Quantcast
Channel: Mooi Geel Is Niet Lelijk - onderweg met velomobiel Strada 94
Viewing all 499 articles
Browse latest View live

...een winter voor een velomobiel

$
0
0
Vanaf een flinke afstand zie ik ze al. Een enorme groep die mijn fietspad verspert. En ik weet het al direct. Ik heb dit soort samenscholingen vandaag al vaker ontmoet. Bellen noch toeteren heeft nu zin. Ze zijn namelijk stuk voor stuk doof, stokdoof. Ik zal mij in mijn lot moeten schikken en er gewoon op eigen risico doorheen moeten denderen.

De meters vliegen voorbij op het mooie brede fietspad van Gortel naar Emst. Normaal gesproken kun je hier flink gas geven en staat niets een PR in de weg. Maar helaas, niet in deze tijd van het jaar.

Ik weet precies wat er gaat gebeuren want ik heb vandaag al een paar van dit soort groepjes ontmoet. Het begint met, wat ik altijd maar 'inleidende beschietingen' noem. De onderkant van mijn Strada vangt de eerste klappen op. Tsjak, tsjak, tak, knal….  Hoe harder ik rij hoe harder het knalt.  Gelukkig kan zo’n velomobiel wel wat hebben anders had de buitenkant na dit ritje meer op het oppervlakte van de maan geleken dan op het glimmende gladde oppervlakte van een gestroomlijnde fiets.

Variatie op een bekende weerspreuk. Sint Michiel valt op 29 september

Het knallen gaat over in een mitrailleursalvo en de tikken en knallen vermengen zich met een akelig geknars.  De onverwoestbare Marathon Plus voorbanden, die voor niets aan de kant gaan, maken de meeste slachtoffers.

Kom je in het spoor van zo’n razendsnel rondwentelende 47-406 dan ben je vrijwel kansloos. Maar met een flinke dosis geluk schampt dat malende zwarte rubber je slechts en wordt je met hoge snelheid gelanceerd. Met nog meer geluk vlieg je dan de berm in; met een beetje pech knal je keihard tegen de onderkant van dat voortrazende gele ding.

En net als je als velonaut alles gehad denkt te hebben, weer een fractie van een seconde verder in de tijd, grijpt het achterwiel een  ontsnapt exemplaar. ‘Dzzzzzrrrrroeoeoeofff’, klinkt het in de wielkast. En weg is ie weer. Als eikel heb je dan weer heel veel geluk gehad.



Ik weet weer waar ik ben!

$
0
0
Tot 2011 was ik zo'n ouderwetse fietser. Zo eentje die je langs de kant van de weg kunt aantreffen met een enorme kaart opengevouwen over het fietsstuur. En dan maar turen en zoeken: wáár zijn we? Want waar we  naar toe wilden was vrijwel altijd duidelijk, maar waar we precies waren? Dat was soms een hele puzzel.

In 2011 veranderde dat. We planden een fietsreis door Centraal Mongolië en bij de voorbereiding werd al snel duidelijk dat we in een deel van dat land geen echte wegen zouden aantreffen. Het waar we naar toe moesten zou wel eens een vraagstuk kunnen worden en waar we  precies zouden zijn een nog grotere puzzel. En toen betrad de moderne tijd ;-) mijn fietsvakantie. Er werd een Garmin Dakota 20 aangeschaft. Veel wist ik er er nog niet van maar qua formaat leek het me een handzaam ding.

Fietsen en kamperen in Centraal Mongolië. "En waar loopt hier de weg, Paul?"  Nou, een echte weg is er hier eigenlijk niet. We hobbelden soms stukken dwars door het gras tot we  weer een  soort spoor in de goede richting kruisten. Die GPS was dan best handig.

Die Dakota bewees ons in de weken in Centraal Mongolië goede diensten. Vooral dankzij, de via een Duitse fietser aangeschafte, prints van oude Russische topografische kaarten die ik er in had weten te prutsen.  

In de jaren daarop bleek zo'n GPS'je een steeds handiger ding, ook al had ik vanaf 2012 ook een echte smartphone. En vanaf het moment dat ik met de Strada grotere rondjes ging rijden bleek die Dakota 20 ook prima te voldoen. Het schermpje was wat klein, de reactiesnelheid van het aanraakscherm traag, maar het was zeker goed genoeg.

Eind augustus fietsten we weer eens een weekje door Nederland en nu ook door Duitsland. Ergens langs de Ems Radweg ging toen de aan-uit  knop stuk. Het hele apparaatje was in één klap onbruikbaar geworden. We werden weer ouderwetse langs-de-kant-van-de-weg-op-een-kaart-kijkende fietsers. Dat bleek ook nog gewoon te werken ;-).

Thuis kwam de keuzestress. Welke GPS gaat de Dakota vervangen?. Ik wilde een beter, groter scherm én een nog steeds handzaam formaat. Kaarten hoefden er niet bijgeleverd te worden, ik zou zelf wel de Open Fietsmap installeren. Oh ja, in verband met meer avontuurlijke buitenlandse fietstochten moest ie op AA batterijtjes kunnen werken (overal verkrijgbaar) en fatsoenlijk waterdicht zijn (dagen in de regen fietsen).

Op o.a. Twitter vroeg ik jullie een tijdje geleden om advies. Hartelijk dank voor alle goede raad! Ik kon helaas niet alle adviezen opvolgen. Dan had ik nu een stuk of 5 verschillende modellen gehad :-)

Zoeken, kijkend en lezend op het internet had ik op een gegeven moment drie kandidaten:

De schermgrootte en -resolutie van de Etrex 35, de gps64 en van mijn oude Dakota 20 zijn vrijwel gelijk. Ook qua breedte en dikte zijn alle vier modellen min of meer vergelijkbaar. De verhoudingen van de vier bovenstaande Garmins zijn correct ten opzichte van elkaar.

In eerste instantie had ik mijn oog laten vallen op de stoere GPS64. Die heeft de beste satelietontvangst en omdat het soms moeizame wat trage touchscreen van de Dakota 20 mij minder beviel, leken mij de knoppen van de 64 ook nog eens een voordeel. Maar uiteindelijk was ie wel erg groot hoog.  Het scherm van de Etrex 35 bleek qua resolutie en grootte vrijwel identiek te zijn aan mijn overleden Dakota. En ik wilde juist iets meer...  

Voor ik er erg in had kwam de pakketbezorger dus die Oregon 600 brengen. 'T is natuurlijk even wennen zo'n moderne GPS. Het touchscreen is bijna net zo snel als dat van een smartphone. Het verschuiven of in- of uitzoomen van een kaart gaat lekker vlot en het batterijgebruik valt me reuze mee. Niet onbelangrijk: het zicht in de velomobiel is overdag ook meestal zonder schermverlichting voldoende.  Ik weet de komende jaren weer waar ik ben!



Ik heb een hekel aan...

$
0
0
"Ik heb een hekel aan...", tik dat maar eens in in Google en wacht op het moment dat Google dit automagisch voor jou aanvult. Ik kreeg een keurig lijstje van wat blijkbaar de top "ik heb een hekel aan" dingen is. Dat blijken achtereenvolgens 'mensen, mijn kind, mezelf, onrecht, mijn dochter, mijn vader, mijn man en moslims' te zijn. Daar wordt je niet vrolijk van, zeker omdat het enige waar ik een hekel aan heb er niet bijstaat. Stomme Google.

Ja beste lezers, het leven van Paul als velomobielrijder is simpel en meestal gelukkig. En over mijn leven als mens ga ik hier geen uitspraken doen. Voor je het weet ontdekt Google het. Als velomobielrijder ken ik weinig hekel. Er is maar één dingetje waar ik een duidelijke hekel aan heb: heggetjes. Simpel hè?

