' ligfietsers bij die met alle geweld alles wilden fietsen
We zagen voorbeelden van allerlei 'historische' ligfietsen voorbij komen. Het was net alsof ik weer aan het schrijven was aan mijn blogpost over de 365 dagen fiets. Op een gegeven moment werd er een kalender uit 2000 doorgegeven. Met ligfietsen erop. Veel aanwezigen knikten met een blik van herkenning. Voor mij was dat allemaal nieuw.

De ligfietskalender uit het jaar 2000. Toch weer dat middeleeuwse sfeertje. Ze leren het maar niet af.
Het was intussen al een uur of zes geworden. Tijd voor de aangekondigde driegangen fietsmaaltijd. Om de hoek van het DBC zit STOOM beer & food. Een hipstertent waar we aan tafels van drijfhout en op stoelen van gerecycled steigermateriaal een eenvoudige doch voedzame maaltijd kregen. De hamburgers, kippenpootjes en worstjes kunnen hier weggespoeld worden met Oersoep bier. De glazen schuimend Hopfather gingen er bijzonder goed in. Van praten over fietsen word je bijna net zo dorstig als van fietsen zelf.

Oersoep dus. Bij AH schijnen ze het ook te verkopen. Erg lekker.
Tijdens het eten was er tijd genoeg om nieuwe en vorige activiteiten van de vereniging goed door te spreken.
Op weg terug naar het station ben ik een beetje verkeerd gelopen. In een wat donkere straat, ik voelde me al wat ongemakkelijk, kwam ik langs een soort grote verlichte hal. Een nogal luchtig geklede jongedame stapte op mij af en zei heel lief "Hallo.."  Wat aardig dacht ik en ineens zag ik in mijn ooghoek een groot bord: Tippelzone. Tja, toen kreeg het begrip 'liggen' er een dimensie bij. Als provinciaaltje uit Dieren haalde ik opgelucht adem toen ik een paar minuten later het station zag.

Ennuh, heb je wat (een beetje) tijd over? Meld je dan aan als vrijwilliger. Er schijnen ook genoeg kleine klusjes te zijn. 



↧

The Battle: S94 vs. OV

September 22, 2016, 5:32 am
$
0
0
Als velomobielrijder weet je het: jouw fiets is de ideale 365 dagen fietsén de ideale lange afstandsfiets. In lente, zomer, herfst en natuurlijk de hele ijzige winter fiets jij door, en de afstanden die je aflegt zijn niet misselijk.Velomobielrijders zijn kilometersvreters die pas over 'afstand' praten als het meer dan honderd kilometer is. Enkele reis dan wel te verstaan.

Een bekend verhaal waar ik mezelf ook wel een beetje in herken. Maar de 'proof of the pudding is in the eating'. Afgelopen woensdag deed zich weer eens een mooie testsituatie voor. Voor het waterschap mocht ik een serie foto's gaan maken. Op drie locaties die niet al te dicht bij huis lagen. Achtereenvolgens moest ik bij Eemdijk zijn (waar de dijk wordt verbeterd), bij het gemaal Malesluis (iets zuidelijker bij Soest) en ten slotte bij de rioolwaterzuivering aan de rand van Amersfoort (waar in een innovatieve installatie poep en pies tot kunstmest wordt verwerkt).

Mijn opties zijn dan beperkt. Al dertig jaar bestuur ik geen auto meer dus de mooie dienstauto's konden in Apeldoorn blijven. Openbaar vervoer? Het leek me een mijl op zeven. Dan maar liever met de mooie gele.

Het startpunt Eemdijk is slechts 70 kilometers van Dieren. Een op-en-neertje zou dus uitkomen op ruim 150 kilometer. En dat kan ik :-). Ik vertrok lekker vroeg en was uiteindelijk voor vier uur 's middags weer thuis. Moe maar voldoen, heet dat geloof ik.  Eenmaal gedoucht en met een biertje op de bank begon toch twijfel toe te slaan. Was ik met de optie OV + lopen niet sneller geweest? Ik besloot het het uit te rekenen! Het bleek uiteindelijk een spannende wedstrijd te worden die ook anders af had kunnen lopen.

Van uur tot uur


Na één uur
Aan het einde van het eerste uur is Paul in de fiets nog niet echt op gang gekomen. Hij passeert net Hoenderlo. Een slechte nachtrust knaagt nog aan zijn benen.

OV Paul zit op dat moment prinsheerlijk in de trein ergens halverwege Apeldoorn en Amersfoort. Het gaat allemaal moeiteloos.

Na twee  uur
Paul passeert net hartje Barneveld en maakt eens mee wat het is om midden in een extreme scholierenspits te fietsen. 'T is nogal een kinderrijk gebied hier, meende ie al te weten. Vlak voor Barneveld heeft hij al tientallen groepen van vaak wel dertig scholieren of meer ingehaald.