En waar staan die heggetjes zoal? Nou op allerlei plekken waar ik liever niet kom. Bijvoorbeeld langs de hoofdstraat in het dorpje Klarenbeek of in Leuvenheim als ik naar het LOL-startpunt fiets. En nog op 254.372 andere plekken in den lande.

Allemaal van die frisgroene, keurig op smurfhoogte onderhouden verticale groenstrookjes. Waarachter je als sluipbanaan volledig onzichtbaar (tenzij je een vlaggetje hebt) naderbij kunt snellen.  Om dan vervolgens bij een uitrit een nietsvermoedende automobilist een hartverzakking te bezorgen. Als het tenminste goed afloopt. Voor hetzelfde geld zit je banaan in de prak en jij misschien ook wel een beetje.

Er is echter één heggetje dan ik nooit kan vermijden. De heg rond het parkeerterrein van het waterschapskantoor in Apeldoorn. Op de foto hieronder kun je het zien. Zowel bij het begin van de werkdag als bij het einde ga ik hier met uiterste voorzichtigheid voorwaarts; met de hand aan de rem.

Niet alleen lage banaanfietsen hebben hier wel eens een probleempje ;-). Het is al een paar keer voorgekomen dat collega's, die helaas heel sneu met een auto moeten komen, hier bijna of in het echt tegen elkaar knalden. Ook motorrijders onderhielden hier 'nauwe contacten' met andere verkeersdeelnemers.

De oude situatie, De heg was al eerder ietsjes verlaagd... Maar ze bleven maar tegen elkaar knallen
Maar vorige week gebeurde er een klein mirakel. Een busje van een bedrijf in 'groenvoorzieningen' reed het terrein op. Er rolden drie kerels uit in groene overalls, voorzien van veel knip- en zaaggereedschap. In een mum van tijd was een enorm stuk heg in de versnipperaar verdwenen. Wat overbleef was nog maar minder dan de helft zo hoog.

De nieuwe situatie. Dat helpt. Maar doordat al die auto's er voor gaan staan helpt 't minder dan ik hoopte. 
Mooi hè? Weer een dingetje minder om hekel aan te hebben ;-)

Dag van de Duurzaamheid

$
0
0
Wij velomobielrijders zijn wel wat gewend. Qua aandacht dan. Gillende meiden, dagjesmensen die foto's van ons maken en koeien die geen melk meer geven langs onze routes. Ik knipperde dus niet eens met mijn ogen toen ik zag dat de 'wij'  velomobielrijders van het waterschap in Apeldoorn de boegbeelden ;-) blijken te zijn van de Dag van de duurzaamheid.

Je moet toch wat als moderne overheidsorganisatie. Je kunt heel knap kunstmestkorrels van poep en pies maken, nog knapper het hele kantoor verwarmen met restwarmte van de rioolwaterzuivering en het dak ook nog eens bedekken met 220 zonnepanelen. Maar dat wil nog niet zeggen dat je ook echt duurzaam bezig bent. Duurzaamheid is veel meer. Daar hoort bijvoorbeeld ;-) ook duurzame mobiliteit bij.

In de loop van de vijf jaar die ik in Apeldoorn werk is het aantal fietsers dat over een flinke afstand naar het werk reist volgens mij langzaam toegenomen. Ik heb daar geen cijfers van maar de volle kledinghaakjes in de kleed- doucheruimte vertellen een duidelijk verhaal. Natuurlijk, komende winter zakt dat aantal weer flink in. En juist dan kunnen wij velomobielrijders ons als kampioenen van duurzame mobiliteit afficheren! Met z'n drieën (uit Ede, Wageningen en ikzelf uit Dieren) fietsen we gewoon door. Koude en regen trotserend in onze weerbestendige voertuigjes.

Wij fietsen dus veel, ver en altijd maar toch is dat maar een fractie van de in totaal 4,3 miljoen woon-werkkilometers die alle collega's maken. Er moet dus veel meer gefietst worden.

Misschien staan we daarom wel in het themanummer 'Duurzaamheid' van het personeelsblad. De foto die daarvoor gemaakt werd, blijkt bovendien gebruikt te worden voor een 'duurzame' placemat voor in het bedrijfsrestaurant.

Placemat ter gelegenheid van de Dag van de Duurzaamheid op 10 oktober
In het personeelsblad: 'Op' de ligfiets naar het werk? Hallo redactie! Dit heet 'in' de ligfiets naar het werk. Als het 'op' was dan zaten we namelijk op zo'n vreemde open wiebelligfiets.
En nog een stukje van dezelfde pagina. Op de tegenoverliggende pagina komt een collega
met een speed pedelec aan het woord.
Met dat naar het werk gaan op de fiets is het vijf jaar geleden nog bijna heel erg verkeerd gegaan. Toen werd het kantoor volledig verbouwd om na de fusie twee  keer zoveel medewerkers met flex-plekken te kunnen herbergen. Toen heeft het echt maar een haartje gescheeld of de directie had de bestaande douche- kleedruimte opgeofferd voor.... opslag. En dan hadden we misschien wel misschien minder van dat mooie geel en oranje op die placemat gehad.


Geen hand voor ogen maar toch een velomobiel zien

$
0
0
Het is aardedonker. Ik schuifel zo'n beetje op de tast tussen de bomen door. Hier ergens moet mijn mooi gele Strada geparkeerd staan maar er is op deze maanloze nacht zonder enige verlichting in de buurt vrijwel geen hand voor ogen te zien.

Hij moet dáár ergens achteraan staan; waar ik mijn velo uit zicht had gezet terwijl ik zelf lekker binnen bij een knapperend haardvuur ging bbq'en met collega's. Reuze gezellig maar op een gegeven moment moet je naar huis.  En zie dan maar eens je fiets te vinden in een donker Veluws bos.

En dan zie ik iets. Geen helder gele velomobiel maar een beetje een grijzige vage vlek waarin ik met wat moeite mijn fiets herken. Hoe werkt dat eigenlijk, velomobielen zien in het donker?

Een gele velomobiel in het donker. Gelukkig doen de lichten het

Onze ogen bevatten lichtgevoelige kegeltjes en staafjes.  Elk oog heeft 6 tot 7 miljoen kegeltjes
En je hebt 120 miljoen staafjes per oog. De kegeltjes zorgen voor het zien van de kleur. De staafjes werken alleen met licht en donker.  Die staafjes zijn wel ongeveer honderd keer gevoeliger voor licht dan de kegeltjes. Die kegeltjes doen het niet in het donker, dus kijk je dan met de staafjes. Maar die zien veel minder scherp en zien geen kleur. Geen wonder dat ik een grijze vage Strada zag en geen gele duidelijke!

Met kleur hebben wij velomobielrijders wel wat. Dat merkte ik aan al de reacties wel toen ik mijn velomobielkleurconfigurator 2.0 publiceerde. Je moet de nieuwe kleur van je fiets natuurlijk mooi vinden maar het feit of die meer of minder opvalt kan ook nog van doorslaggevende betekenis zijn. Een kleur die er zelfs in een pikdonder Veluws bos nog voor zorgt dat je je velomobiel kunt terugvinden.

En als ik nu eens een rode Strada had gehad? Of een groen met zwarte? Wat had ik dan gezien in dat donkere bomenbos achter het bbq-restaurant? 

Een rode velomobiel in het donker

We hadden al ontdekt dat bij erg weinig licht de ogen vrijwel geen kleur meer zien. Alles vloeit ineen tot een grijze en zwarte massa. Maar toch blijft de kleur van, in ons geval de velomobiel, wel degelijk een rol spelen. De staafjes die het zicht overnemen hebben namelijk hun gevoeligheids-maximum rond blauwgroen liggen.en geven daardoor een andere indruk van de lichtheid dan de kegeltjes
Blauwtinten lijken daardoor in het donker helderder. Had ik een blauwe of blauw groene fiets gehad dan had ik 'm waarschijnlijk iets sneller gevonden in het donker. 

Bron http://www.ronbigelow.com/articles/color-perception-4/perception-4.htm
  
Een blauw groene (cyaan) velomobiel in het donker
En nu Paul? Ik heb een oranje met witte fiets. Hoe ziet die er uit in het donker? Gelukkig is er een oplossing voor dat probleem. Volledig interactief kun je zelf lekker met een setje kleuren in het duister gaan klikken. Ik heb mijn kleurenconfigurator iets aangepast zodat jezelf bovenstaande duistere kleurcombinaties kunt maken. Het is op deze webpagina voor 90% donker en de kleuren heb ik veel grijzer gemaakt. Zo kun je zelf beleven wat ik zag toen ik die avond op de tast door dat Veluwse bos schuifelde op zoek naar mijn velomobiel.

Let op! Het is gemaakt op basis van de bekende methode 'natte vinger'.  Het licht van je beeldscherm is wat anders dan het licht dat je fiets reflecteert op een maanloze nacht. Wees niet teleurgesteld wanneer je na veel wikken en wegen voor die mintgroene fiets hebt gekozen je 'm toch niet terug kunt vinden in een donker bos. Een zaklantaarn meenemen kan dan ook helpen. ;-)

Gaat dit alles helpen om veiliger door de nacht te fietsen? Hmm, ik denk van niet. Alhoewel ik bijvoorbeeld absoluut geen zwarte fiets zou aanschaffen is uitstekende verlichting toch wel een ietsepietsie belangrijker. En een paar flinke reflectiestroken helpen beslist.

Klik in het duister met Velomobiel in het donker

Kantelpunt

$
0
0
"'T zal toch niet... Is Paul nu alwéér op z'n kant gegaan?" Helaas, teleurstelling ;-), Paul staat nog steeds rechtop op drie wielen en de bus met Commandant 4 blijft onaangeroerd. Gelukkig maar.

Het gaat zoals gebruikelijk over iets héél anders. De nachten lengen, de dagen korten, het kwik maakt een vrije val; in één klap lijkt de herfst begonnen te zijn. De blaadjes hangen trillend van ongeduld aan de takken, als parachutisten voor de sprong. Legioenen eikels en door wind en regen afgerukte takken gingen hen al voor.

Herfstsfeer bij de Mooi Geel garage...
Nog maar 14 dagen geleden: een zonovergoten fietspad langs het Apeldoorns Kanaal. Het lijkt wel op een andere planeet!
De Nederlandse Spoorwegen zullen zich weer verplaatsen met vierkante wielen en in de kleedkamer op kantoor hangt vooral van regen druppende motorkleding. Waar het tot een week geleden nog vechten om een haakje was is het nu bijna uitgestorven.

Inderdaad, we bevinden ons op het kantelpunt. De weken waarin de mannen van de jongens gescheiden worden. De weken waarin ik elke avond denk: "En morgen kan ik misschien mijn Sinnerkap wel eens gebruiken..."  De weken waarin de korte broek langzaam richting mottenballen gaat. De weken waarin De Heilige Buienradar mijn gids is. De weken waarin Het Regent Bijna Nooit, Het Regent Niet Heel Vaak wordt.

En nadat het seizoen dan écht gekanteld is, we spreken niet voor niets over een weersomslag, doe ik een fietsgebedje voor een bitterkoude witte winter. Een winter waarin de poedersuiker op de Oliebollentochtoliebollen symbool staat voor de centimeters dikke laag sneeuw die tientallen velonauten hebben moeten doorploegen om in Dronten te komen.

Over de Birota Discipulus

$
0
0
Hoe laat ik naar huis ga maakt eigenlijk niet uit. Ze zijn er altijd, behalve tijdens de schoolvakanties. Verdere precisering is nu niet meer nodig. Jullie weten het allemaal om wie het gaat: onze meest geliefde medefietspadgebruikers: de species Birota Discipulus, in de volksmond beter bekend als de fietsende scholier. Een bijzondere soort maar niet eens heel zeldzaam. Integendeel ;-)

Deze sub-species van het geslacht der Fietsers is eenvoudig te herkennen. Al vanaf grote afstand. Ze komen het hele jaar door voor maar de populatie lijkt in de wintermaanden wel wat af te nemen. Waarschijnlijk overwinteren ze dan in het openbaar vervoer. In het donker zijn ze bijvoorbeeld ook makkelijk te lokaliseren door de grote hoeveelheden lichtgevende beeldschermpjes die ze als enige verlichting voeren.

Over het algemeen zijn er twee grote migratiebewegingen per dag. Waar de wildebeesten in de Serengeti maar één keer per jaar tijdens The Great Migration de verschrikkelijke krokodillenrivier oversteken, trekken deze fietsers maar liefst twee keer per dag door de verkeersjungle.

Net zoals de wildebeesten en de zebra’s zoeken ze daarbij de veiligheid van de grote groep.  Door zo groot mogelijk zwermgedrag hopen ze beter zichtbaar te zijn en de belangrijkste predatoren op een veilige afstand te houden.  Als er één gaat oversteken dan volgt de hele groep vanzelf. Het kan een indrukwekkend spektakel zijn als zo’n enorme groep fietsscholieren het Nederlandse equivalent van de krokodillenrivier oversteekt.

Groepje scholieren steekt een drukke weg over (Foto Flickr Patti Sandoval)
Als vertegenwoordiger van het zéér zeldzame subspecies Velomobilis Forensis heb ik een bijzondere verhouding met deze groepen. Ik val niet in de categorie van de bekende roofdieren. Die met grote glimmende bumpers, airbags en Autopilot’s. De dominante vierwielige predator die door hoge snelheden en harde pantsers de scholierenmigraties dagelijks bedreigt.  Maar niets aan mij en mijn fiets ziet er vertrouwd uit. Ik ben een beetje een enge maar ook wel spannende andere soort.
Wordt het vluchten, vechten of bevriezen als ze mij zien?
Als ze vluchten fietsen ze met z’n allen het kanaal in, als ze vechten fietsen ze mij het kanaal in en als ze bevriezen kom ik geen meter meer vooruit op het in de volledig breedte geblokkeerde jaagpad. Nee, de beste optie voor mij is vooral ‘niet eng’ te zijn. Dus voor alles is het belangrijk de vriendelijke wat vreemde banaanfietser uit te hangen.

Als een olifant in de Serengeti trompetter ik eerst een paar keer. De meest ervaren en slimste scholieren krijgen mij dan snel in de smiezen en geven nerveuze waarschuwingssignalen af voor de rest van de kudde. “Banááán, banaan, banaan”, klinkt het. De vorm van de kudde verandert van breed naar lang en smal.  De jongensscholieren joelen, de meisjescholieren slakken gilletjes als ik voorzichtig de groep passeer. Soms hoor ik ook "Cool..." of "Nice..." of andere typische kuddegeluiden van deze ondersoort. Ik blijf alert want een stampede wil ik ten koste van alles voorkomen.