OV Paul heeft die problemen allemaal niet. Precies twee  uur na vertrek is ie al in Eemdijk bij de pont en kan hij vanaf de overkant foto's maken.

Na drie uur
De gele Strada van Paul roffelt net over de ruwe klinkers van de hoofdstraat van Eemdijk. Dat laatste stuk viel niet mee. Met wat geluk kan hij OV Paul nog net in de bus zien stappen; die is alweer onderweg naar het volgende punt.

OV Paul zit inderdaad net weer in de bus. Hij gaat met veel overstappen naar station Soest waarvandaan hij nog zeker 20 minuten zal moeten lopen naar het gemaal.

Pauze bij de pont bij Eemdijk.

Na 4 uur
Na een boterham en wat te drinken aan de Eem op het bankje bij de pont scheurt Paul verder naar het zuiden. Helaas, helaas. Het waterschap is de dijken langs de Eem aan het verhogen en het resultaat daarvan is een leuke omleiding. Dat kost tijd; het gemaal lijkt verder weg dan ooit maar bleek uiteindelijk tot dichtbij.

OV Paul zit nog stééds lekker in de bus. Wel alweer een andere want het aantal overstapjes dat hij deze dag zal maken is te veel om op te noemen. Dat kost tijd; het gemaal lijkt verder weg dan ooit.

Gemaal Malesluis. Bij de nieuwe fietsbrug over de Eem niet iets ten noorden van Amersfoort
Ik had ook deze fietsboot kunnen nemen. Die vaart van Amersfoort naar Bunschoten.

Na 5 uur
Voor de man bij de slagboom van de rioolwaterzuivering Amersfoort is het weer eens wat anders: zo'n banaan voor de deur. "Dat is zeker geen dienstfiets", krijgt Paul te horen. Van OV Paul is nog geen spoor te bekennen. Geen idee waar die nu uithing. Misschien nog niet eens bij het gemaal?

OV Paul heeft net een wandeling van 20 minuten achter de rug. Van het station in Soest naar het gemaal bij de Eem. Gelukkig staan daar bankjes. De OV-reis begint zijn tol te heffen.

Rioolwaterzuivering Amersfoort. Zoek de Strada.
Na 6 uur 
Paul fietst alweer dwars door Amersfoort. Niet echt leuk al die andere fietsers maar wel de kortste weg. Met een track van de Fietsersbond op zijn nieuwe GPS gaat het op rolletjes.

OV Paul is ook al weer op pad. Nu op weg naar de rioolwaterzuivering. Ook weer zo'n expeditie met veel leuke overstapjes. De busnummers die hij moet onthouden, duizelen hem.

Na 7 uur
Paul passeert het dorpje Achterveld. Hij heeft er nu ruim 105 kilometers opzitten en heeft er best wel een beetje vertrouwen in dat ie deze 'battle' gaat winnen. Want dat is het in de loop van de dag wel geworden. ;-)

OV Paul is inmiddels ook op weg naar huis. Over niet al te lange tijd springt ie in de Intercity naar Apeldoorn. En vanaf dat moment begint de grote gele de kleine gele snel in te halen.

Na 8 uur
De gele Strada van Paul wordt ergens vijf kilometer voor Otterlo gesignaleerd. Paul ziet er wat vermoeid uit maar trapt nog stevig door.

OV Paul zit inderdaad in één van de drie treinen die hij op dit laatste traject zal nemen. Op dit moment is de uitslag nog niet te voorspellen

Na 9 uur
Ergens tussen Hoenderlo en Loenen, vlakbij de Woeste Hoeve, passeert Paul de negen uur grens.  In Hoenderlo is ie toch nog even gestopt: voor een lekker groot ijsje bij de plaatselijke bakker. Dat kost tijd maar wat maakt het uit...

OV Paul loopt de laatste meters naar huis. De buurtbus lijn 525 heeft 'm bijna voor de deur afgezet. "Pff", zucht ie heel diep, "...wat wordt je ongelofelijk gaar van zo'n ov-tochtje. Volgende keer toch maar de fiets nemen."

Na 9 uur en 45 minuten
Paul draait de oprit naar de garage op. "Pff", zucht ie heel diep, "...dat was een stevig tochtje. Maar ik moet er niet aan denken dat met het openbaar vervoer te doen."

Tenslotte
Ik baseerde mij op mijn Strava-track en de gegevens van OV92 voor deze van uur tot uur vergelijking. Door dit tochtje was ik  direct nummer 1 van alle 90 deelnemers aan de Fietstelweek in de gemeente Rheden.



↧
Viewing all 499 articles
Browse latest View live
Search