Dat passeren is overigens een heel interactief proces. Ik roep “Dank jullie, goed bezig..” en de leidscholier zegt dan meestal zoiets als “Graag gedaan meneer...”. Die wil natuurlijk ook niets liever dan de hele kudde veilig op de plaats van bestemming brengen.  Soms wordt er kort ingegrepen. “Nienke, ga nou aan de kaháánt… Die meneer wil er langs!”, hoor ik dan achter mij. Nienke behoort dan tot de sub sub species met permanente dopjes in de oren. Die zijn wat lastiger te passeren. En soms laat ik dan even mijn zweep knallen. Dan weet de hele groep weer precies wie de baas is. Want een beetje een roofdier ben ik natuurlijk wel.

Ik ontdekte dat ik al eerder over wilde beesten schreef...


Op zoek naar een verloren beek

$
0
0
“Hé Paul kun jij vanmiddag een verloren beek voor ons op gaan zoeken?”, kreeg ik gisteren te horen. “En als je die dan gevonden hebt, wil je dan een paar foto’s maken?”  'T leek een alleszins redelijk verzoek maar ik voelde toch nattigheid. Een verloren beek?  Ik had het pimpelpaarse vermoeden dat mijn collega’s mij na 15 jaar bij het waterschap alsnog met de jongste-bedienden-grap het bos in wilden sturen.  Jullie weten wel de grap van het ‘plintladdertje’ , ‘de vierkante gatenboor’ of ‘de usb stick met zoekgeraakte emails’. De jongste bediende bij velomobiel.nl wordt ongetwijfeld op pad gestuurd voor een flesje aerodynamische kettingolie of iets dergelijks.

Ik besloot me van de domme te houden want ik zag vooral de mogelijkheid voor een fietstochtje door de Veluwse bossen ten noorden van Apeldoorn. Want daar zou ik moeten gaan zoeken.  Ik kreeg een kaartje mee waarop wat lokaties vaag omcirkeld waren. Daar was de beek voor het laatst gezien terwijl die langzaam naar het oosten stroomde.

Geen beek te bekennen. Zoals bijna overal op de Veluwe een droge bedoening 

“Succes Paul”, riepen ze me nog na terwijl ik met mijn Strada de weg langs het Apeldoorns Kanaal opdraaide en naar het noorden begon te fietsen. Het weer was geweldig, de zon scheen uitbundig door de herfstkleuren die bijna op hun mooist waren.  En die verloren beek? Die bleek minder verloren te zijn dan ik dacht. Ergens in het buitengebied van Epe stuitte ik op een bord waarop melding gemaakt werd van een Verloren Beek. Toen snapte ik ook waarom die ooit verloren was.   Tegen die tijd had ik ook al een hele serie foto’s gemaakt om mijn collega’s te bewijzen dat ik echt serieus gezocht had.

Vlonderpad over de Tongerense Beek. Fout dus. Heel vervelend dat ik dit allemaal moet zien
Op weg naar de beek nog wel wat mooi herfstkleuren gescoord
Gevonden! Oh, is dat alles?

Rust & ruimte in mijn hoofd

$
0
0
Op de hele vroege zondagochtend is Nederland misschien wel op zijn allermooist. De natuur ontwaakt. De eerste zonnestralen verlichten de heide, de dag voelt nog fris en vol belofte. Er ritselt iets in het struikgewas - een hert komt aarzelend tevoorschijn. Bijna niemand die het verstilde tafereel ziet,  behalve Paul.

Herten in Paul's achtertuin: Nationaal Park Veluwezoom

Terwijl Anja nog op één oor ligt, is hij voor dag en dauw opgestaan om met volle teugen de nieuwe dag te proeven. Ontspannend? Reken  maar. Net als de fietsrit er naar toe. Geen kip op de weg en zó'n relaxte rij-ervaring: dat kan alleen een velomobiel bieden. "Als je me twintig jaar geleden had verteld dat ik uitgerekend op de énige dag dat ik kan uitslapen extra vroeg op zou staan, had ik je recht in je gezicht uitgelachen", fluistert Paul. Hij neemt een slok uit zijn thermoskan. "Maar zo'n moment om even in alle stilte te genieten, dat voelt echt als een cadeau.

Op mijn werk is het hectischer dan ooit. Ik ben verantwoordelijk voor de uitrol van een ingrijpend ICT-project. Ik hol van deadline naar deadline en vaak moet ik 's avonds ook nog achter de laptop kruipen. Niet dat ik de kans krijg om me thuis te vervelen", lacht Paul. "Maar gelukkig kan ik op een doordeweekse dag ook mijn rustmoment pakken. Of beter gezegd: twee rustmomenten. Het eerste is als ik in mijn Strada stap om naar kantoor te rijden, het andere als ik weer  op weg naar huis ben, Ik snap dat dat gek klinkt. Vroeger zat ik best verkrampt in het openbaar vervoer maar sinds ik een Strada rijd is het een wereld van verschil. In zo'n velomobiel voelt het alsof je over het wegdek zweeft."
Een fantastische sensatie, vooral  ook omdat het zo geruisloos is. 
Omdat hij een 100% HP-motor heeft - is-ie pittig genoeg, maar tegelijkertijd ook 'subtiel
en elegant:'  "Ik rij dus puur op eigen kracht. Een fantastische sensatie, vooral  ook omdat het zo geruisloos is, Ik had nooit durven dromen dat fietsen zó zen kon zijn, Het is ook een geruststellende gedachte dat ik op zo'n moment nul komma nul schadelijke  stoffen uitstoot. Als echte Nederlander vind ik het natuurlijk een mooie bijkomstigheid dat je dit schone rijden ook in je portemonnee merkt. En in de OLF-stand rijdt-ie nog efficiënter!  Ik voel me na elke rit ook weer barstensvol energie zitten!"

Terwijl de zon  langzaam opklimt. is het voor Paul tijd om naar huis te gaan en voor Anja de croissantjes in de oven te schuiven. Als hij wegrijdt, is er maar één ding te horen: het geluid van een krakende tak, als het hert weer richting het struikgewas keert.

Een geweldig verhaal?


Vind je het bovenstaande verhaal herkenbaar, mooi of zelfs inspirerend? Nou, dat dan is niet zo mooi! In de Volkskrant Magazine las ik namelijk een advertentie voor Toyota Hybride auto's. Ik dacht: "wat een bullshit..." ;-), greep mijn toetsenbord en ging aan de slag met deze tekst. Ik vulde mijn eigen naam in, verving Prius door Strada en auto door velomobiel. Heel veel meer hoefde ik niet te doen. Nog steeds een geweldig verhaal?

Dat de auto-industrie goed is in mooie praatjes beschreef ik al eerder in Wir leben Velomobile

De originele advertentie van Toyota in de Volkskrant Magazine van 5 november 2016



Een bijzonder lollige pannenkoek

$
0
0
Op de hele vroege zondagochtend is Nederland misschien wel op zijn allermooist. De natuur ontwaakt. De eerste zonnestralen verlichten de toren aan de Houtmarkt in Zutphen. De dag voelt nog fris en vol belofte. Er rommelt iets in een zijstraat - dat moet Marc zijn die even later met zijn DF het plein oprijdt. Bijna niemand die dit verstilde tafereel ziet,  behalve Paul.

Terwijl Anja nog op één oor ligt, is Paul voor dag en dauw opgestaan om met volle teugen de eerste zondag van de maand te proeven. Ontspannend? Reken maar. Net als de fietsrit naar Zutphen toe. Geen kip op de weg en zó'n relaxte rij-ervaring: dat kan alleen een velomobiel bieden. "Als je me twintig jaar geleden had verteld dat ik uitgerekend op de énige dag dat ik kan uitslapen extra vroeg op zou staan, had ik je recht in je gezicht uitgelachen", fluistert Paul. Hij neemt een slok van zijn koffie die juffrouw Nellie net neergezet heeft. "Maar zo'n moment om even te genieten van de LOL-rit die straks gaat starten, dat voelt echt als een cadeau."

Heb je nu een déja vu gevoel? Dat klopt! Bovenstaande tekst lijkt verdacht veel op de eerste twee  alinea's van het vorige bericht. Ik deed niets anders dan de opmerking van Wim bij dat bericht hier in de praktijk brengen ;-)

Rond de LOL-stamtafel in het Volkshuis werd het snel drukker. Ruim voor half tien, de officiële verzameltijd,  zaten er al dertien ligfietsers en velomobielrijders aan de koffie en thee. "Nou moe", zei juffrouw Nellie, "het lijkt wel of jullie elke keer met meer komen!"  Maar voor een record opkomst schijnt het nodig te zijn dat er vijftien man/vrouw meerijden.  Daar kun jij dus volgende maand aan bijdragen. Heb je een ligfiets of velomobiel? Fiets dan eens mee met LOL. En nee, we rijden niet heel erg hard ;-).

't is gewoon altijd erg gezellig aan de LOL stamtafel
Gaan we  nog een keer weg, of hoe zit dat?
De bestemming deze keer was (Radio) Kootwijk. Naar het westen waarvandaan de wind waaide. Met die bestemmingen bemoei ik me nooit, ik hou me dan op de vlakte. "Je houdt je op de vlakte omdat je niet van klimmen houdt, Paul", merkte iemand heel scherp op. Ze kennen me  wel een beetje bij LOL.

Verdorie, wat was het koud. Gelukkig had ik me bij vertrek al in winterkostuum gestoken. Een lange broek, een fietsshirt met korte mouwen en daarover heen nog eens een fietsshirt met lange mouwen. Maar dan de open liggers: die kleedden zich met dubbele handschoenen, donsjacks, warme schoenen en dikke fleecemutsen. We waren allemaal maar wat blij toen we  het dorpje Kootwijk binnenreden.

In  de warme gelagkamer van Café Restaurant Brinkhof konden we  zo aanschuiven aan de grote tafel.  Ik had intussen flink trek gekregen en waagde mij aan een pannenkoek met echt Veluws Spek. Dat wilde ik wel eens meemaken. Nou dat heb ik geweten!  De wat ongepolijste bediening (in een recensie op Google Maps  'lompe kikkers' genoemd) slingerde een werkelijk megavette pannenkoek op tafel. Waarschijnlijk houden ze achter het café in een schuurtje wat wilde zwijnen voor dat Veluwse Spek. Ik meende bij aankomst al wat geknor te horen, maar dat kan ook mijn maag geweest zijn. Jongens, jongens, ik heb die avond niet meer hoeven te eten. En bij de bescheiden klimmetjes die na deze stop nog volgden voelde ik nog het gewicht van dit Veluwse culinaire hoogtepunt.

Mooi fietspad over de mooie Veluwe langs een heel bijzonder gebouw. Nog nooit in Radio Kootwijk geweest? Fiets er eens heen dat kan ook met LOL ;-)
Daarna fietsten we toch nog langs Radio Kootwijk en over het supermooie betonfietspad over de heide naar Hoenderlo. Toen waren we eigenlijk alweer op de terugweg.  Na 97 kilometers was ik weer thuis. "Wil je nog wat eten?", vroeg Anja me. Maar die wist natuurlijk niet wat ik allemaal had meegemaakt.


Marc maakte een leuke korte video. Fiets mee met LOL over de mooie Veluwe:




Gans het raderwerk staat stil...

$
0
0
Viaduct Terwoldseweg over de A50...
"...en we luisterden naar 'Last Leaves Of Autumn' van Beth Orton. Nu schakelen we over naar Jeroen van de Verkeersinformatiedienst voor de files van dit moment. Jeroen, wat heb je te melden?"

"Dank je, behalve de gebruikelijke files van een rustige dinsdagavondspits is er één extra filemelding. Op de A50 iets ten zuiden van afrit 25, dat is ten oosten van Apeldoorn, hebben we vier kilometer langzaam rijdend en stilstaand verkeer in de richting Zwolle. Het gaat hier om een kijkfile. Er schijnt op het viaduct Terwoldseweg korte tijd een vreemd voorwerp te zijn waargenomen. De verwachting is dat deze file snel oplost."

"Gansch het raderwerk staat stil als één velomobielrijder dat wil" 

Meefietsen met een blaadjesteller?

$
0
0
Hebben jullie dat ook wel eens? Zo'n dag dat je zit te genieten in (of op) je fiets? Zo'n dag met een verrassend warm novemberzonnetje. Haast zonder andere fietsers op het mooiste deel van je woonwerkroute. Zo'n middag waarop je zonder al te veel haast, haast moeiteloos naar huis kunt fietsen. Zo'n middag dat je denkt dat je de misschien wel mooiste woonwerk route van iedereen hebt! Nou, zó'n middag had ik afgelopen vrijdag.

Aan zo'n Amerikaanse Eik zitten al gauw 100.000 blaadjes van 0,4 gram per stuk
Als blaadjesteller van dienst nam ik het rayon  'Apeldoorns Kanaal' voor mijn rekening. Een perfecte tijd voor deze klus. Aangezien er aan zo'n Amerikaanse Eik uit 1867 ruim 100.000 blaadjes schijnen te zitten was ik er wel even druk mee.  Negentig procent van dat blad lag inmiddels op het fietspad, wat het tellen wel makkelijker maakte. Intussen liet ik de Contour Roam2 action camera meedraaien.

Fiets en tel mee...  Zak ontspannen onderuit en laat die blaadjes maar komen! Tip: Wij van Mooi Geel adviseren de video 'fullscreen' en met het volume op hoog af te spelen ;-).




Rekappitulatie

$
0
0
Nog maar heel kort geleden stonden er  ineens drie Sinner velomobielkappen tegelijkertijd te koop op ligfiets.net. Waarschijnlijk hadden de drie eigenaren strategisch afgewacht tot de koudere en nattere dagen weer aan zouden breken. En inderdaad: in 'no time' waren ze verkocht. Tijd om eens terug te blikken op het gebruik van mijn Sinner velomobielkap. Heb ik 'm gebruikt én ga ik 'm verkopen? 

In januari 2015 probeerde ik de kap van Lorenz een paar dagen uit. Het toen was vooral erg koud en over het algemeen was de conclusie: prima ding, niet verkeerd bij kou (en nat weer) maar ik ga er geen aanschaffen. Ik vond het gewoonweg een beetje te veel geld.

Maar in april 2016 erfde ik van mijn Tante Gerrie een bedragje waar ik zo'n kap wel van kon betalen. De kap kwam er en werd in eerste instantie vrijwel niet gebruikt. Wat wil je ook, we fietsten op dat moment het voorjaar in en daarna kwam de zomer.. Er viel weinig regen en koud was het al helemaal niet.

Tot begin augustus kwam mijn kap welgeteld drie keer van z'n haakje in de rommel- annex logeerkamer. Augustus verstreek, de kap bleef hangen. September brak aan en de hele maand bleef mijn velodakje stof verzamelen. October, weer niks. De kap begon nu echt stoffig te worden. November brak aan. "We zitten in de herfst.", dacht ik. "Nu moet het op een werkdag toch lukken om een keer die kap te gebruiken?"

En welk een opluchting vorige week! Op dinsdag, woensdag én donderdag regende het veel of erg veel bij vertrek uit Dieren. En soms zelfs tijdens de reis naar huis. In één week verdubbelde ik mijn kapgebruik! 

En beviel het? Mwah, bij regen moet dat vizier toch open. Ik moet nog eens wat prutsen met een betere 'regendruppeldeflector' want zeker bij motregen woei er aardig wat nattigheid naar binnen en tegen mijn bril. En die wil ik juist heel graag op- en drooghouden. Maar het was natuurlijk een stuk prettiger dan onder dat benauwde deksel. Met het mindere uitzicht kan ik als (bijna) 4-sterren velonaut inmiddels wel omgaan. Een kwestie van iets ruimere bochten en wat voorzichtiger oversteken.

Hier hangt ie meestal: tussen de vakantiefietstassen en de strijkplank. Een mooi plekje ;-)
Hoe het verdergaat? Eigenlijk verwacht ik dat de kap in de weken tot 2017 nog wel een keer van z'n haakje zal komen. Al was het alleen maar om de bewonderende blikken en opmerkingen van mijn collega's nog een keer op mij in te laten werken ;-). "Wow, dat ziet er cool uit Paul", "Super stoer!" of één vele variaties daarop.

Oh ja, en verkopen ga ik 'm dus niet....


Make Yellow Great Again

$
0
0
Bestel nu de actiebutton
2 st. 19,75 euro excl. verzendkosten
Met de verkiezing van de mooiste, beste en meest opvallende velomobielkleur van de wereld in het verschiet, heb ik wat te melden. Het moet namelijk maar eens afgelopen zijn!

In toenemende mate rijden er velomobielen met vreemde kleuren door ónze Nederlandse straten. Mint, roze, zwart, wit en nog vreemdere. En nog erger: meerdere kleuren op één fiets. Er is zelfs een foute website opgedoken waar je die kleurencombinaties thuis al stiekem kunt uitproberen.

Wij, de trotse mooi gele rijders hebben daaronder te lijden! We vallen minder op in het verkeer!  De waarheid moet nu maar eens gezegd worden: geen soft geneuzel meer van gevestigde Haagse lobbyclubjes zoals de NPHVV! 

Het komt allemaal door de Chinezen die onze markt overstromen met oranje, rode, blauwe, groene en andere verkeerd gekleurde fietsen. Die Chinezen zijn slim, die sturen ons alle foute kleuren die ze zelf kwijt willen. Ik beloof het jullie: ik bouw een Grote Muur om China heen en wie gaat dat betalen? Juist, de Chinezen! 

Ik garandeer jullie dat geel weer de mooiste kleur zal zijn die Onze Lieve Heer ooit geschapen heeft. Geen haar op mijn hoofd, en ja dat is allemaal echt, die hier ook maar aan twijfelt. Kijk naar die andere kleuren. Dat zijn toch geen kleuren! 

Vrouwen zijn niet geschapen om te fietsen. Ik pak ze meestal bij hun zadel en duw ze van het fietspad af. Ik kom er mee weg want ze vinden dat eigenlijk heel prettig. Met een gele fiets kun je namelijk alles maken bij de vrouwtjes.

Je moet gewoon groot denken. Want als je met denken begint kun je het net zo goed groot doen!  Al die anderen hebben geen oplossingen voor het kleurprobleem omdat ze niet zo rijk en zo slim zijn. Als geel straks weer de grootste kleur wordt ga ik elke velomobiel die de grens over wil en niet geel is de toegang verbieden. Krijgen we  ook weer een kleurzuivere Oliebollentocht.  Ik maak geel weer groot! Ik maak geel weer mooi! Wij worden weer trotse gele rijders!

Ik krijg ook veel steun uit het buitenland.... (Bron foto)
Het verbaast me niets dat jullie vinden dat ik nu gelijk heb. Vorig jaar heb ik ook al  alles goed voorspeld. Op ditzelfde weblog waarmee ik zo rijk ben geworden.

En tot slot een belofte: Ik zal nooit deelnemen  aan een wedstrijd op de Cycle Vision. Ach, toen ik wat jonger was reed ik de Ymtes en de Daniels er bij bosjes uit maar nu gun ik ze hun prijsjes. Als hoofdsponsor van de CV 2017 heb ik wel één voorwaarde gesteld: alleen gele velomobielen mogen meedoen. 

Willen jullie meer of minder geel?



Op de hoge, hoge daken...

$
0
0
Mede onder invloed van de Partij voor de Dieren is dit jaar besloten een belangrijke vorm van traditionele dierenmishandeling tot een einde te brengen. Maar er is ook goed nieuws ;-). Door slim lobbyen van de NVHPV kon er een positieve draai aan gegeven worden. Zo is op het nippertje een escalatie à la Z****e Piet voorkomen. 

Het is zo wel beetje alleen op die hoge daken. 


De eerste ervaringen zijn positief. De ouders zijn tevreden en de kinderen vinden het 'cool'. Één ding is nog wel wennen: in tegenstelling tot het paard is Sint's fiets niet meer wit ;-).  Van allerlei bekende liedjes duiken inmiddels alternatieve versies op.

Op de hoge, hoge daken
Rijdt Sint Nikolaas met zijn Quest
Wil je weten, lieve kinderen
Wat hij tot zijn Quest steeds zegt

Kijk eens even beste fiets
zie je daar beneden iets?
Kijk eens even beste fiets
zie je daar beneden iets?

Zijn Action Cam gluurt door elke schoorsteen
En hij geeft de goede Sint
Die geduldig ligt te wachten
de naam van ieder niet meer fietsend kind

Alles ziet die slimme fiets
Zich vergissen kan hij niet
Alles ziet die slimme fiets
Zich vergissen doet hij niet

Sinterklaasje schrijft dan heel verdrietig
Al die namen op zijn fiets
En hij zegt die kinderen krijgen
Nu geen speelgoed maar een fiets

Wil je dat onthouden fiets?
Want niet fietsen vind ik niets
Wil je dat onthouden Quest?
Want niet fietsen is de pest!

"Waarom geen Strada op de hoge daken, Paul? Of een QV?" Dat heb ik me ook al afgevraagd. Tenslotte heb je bij het passeren van schoorstenen en dakgoten alle stabiliteit nodig die je kunt krijgen. Deze keuze schijnt genaakt te zijn omdat er voor een Quest meer maatschappelijk draagvlak zou zijn. Tja....

piano begeleiding om zelf mee te zingen



Een wonderschone winterrit

$
0
0
Je moest er wel koude tenen, koude handen en/of een koude neus voor over hebben maar dan kreeg je er ook véél voor terug. Een LOL-ritje door de mooie Achterhoek in wonderschoon winterweer. Daar ga ik geen woorden aan vuil maken, laat de plaatjes maar voor zichzelf spreken.

Op pad naar Zutphen: de bevroren neus van Strada 94 prominent in beeld.
Ik zag het al direct: dit beloofde een mooie, een hele mooie dag te worden
Voor zo'n uitzicht moet je gewoon stoppen, ook al is fietsen nog zo leuk
Mijn tenen beginnen koud te worden maar gelukkig ligt aan de overkant van de IJssel al Zutphen
Terwijl ik me opwarm met een bakkie koffie druppelen de andere elf LOL-lers binnen
Staat iedereen in de goede richting voor een rondje Achterhoek? Dan kunnen we eindelijk vertrekken...
Nog maar net Zutphen uit of we staan alweer stil. Lekke band. Nog wel zo'n onplatbare Michelin Protek
Stilleven met twee velomobielen
Ideaal velomobielweer...
...koud én zonnig. Wat wil je nog meer? Zelfs voor de twee open liggers was dit nog genieten ;-)
Koffiestop bij het Wapen van Heeckeren vlakbij Hummelo.
'T ziet er erg smakelijk uit maar het appelgebak was wat aan de droge kant
Langs de Oude IJssel verder naar Doesburg en Dieren. Na 64 kilometers was ik weer thuis.

Adembenemend en 'unwiderstehlich'

$
0
0
Als je als velomobielrijder nog steeds in het Sinterklaascircuit zit dan is het onvermijdelijk. Degene die jouw lootje trekt  wrijft zich in de handen: "Ha! een onderwerp voor een surprise en voor een gedicht is dit jaar makkelijk", denkt hij op zij dan. Schaamteloos plunderen ze je blog en gaan aan de gang.

En daar zit je dan ineens  als meneer De Velomobielrijder met een groot geel boek op schoot. Origineel ;-) idee en leuk uitgewerkt :-). Hé Sint, da's nog eens wat anders dan over de daken fietsen!

De voorkant
De achterkant

Toeristische gids voor de OBT 2016

$
0
0
Vorig jaar was het een 'crime' ;-). Er waren, als ik me goed herinner, niet minder dan acht mogelijk routevariaties. Klimmen, vlak, kort, lang en dat alles ook nog eens heen én terug. Dat was nog eens keuzestress. De poldereditie van 2016 is wat dat betreft eenvoudiger. Alhoewel je zowel vóór als ná de koffie telkens toch nog weer uit twee varianten kunt kiezen.

Nu zou je denken, zo'n fietstocht door de polder is toch niks anders dan monomaan knetterhard achter elkaar aanfietsen over kaarsrechte onbeschutte polderwegen? Nou, zo eenvoudig is het nu ook weer niet. Op die rechte wegen sukkel je als velonaut makkelijk wat weg in je comfortabele stoeltje. Polderblindheid noemen ze dat. En voor je het weet hebben we de grootste kopstaartbotsing uit de geschiedenis van het ligfietsen.

"Hoe langer de sliert hoe meer het pleziert"


Om iedereen scherp te houden, en tegelijkertijd een beetje te helpen bij de routekeuzestress heb ik hieronder wat verzameld. Zodat je niet alleen maar panisch naar het achterband van je voorganger zit te staren. "Zie ik 'm nog, zie ik 'm nog? Moet ik al remmen?" Heb je onderweg nog wat om naar uit te kijken :-).

 

Startpunt Dronten

Dronten ontleent haar naam aan de Polder Dronthen, een door aangeslibd land ontstane polder bij Kampen. Op 26 april 1962 kwamen de eerste bewoners in Dronten. Je ziet 't niet maar je zit hier meters onder zeeniveau. Als de dijken breken helpt 't geen zier dat onze fietsen ook wel eens voor kano's of duikbootjes worden uitgemaakt. Alleen het talud van de Hanzelijn levert je een droog plekje op als het water naar binnen stroomt.

Rood is onder NAP, groen er boven. (AHN Hoogtekaart van Nederland)
Fietspad langs de Hanzelijn van Dronten richting Kampen. Deze route nemen we dus niet, Waarschijnlijk vanwege de scherpe bochten die er in zitten en de opstoppingen die dat geeft \als al die Questrijders drie keer moeten steken ;-)


Vlak voor dat we bij de randmeren komen fietsen we door een groot bos. Dit is het Ontariobos want het is in 1958 (de polder was toen nét droog en ikzelf twee jaar oud) geschonken door de Ontario Horticultural Associaton. Hadden die Canadezen heel veel bomen over? Vlak voor de Roggebotsluis kun je iets verderop een hele vroege 'bio break' maken bij Restaurant Cafetaria Roggebot House. Waarschijnlijk kun  je er een visje eten.


Roggebotsluis

Gewoon een sluis dus. De naam komt van een zandplaat die in de natte tijd hier ergens in de Zuiderzee lag. Als je de lange route rijdt dan fiets je er overheen. Als je de korte route rijdt dan zie je 'm vooral in je achteruitkijkspiegels. Want hier scheiden de wegen van de korte en lange route heen zich tijdelijk. Maak je geen zorgen vlak na Elburg zien we elkaar alweer.

 

Lange route heen

De lange route duikt hier dus de polder in en schampt de historische Hanzestad Kampen. Je passeert een aantal pittoreske kolken  waarin Hengelsport vereniging Ons Vermaak naar zeelt, blankvoorn en karper vist. Die kolken zijn eigenlijk gewoon enorme gaten die achterbleven na de zoveelste dijkdoorbraak. Op dit punt steekt ook de nieuwe Hanzespoorlijn de randmeren over.



Na het gehuchtje Noordeinde zit je een stuk op de route van een LOL langeafstandstocht: het rondje waterschap in 2014. Dat waren toen 275 hele warme kilometers.  Zo warm als toen gaat het nu beslist niet worden.

De route gaat verder zuidelijk langs de randmeren. Neem vooral het fietspad dat bovenop de dijk loopt, je hebt er een mooi uitzicht op het water. Heel ver weg aan de overkant zou je de rijders van de korte route moeten kunnen zien rijden.

Een paar kilometer voor Elburg staat een bescheiden stenen schuurtje langs de dijk. Dat is het historische polderschuurtje cq. dijkhuisje waarvan ik een paar maanden geleden een fotoserie maakte voor het waterschap. Daarna fiets je al snel Elburg city binnen: vooral bekend als dé toegangspoort voor oostelijke velonauten tot Dronten.

Rechts het dijkhuisje....

 

Korte route heen

Dit deel van de route fiets ik wel eens als ik naar of van velomobiel.nl fiets. Zeker als het hard waait en koud is fiets je de eerste kilometers (vanuit het noorden gezien) beschut tussen bomen en struiken over een breed fietspad. Van de randmeren zie je op dit stuk weinig. Die komen pas ergens voor Elburg weer in het vizier.  'T is even doortrappen maar dan komt Elburg in zicht en gaan we ritsen met de jongens en meisjes van de lange route.

Maar eerst kun je nog vlak voor de kruising met de weg naar Dronten aan je rechterkant de Kop van 't End zien. Toen Oostelijk Flevoland op 27 juni 1956 officieel droog werd verklaard kwam het havenhoofd van Elburg op het droge te liggen. Veel later is het gereconstrueerd en samen met een replica van de vuurtoren  hier weer opgebouwd.

Samen verder naar Flevonice - tijd voor koffie, koek, cake en kletsen 


In de zomer moet het hier druk zijn bij de talloze campings en jachthaventjes. Ter hoogte van Biddinghuizen kun je dan ook met een mini voetfietsveer naar Nunspeet oversteken  De mooie Veluwe op. Maar nu is er vast niks te zien of te doen. Naar Flevonice is het niet ver meer.

Weet je het nog?: Flevonice verkeerde ooit in financieel zwaar weer, net toen ónze Cycle Vision gehouden zou worden. Dat was in 2013. Ze hebben daar dus nog wel wat goed te maken ;-) want die CV werd toen afgelast.

Op vertoon van je NVHPV ledenpas kun je tegen gereduceerd tarief  overbanden met spikes huren en een rondje draaien op de ijsbaan. Let op: we vertrekken weer op tijd naar Dronten.

 

Lange route terug


De echte bikkels (of degenen die in de buurt wonen) pakken deze route. Via een omweggetje ga je net als de jongens en meisjes van de korte route eerst naar Biddinghuizen. Biddinghuizen is in 1963 ontstaan. Het dorp is vernoemd naar een verdwenen dorp met dezelfde naam. We fietsen hier 3 meter onder NAP.




Op 10 oktober 1963 kwam de familie Heijmink als eerste bewoners in Biddinghuizen wonen. Zij betrokken deze woning aan De Voor 6. 

De lange-route-rijders zwaaien nog even naar de sliert fietsers die verder gaat met de korte route en fietsen dan drie rotondes later weer het open landschap van de polder in .

Als er een gure oostenwind waait zou het wel eens handig kunnen zijn deze route te nemen. Eerst heb je dan wind mee en de tweede helft fiets je beschut door zo'n typische strook polderbos, 
En voor je er erg in hebt ben je alweer in Dronten city.  Bekend van de heerlijke oliebollen en dampende kommen snert. En van de velomobielindustrie natuurlijk.

 

Korte route terug

Grotendeels over vrijliggende fietspaden rijden ook de korte-route-rijders naar Biddinghuizen. Ze zwaaien nog even aar de sliert fietsers die verder gaat met de lange route en fietsen dan drie rotondes later weer het open landschap van de polder door. Dronten, bekend van de heerlijke oliebollen en dampende kommen snert, is dan dichtbij.

 

Nog steeds keuzestress?


Wat je ook doet, welke route variant je ook rijdt, het wordt vast en zeker een leuke OBT!
En weten jullie al welke route je gaat nemen? In elk geval tot dan!

Of ik zelf al een voorkeur heb?  Ik denk er over heen de lange route te nemen (40 km) want die is wat afwisselender. Terug wil ik zo snel mogelijk naar de oliebollen en de snert: de korte route dus van 20 km. Kom ik in totaal uit op een mooie 60 kilometers. Met de 160 voor de heen en terugreis erbij is het dan wel lang genoeg geweest,


Dirty Riding

$
0
0
Het is één van de unieke kenmerken van bezitters van een Strada, maar bijvoorbeeld ook van een Mango of een WAW. Nu groeit deze groep nog verder door al die nieuwe DF-rijders. Het gaat hier om één van de meest opvallende manieren waarop je de bezitter van zo'n fiets kunt herkennen.

Het zijn die unieke tatoeages die meestal in schuine patronen over het gezicht van de rijder verspreid zijn. Lijnen die zich overigens moeiteloos laten doortrekken naar soortgelijke 'striping' op de fiets zelf. Vaak in donkere tinten uitgevoerd en meestal met wat reliëf. Ze zijn 100% natuurlijk én afbreekbaar. Dat laatste gaat het beste met warm water en wat zeep.

Het ziet er heel spannend uit en ook wel indrukwekkend en wat dreigend. De oorlogsbeschilderingen van deze groep vm-rijders waaraan je kunt zien dat ze zich buiten de gebaande paden hebben begeven. Hé, let eens op, lijken ze te willen zeggen, wij zijn niet alleen maar gladde asfaltracers. Wij voelen ons op elk wegdek thuis!

Zij zoeken de rand van elk fietspad op, in elke bocht. Ook met regen, en sneeuw schromen zij niet modderige paden en wegen te kiezen. Plassen? Daar ga je dwars doorheen. Onvervaren kiezen zij voor onverhard.

Maar deze onvervarenheid heeft een prijs. Bij elke bocht komen de voorwielen uit hun wielkasten te voorschijn en werpen, als je geluk hebt, een indrukwekkende fontein van modder op. Daar helpt geen maxi schermpje aan. Hoe dan ook, het komt op jou en je fiets terecht. Je kunt dan zodra je weer thuis bent dat warme water en die zeep gaan gebruiken, maar je kunt het ook gewoon laten zitten. Op je fiets dan, bedoel ik ;-).

Ervaren 'open' rijders kunnen aan de hand van de sporen op de fiets veel vertellen over terrein en snelheid. Zo kun je zien dat deze fiets meestal op Veluwse zandgrond te vinden is en dat er met matige snelheden (zo rond de 30 km p/u) gereden word. Dat klopt dus aardig ;-).
Fiets wassen is dus niet mijn favoriete bezigheid. Maar nu weten jullie waarom ik het vaak zolang uitstel.
"Nou Paul", zei een collega laatst, "je mag je fiets wel eens wassen." En dat ga ik dus bewust niet doen. Deze subtiele fietsttatoos in warme aardetinten laten juist zien dat ik een echte 365-dagen fietser ben! Ik ben er trots op. Op mijn Strada zit een 'Proud To Be Dirty'  sticker!

Straks, vlak voor de Oliebollentocht, gooi ik er wel een emmertje warm sop overheen. Maar dat is dus vooral omdat Anja vindt dat ik er dan netjes uit moet zien ;-).

Geheimzinnige geluiden in mijn fiets

$
0
0
Terwijl ik langs het Apeldoorns Kanaal de zoveelste dichte mistbank induik hoor ik links achter mij alweer dat gerinkel. Ik had er eerst nog niet zo op gelet maar nu begint het toch op te vallen. 'T zou een losse spaak kunnen zijn. Daar heb ik er al vier van gebroken, in mijn achterwiel. Maar de laatste keer dat dat gebeurde is al weer maanden geleden.

En nu ik er goed op ga letten hoor ik eigenlijk veel meer vreemde geluiden.  Een ritselend geluid rechts van mij. Dat moet uit mijn rechtervelomobieltas komen. Daar waar normaal gesproken de 'regenkleding' in zit. Dan is er nog dat knisperende geluid. Dat hoor ik vooral als ik een scherpe bocht naar rechts maak. Het lijkt wel of mijn elleboog dan tegen iets aandrukt?  En als ik mijn benen stil houd dan hoor ik heel op de achtergrond een subtiel geklots.

Er speelt een heel orkest van vreemde tikjes, kraakjes en tinkeltjes in mijn velomobiel. Moet ik nog snel op en neer naar Dronten voor groot en klein onderhoud? Zo mogelijk deze week nog, zodat ik pechvrij opnieuw naar Dronten kan de 28ste?  Ik begin me  toch zorgen te maken...

Maar op het moment dat ik die dichte mistbank uitrij wordt het me duidelijk. Op mijn dashboardklokje zie ik dat het al 19:37 uur is. Waarom ben ik zo laat? Ik keer huiswaarts van de jaarlijkse kerstborrel bij het waterschap. Bij die kerstborrel hoort het kerstpakket. Zo'n kerstpakket kun je als velomobielrijder niet in de daartoe verstrekte feestelijk gekleurde doos meenemen. Tenzij je een Quattrovelo hebt natuurlijk. Dus al die potjes, flesjes, zakjes en doosjes gaan in speciaal daarvoor meegenomen boodschappentassen, strategisch verspreid in de hele fiets.

Wij van Mooi Geel adviseren de vaste vloerbedekking van Velomobielonderdelen.nl voor het veilig vervoeren van een La Fiesta Tempranillo 2015.
 Achter mijn bureau had ik een paar uur eerder die feestelijk gekleurde doos opengemaakt en was begonnen met het overpakken van de complete inhoud in die boodschappentassen. Al snelde vormde zich een uitgelaten groepje collega's om mij heen. "Ga je dat echt allemaal meenemen in die banaan van je?" riepen ze. Gelukkig heb ik als velomobielrijder veel ervaring met jolige groepjes die wat over je fiets roepen.  "Wil er nog iemand en lege doos?", riep ik toen ik alles ingepakt was.  Gejuich steeg op.

Dat kerstpakket is een net zo vastgeroeste traditie als het jaarlijks schrijven van dit stukje daarover ;-).  Er zijn dan ook edities van 2015, 2014, 2013 en 2012.
Viewing all 499 articles
Browse latest View live